Τις τελευταίες μέρες λαμβάνω μηνύματα μέσω του διαδικτύου για το καινούριο μου βιβλίο. Κάτι που και για μένα είναι καινούριο, αν και αυτή δεν είναι η πρώτη μου δουλειά. Σίγουρα το φέισμπουκ έκανε και κάνει αρκετή δουλειά. Η αλήθεια είναι πως πολύ θα θελα μια κουβέντα γραμμένη σε χαρτί. Μα τι λέω; Άλλοι καιροί...
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, δουλεύαμε πάνω στην ιστοσελίδα για το έργο του πατέρα μου. Ψάχναμε υλικό. Όλα σε χαρτιά. Διαδίκτυο; Επιστολές ανθρώπων -σπουδαίων ανθρώπων-με συγχαρητήρια για τη νέα του δουλειά. Με σχόλια και ευχαριστίες. Ανάμεσα τους ο Ελύτης, ο Καμπανέλης, ο Κανελλόπουλος, ο Μόντης, ο Κρανιδώτης και τόσοι άλλοι. Αποκόμματα εφημερίδων, γράμματα φίλων. Άλλοι καιροί...
Ο πατέρας μου έζησε και την εποχή του διαδικτύου. Πριν φύγει από τη ζωή το συζητάγαμε πολύ έντονα πως πρέπει να φτιάξουμε μια σελίδα για να μάθει ο κόσμος, το άγνωστο σε πολλούς, έργο του. Ο θάνατος του και δυο φοιτήτριες στο πτυχίο Βιβλιοθηκονομίας, μας πρόλαβαν. Ο μεν θάνατος τον πήρε δίχως να μας τον επιστρέψει και να μπορέσει να δει να γίνεται πραγματικότητα ένα από τα σχέδια του-έκανε πολλά αλήθεια-οι δε φοιτήτριες μας πρόλαβαν και έστησαν-την αδημοσίευτη ακόμα- ιστοσελίδα του. Περίεργη που είναι η ζωή.
Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα χαιρόταν σίγουρα με τη νέα μου δουλειά και την ανταπόκριση του κόσμου. Θα χαιρόταν και τη δημιουργία της σελίδας με το όνομα του. Αν και αρνιόταν μέχρι το τέλος της ζωής του να γράψει σε υπολογιστή-θα χαιρόταν με αυτή την εξέλιξη. Σίγουρα όμως θα το σχολίαζε με το πάντα ιδιάιτερο χιούμορ του. Τι να έλεγε άραγε;
Σε αυτούς τους άλλους καιρούς που είναι διαφορετικοί από τους προηγούμενους και από αυτούς που ακολουθούν θα ήθελα κάποια πράγματα να μην αλλάξουν ποτέ. Και όποιος θέλει ας μου στείλει και ένα γράμμα!
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, δουλεύαμε πάνω στην ιστοσελίδα για το έργο του πατέρα μου. Ψάχναμε υλικό. Όλα σε χαρτιά. Διαδίκτυο; Επιστολές ανθρώπων -σπουδαίων ανθρώπων-με συγχαρητήρια για τη νέα του δουλειά. Με σχόλια και ευχαριστίες. Ανάμεσα τους ο Ελύτης, ο Καμπανέλης, ο Κανελλόπουλος, ο Μόντης, ο Κρανιδώτης και τόσοι άλλοι. Αποκόμματα εφημερίδων, γράμματα φίλων. Άλλοι καιροί...
Ο πατέρας μου έζησε και την εποχή του διαδικτύου. Πριν φύγει από τη ζωή το συζητάγαμε πολύ έντονα πως πρέπει να φτιάξουμε μια σελίδα για να μάθει ο κόσμος, το άγνωστο σε πολλούς, έργο του. Ο θάνατος του και δυο φοιτήτριες στο πτυχίο Βιβλιοθηκονομίας, μας πρόλαβαν. Ο μεν θάνατος τον πήρε δίχως να μας τον επιστρέψει και να μπορέσει να δει να γίνεται πραγματικότητα ένα από τα σχέδια του-έκανε πολλά αλήθεια-οι δε φοιτήτριες μας πρόλαβαν και έστησαν-την αδημοσίευτη ακόμα- ιστοσελίδα του. Περίεργη που είναι η ζωή.
Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα χαιρόταν σίγουρα με τη νέα μου δουλειά και την ανταπόκριση του κόσμου. Θα χαιρόταν και τη δημιουργία της σελίδας με το όνομα του. Αν και αρνιόταν μέχρι το τέλος της ζωής του να γράψει σε υπολογιστή-θα χαιρόταν με αυτή την εξέλιξη. Σίγουρα όμως θα το σχολίαζε με το πάντα ιδιάιτερο χιούμορ του. Τι να έλεγε άραγε;
Σε αυτούς τους άλλους καιρούς που είναι διαφορετικοί από τους προηγούμενους και από αυτούς που ακολουθούν θα ήθελα κάποια πράγματα να μην αλλάξουν ποτέ. Και όποιος θέλει ας μου στείλει και ένα γράμμα!
