Συγγραφέας Παιδικής Λογοτεχνίας

Καλωσήρθατε στον "τόπο" μου!

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2022

ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

 Οι τόποι αλλάζουν. Λιγότερο οι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτοί που γνωρίζεις.Η πολύ πρόσφατη επίσκεψη μου στην Κύπρο, μετά από δυόμιση χρόνια απουσίας, επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά το πιο πάνω.
Οι τόποι αλλάζουν για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Σε αρκετούς τόπους συμβαίνει το πρώτο και σε αρκετούς το δεύτερο. Δεν ξέρω ποια είναι η διαχωριστική γραμμή, του κάνω κάτι για το καλό του τόπου και του κάνω κάτι για το καλό του τόπου που τελικά είναι για το κακό του (εν αγνοία μου;).
Η πορεία της Κύπρου είναι καθορισμένη, όπως άλλωστε και άλλων τόπων του πλανήτη μας. Το ότι σε εμένα δεν αρέσει αυτή η πορεία, καμία σημασία δεν έχει για κανέναν και κυρίως για το συγκεκριμένο τόπο. 
Η Κύπρος του τώρα- και πολύ πιθανόν του αύριο- δεν είναι ο τόπος που κατέχει ένα μεγάλο μέρος της καρδιάς μου. Εγώ έναν άλλο τόπο είχα βάλει και συνεχίζω να έχω, μέσα της. Μια άλλη Κύπρο.
Και ενώ όλες αυτές τις αλλαγές τις δέχομαι, σχεδόν αδιαμαρτύρητα, υπάρχει κάτι που όσο θα ζω δεν θα  το δεχτώ, ακόμα και αν αυτό έχει ήδη αρχίσει να είναι δεδομένο.
Σε αυτό μου το ταξίδι, είχα για παρέα τις δυο ανιψιές μου (τις αδελφότεκνες μου όπως τους έμαθαν ότι ονομάζονται στην Κύπρο), οι οποίες για πρώτη φορά επισκέφτηκαν τον τόπο καταγωγής του παππού τους.
Θεώρησα χρέος μου, πέρα από τις όμορφες παραλίες του νησιού που παρέχουν ό,τι ζητήσει η ψυχή του τουρίστα,και όχι μόνο-να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τον διαχωρισμό της πρωτεύουσας, αλλά και την πόλη που έζησαν τα πρώτα χρόνια της ζωής τους, ο πατέρας και η θεία τους, την Αμμόχωστο.
Η εικόνα του φυλακίου της  οδού Λήδρας στην "πάλαι πότε;" πράσινη γραμμή, δεν ήταν αυτή που θυμόμουν. Φυσικά και είναι ένα σημείο από όπου μπορούν να μετακινηθούν οι κάτοικοι της ελεύθερης και της κατεχόμενης Κύπρου, αλλά τίποτα δεν δείχνει ότι σε αυτόν τον τόπο έγινε πριν 48 χρόνια μία εισβολή και μία παράνομη κατοχή που υπάρχει μέχρι σήμερα. Ούτε πόλεμος έγινε, ούτε νεκροί υπήρξαν, ούτε αγνοούμενοι, ούτε βασανισμοί και βιασμοί έγιναν, ούτε περιουσίες-κόποι χρόνων-καταπατήθηκαν ή και καταστράφηκαν. Καμία αναφορά, καμία επιγραφή και καμία φωτογραφία. Αργότερα σε ένα άλλο φυλάκιο, που δεν είναι πέρασμα, φωτογραφίσαμε ενδείξεις του καιρού της "μη λήθης;"

                   
Την επόμενη ακριβώς ημέρα, πήγαμε να δούμε την Αμμόχωστο από μακριά. Φτάνοντας στην πιο κοντινή περιοχή, (Δερύνεια) έψαχνα να εντοπίσω όπως θυμόμουν, τα λεγόμενα σημεία από όπου μπορούσες να δεις την πόλη φάντασμα με κιάλια. 
Κάπου είδα κάτι ξεθωριασμένες πινακίδες που έγραφαν Famagusta View Point σε 150 μέτρα, ενώ ολόφρεσκες πινακίδες έγραφαν Αμμόχωστος 5 χλμ. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισα να καταλαβαίνω...
Στο φυλάκιο- πέρασμα  προς Αμμόχωστο, ο δρόμος ήταν ένας. Έπρεπε οπωσδήποτε να πας. Στάθμευσα δεξιά της ουράς και έβαλα τα αλάρμ, τικ τακ να ακούγονται και να αναβοσβήνουν. 
"Δεν θέλω να πάω στην Αμμόχωστο, θέλω να την δω από μακριά", είπα στον αστυνομικό. "Από που μπορώ να την δω;"  "Νομίζω πως έκλεισαν τα σημεία που μπορείς να την δεις με κιάλια. Δεν υπάρχει κανένα", μου απάντησε και άνοιξε την πλαϊνή μπάρα για να γυρίσουμε πίσω.
Για καλή μας τύχη και χάρις στην οξυμένη παρατηρητικότητα που διαθέτω, είχα δει πώς ο Δήμος Αμμοχώστου έχει φτιάξει ένα πολιτιστικό κέντρο. Η τύχη όντως ήταν με το μέρος μας, γιατί μόλις και προλάβαμε τον κύριο που φύλαγε το χώρο. "Μια στιγμή! Να φέρω τις ανιψιές μου"
Δεν άφηναν τα κιάλια από τα χέρια τους. Η πόλη είχε κολλήσει στα μάτια τους. Ξέρω πώς είναι αδύνατο, να μπει μέσα στην καρδιά τους. Έτσι συμβαίνει με ότι δεν έχουμε βιώσει και είναι φυσικό.
Φυσικό όμως δεν είναι να μην δίνουμε την ευκαιρία σε αυτούς που δεν γνωρίζουν, να μάθουν. 
Αυτό, πότε και ποιος το αποφάσισε; Ο λαός που ξέχασε; Οι κυβερνήσεις που πάνε όπου και όπως φυσάει ο άνεμος;
Όποιοι και αν είναι υπεύθυνοι γι αυτό, και ακόμα και αν κανένας από τους πιο πάνω δεν είναι και απλώς έτσι είναι ο ρους της ιστορίας κάθε τόπου που γέννησε πρόσφυγες, λίγη υπομονή ακόμη.
Λίγα χρόνια ακόμα, μέχρι να πεθάνουν και οι τελευταίοι που έζησαν τον χαμό, που έχουν έστω και θολές εικόνες αλλοτινών καιρών και τόπων...



* Τις σκέψεις αυτές τις αφιερώνω στον αγαπημένο μου πατέρα, που τόσο αγαπούσε εκείνο τον τόπο και τους ανθρώπους του. Όλους τους ανθρώπους του. Και με πότισε και μένα με την ίδια αγάπη για εκείνο τον τόπο και τους ανθρώπους του. Όλους τους ανθρώπους του.

*Στο επόμενο ταξίδι μου θα γνωρίσω από κοντά τον Unver, τον Τουρκοκύπριο συγγραφέα, ατζέντη, εκδότη και συνεργάτη μου τα τελευταία δυο χρόνια, που ζει μόνιμα στα κατεχόμενα. (αυτό το αναφέρω προς αποφυγή λάθος συμπερασμάτων...)

*Ας ενημερωθούν οι αστυνομικοί στο φυλάκιο της Δερύνειας για την ύπαρξη του Πολιτιστικού Κέντρου της Αμμοχώστου.
 
 
                                      
                              



Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2020

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ

 

 Περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Συμβαίνουν γεγονότα, που καλύπτουν τα προηγούμενα ή ξεθάβουν κάποια πολύ παλιά. Πάντα όμως, το γεγονός κρατάει για λίγο, μετά ξεθωριάζει σιγά σιγά και ύστερα χάνεται. Κάτι μένει στη μνήμη μας, αλλά το μυαλό μας τι να πρωτοσκεφτεί. Η δουλειά περιμένει από εμάς κάθε μέρα να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Οι λογαριασμοί περιμένουν να πληρωθούν, το σπίτι ζητάει από εμάς τη συντήρηση και τη φροντίδα του, τα παιδιά μας περιμένουν να ασχοληθούμε μαζί τους, η υγεία μας χτυπάει το καμπανάκια όσο μεγαλώνουμε, οι φίλοι περιμένουν τηλεφώνημα μας, ο/η σύντροφος μας, περιμένει την αγκαλιά μας, οι γονείς μας περιμένουν τη φροντίδα μας, όσο είναι εδώ μαζί μας και ο εαυτός μας περιμένει ένα μαγικό δεκάλεπτο που θα του δώσουμε την αποκλειστικότητα. 

Μέχρι που, κάτι συμβαίνει και έρχεται να μας θυμίσει σημαντικά γεγονότα, που ποτέ δεν έπαψαν να είναι σημαντικά, ακόμα και αν βρίσκονται στο βάθος της θύμησης μας. Ξαναζούμε τα γεγονότα μέσω της μνήμης μας, αναστατωνόμαστε, δίνουμε υποσχέσεις πως αυτή τη φορά δεν θα αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μέσα στη ροή του χρόνου.

Θα ήθελα τόσο πολύ το άνοιγμα της παραλίας της κατεχόμενης πόλης της Αμμοχώστου, να είναι μια υπόσχεση που θα κρατήσουμε. Στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν με τον καημό, των αθώων και ξέγνοιαστων χρόνων της παιδικής μας ηλικίας. 

Θα ήθελα να κάνει ο χρόνος μια εξαίρεση. Να μην περάσει και απλά να καταχωνιάσει στο βάθος της μνήμης μας, το πρόσφατο γεγονός.

Μακάρι η εικόνα της πόλης μου, να έπαυε να είναι παγωμένη και εγκλωβισμένη στην παλιά της ιστορία. Να ζωντάνευε και να ξαναγεννιόμασταν και μεις μαζί της.

Λίγες σκέψεις για την πόλη που έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Μια μικρούλα τόση δα πληγή, που μάτωσε ξανά, τις τελευταίες ημέρες και που φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα κλείσει πάλι.

Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (απόσπασμα)

Μα άξαφνα ο κόσμος ξαναγινόταν
Όπως ήταν κάποτε,δικός μας
Με τον καιρό του,με το χώμα του και τ'αρώματα του
Με τη χαρά τα τραγούδια και τα σφυρίγματά της.
Πήρε η μνήμη να γυρίζει στις παλιές πλαγιές της
Κι είδα τον Τάσο,τον Μιχάλη,τον Ευαγόρα,τον Πετρή
Δεν στοιχείωσε το σπίτι μου δεν στοίχειωσε η γειτονιά μου
Και οι άλλοι;
Τους είδαν λέει να οδοιπορούν σκυφτοί σαν μυρμήγκια
Ο ένας πίσω από τον άλλο σαν μυρμήγκια
Σαν κάτι κάμπιες περίεργες που έφευγαν
Έφευγαν αμετάκλητα…

Κυριάκος Χαραλαμπίδης 




 





Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2020

ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ

 


 Μερικά χρόνια πίσω, την ώρα που έδινα μια οδηγία στους μαθητές της τάξης μου, ένας από αυτούς θέλοντας να δείξει ότι άκουσε την οδηγία μου, σηκώθηκε όρθιος και με χαιρέτισε φασιστικά. Το περιστατικό συνέβηκε τα "χρυσά" χρόνια της Χρυσής Αυγής. Φυσικά η αντίδραση μου ήταν άμεση.Εξήγησα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την έννοια του φασισμού σε σχέση με την ιστορία μας. 

Η αλήθεια είναι πως το περιστατικό εκείνο με θορύβησε. Για κάποιο λόγο δεν περίμενα πως ένας δικός μου μαθητής, θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο, λες και είμαστε η μοναδική επιρροή στη ζωή τους. Δυστυχώς το σχολείο διαδραμάτιζε και διαδραματίζει αρκετά χρόνια τώρα, έναν πολύ μικρό ρόλο. Και όσο προχωράει η ηλικία των μαθητών τόσο η επιρροή αδυνατίζει. 

Για μέρες μετά το περιστατικό, έβλεπα τα παιδιά και φανταζόμουν πως ήταν εκκολαπτόμενοι μικροί φασίστες. Η ιδέα αυτή με έχει τρελάνει και δεν ήταν καθόλου εξωπραγματική εάν σκεφτεί κανείς πως τα ποσοστά έδειχναν αυτή ακριβώς τη φρίκη. Ένα μέρος των συμπολιτών μας, είχε ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Είχε πει "ναι" στο φασισμό. Σκεφτόμουν πώς τα παιδιά αυτά μεγάλωναν μέσα σε μία φασιστική οικογένεια και θα ήταν δύσκολο να ξεφύγουν από το πνεύμα αυτό. Ευτυχώς, πρώτα για μένα, σύντομα ξαναείδα τους μαθητές εκείνους, όπως τους έβλεπα πάντα. Τα αθώα, μικρά, εύπλαστα και ευαίσθητα παιδιά μου. 

Το γεγονός ήρθε όπως ήταν φυσικό, ξανά στη μνήμη μου, μετά την πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου. Βεβαίως δεν περιμέναμε την απόφαση για κάτι που ο κάθε δημοκράτης και ελεύθερος πολίτης γνώριζε. 

Εύχομαι αυτή η απόφαση να γίνει θέμα συζήτησης μέσα στις τάξεις,  βάζοντας δάσκαλοι και καθηγητές ένα πολύ μικρό, αλλά πολύτιμο λιθαράκι για την παντοτινή εξαφάνιση του φασισμού και του ρατσισμού.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ


Τετάρτη 29 Απριλίου 2020

ΤΑ ΔΕΚΑ ΤΑ ΚΑΛΑ!



Λίγες μέρες πριν μπούμε στο πρόγραμμα "καραντίνα", πήρα στα χέρια μου, όλο χαρά το δέκατο βιβλίο μου! Μπορεί η χαρά να μην μοιράστηκε και τόσο εξαιτίας του περιορισμού μας, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός.
Από το Νοέμβριο του 2004 που ξεκίνησε αυτή η αγαπημένη διαδρομή, μέχρι τον Μάρτιο του 2020 έχουν κυκλοφορήσει δέκα βιβλία μου.
Τρεις διαφορετικοί εκδότες, έξι διαφορετικοί εικονογράφοι και μια συνεργάτης συγγραφέας.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, που δώσατε στην δουλειά μου την ευκαιρία, να βγει προς τα έξω.
Θέλω να πιστεύω πως σε όλες αυτές τις δουλειές, προσπάθησα να είμαι όσο πιο αυθεντική μπορούσα, δηλαδή όσο πιο Παναγιώτα ήταν δυνατόν.
Φυσικά ένα ακόμη ευχαριστώ ανήκει και στους δικούς μου ανθρώπους που είναι πάντα οι πρώτοι και αγαπημένοι αναγνώστες των χειρογράφων μου.
Τέλος, γιατί χωρίς αυτούς θα έκανα χαρές μόνη μου, όλους τους αναγνώστες κυρίως όμως τα παιδιά αναγνώστες για την αγάπη τους και την προτίμηση τους στη δουλειά μου.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Παναγιώτα 😘

*Δυο ακόμα βιβλία κυκλοφορούν στα ιταλικά, μεταφράσεις ελληνικών μου.

Ο ΜΠΑΜΑΣ ΜΟΥ 2020 Ψυχογιός
ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΟΙ ΑΓΡΑΦΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΕΦΗΒΟΥΣ 2019 Πατάκη
ΑΝ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΑΠΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΥ ΒΡΕΧΕΙ Κέδρος 2019
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ Η ΜΑΜΑ ΜΟΥ 2017 Ψυχογιός
ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΟΙ ΑΓΡΑΦΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ 4-12 ΕΤΩΝ 2017 Πατάκη
ΤΙ ΚΡΑΤΑΕΙ Η ΜΑΜΑ 2016 Ψυχογιός
ΜΑ ΜΠΑΜΠΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ! 2014 Κέδρος
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΡΑΣ ΣΟΥ ΛΕΩ! 2011 Κέδρος
Η ΤΕΜΠΕΛΟΠΟΛΗ ΠΟΛΗ-ΠΟΛΗ 2006 Κέδρος
ΚΛΕΦΤΗΣ ΟΝΕΙΡΩΝ 2004 Κέδρος


Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2019

ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ!

Ο πιο πάνω τίτλος μόνο την αλήθεια φανερώνει και τίποτε άλλο!
Άλλωστε το να κυκλοφορούν εκεί έξω δέκα βιβλία σου και να περιμένουν και άλλα δυο την κυκλοφορία τους, να έχουν μεταφραστεί δυο από αυτά, να έχουν βραβευτεί όχι μία αλλά περισσότερες φορές, να έχει γίνει ένα από αυτά, θέατρο και να έχουν διαβαστεί από χιλιάδες παιδιά και μεγάλους, μάλλον το λες επιτυχία. Ένα "ναι" που ήρθε το φθινόπωρο του 2002, άλλαξε πραγματικά πολλά στη ζωή μου. Δεν ήταν ποτέ μέσα στα όνειρα μου και τα θέλω μου, να γίνω συγγραφέας.


Οι επιτυχίες αυτές ξεκίνησαν πριν ακριβώς δεκαπέντε χρόνια στις 29 Νοεμβρίου 2004,
όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο, ο "Κλέφτης ονείρων".
Η σκηνή με τις δυο σακούλες που έγραφαν ΚΕΔΡΟΣ, νομίζω ότι θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Το πιο ελαφρύ βάρος, όπως είχα κάποτε πει. Όταν βγήκα με τα τριάντα πέντε δωρεάν αντίτυπα μοιρασμένα σε δυο σακούλες από το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων, νόμιζα πως όλος ο κόσμος μπορούσε να διαβάσει στα μάτια μου μια από τις ευτυχισμένες στιγμές της μέχρι τώρα ζωής μου. Και ενώ μέχρι τη στάση του λεωφορείου, είχαν ήδη κοπεί τα χέρια μου, εγώ δεν σταμάτησα ούτε μια φορά.
Από τότε κράτησα πολλές φορές σακούλες με  φρέσκα βιβλία μου και βγήκα και από πόρτες άλλων εκδοτικών οίκων, αλλά όπως είναι φυσικό όλα όσα αισθάνθηκα εκείνη την πρώτη φορά, δεν θα τα ξαναζήσω.
Οι εκδόσεις Κέδρος, ήταν ο πρώτος εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργάστηκα και συνεργάζομαι ακόμα. Είναι λίγο σαν το σπίτι μου. Αποκλείεται να πάω εκεί και να μείνω λιγότερο από μια ώρα.
Μπορεί οι εκδόσεις αυτές να είναι η πρώτη μου αγάπη, αλλά δεν είναι και η μοναδική. Μέσα στις επιτυχίες όλων αυτών των χρόνων είναι και η συνεργασία μου με δυο σημαντικούς εκδοτικούς οίκους της χώρας μας, τις εκδόσεις Ψυχογιός και τις εκδόσεις Πατάκη.
Καινούρια πρόσωπα, άλλοι τρόποι προσέγγισης των πραγμάτων, αλλά πάντα το ίδιο -όσο το δυνατόν-εκδοτικά καλύτερο αποτέλεσμα.

Ήμουν και είμαι τυχερή. Τα βιβλία μου έδωσαν και συνεχίζουν να μου δίνουν τεράστιες χαρές και επιτυχίες.
Ευχαριστώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν ένα μερίδιο ευθύνης σε αυτή μου την ευτυχία!
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ όμως πρώτα από όλα στην Αριάδνη Μοσχονά, που ήταν η πρώτη που πίστεψε στη δουλειά μου και χαίρομαι που δεν την απογοήτεψα-συγγραφικά εννοώ-όλα αυτά τα χρόνια.

 Έπειτα στη Δομηνίκη  Σάνδη που αγκάλιασε με τόση αγάπη την πρώτη μου δουλειά στις εκδόσεις Ψυχογιός
Και τέλος, την Έλενα Πατάκη που μας είπε το ναι για μια δουλειά που δεν ήταν και τόσο εύκολο να εκδοθεί.
Πέρα όμως από αυτούς τους ανθρώπους, που είναι οι υπεύθυνοι για το παιδικό και εκπαιδευτικό βιβλίο των εκδόσεων τους, υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που χάρις στην αγάπη και τη συνεργασία τους, είμαι εδώ και σας γράφω για αυτές τις επιτυχίες των δεκαπέντε χρόνων.
Η αγαπημένη μου Αγγελική Πορτοκάλογλου που μαζί με τον επίσης αγαπημένο Δικαίο Χατζηπλή, αποτελούν τους καλύτερους υπεύθυνους εκδηλώσεων στη χώρα!
Και φυσικά κάπου εδώ αρχίζει ένας ατελείωτος κατάλογος, που σίγουρα θα έχω ξεχάσει ονόματα.
Γιάννης Κονταράκης, Ξένια Τρύφων, Μαρία Ζαμπάρα, τα κορίτσια και ο Φώτης του βιβλιοπωλείου, Μαρία Σπανάκη από τις εκδόσεις Κέδρος, Δομηνίκη Σάνδη από τις εκδόσεις Ψυχογιός,  Υβόνη Καρύδη από τις εκδόσεις Πατάκη.
Είναι και άλλοι, το ξέρω!!!
Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω όλους τους εικονογράφους μου, που αγάπησαν τη δουλειά μου γι αυτό μπόρεσαν να δώσουν τις δικές τους πολλές πινελιές, για ένα πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα
Έλλη Γρίβα, Γιώργος Σγουρός, Σοφία Παπαδοπούλου, Γιώτα Κοκκόση, Ντανιέλα Σταματιάδη, Στέλιο Σταματιάδη, και η υπό έκδοση Σάντρα Ελευθερίου!
Κλείνοντας ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ελένη Λούβρου, την καλύτερη συνεργάτιδα και φίλη που θα μπορούσα ποτέ να έχω, στην Κωνσταντίνα Μαύρου την  καλύτερη διαδικτυάκη μεταφράστρια και φίλη, που αν δεν υπήρχαν τα βιβλία μου, μάλλον δεν θα είχαμε γνωριστεί ποτέ, και τον Μάριο Θεοχάρους, τον καλύτερο σκηνοθέτη και φίλο, που πραγματοποίησε ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα μου!
Αν έπρεπε να κάνω μια ευχή-και όχι περισσότερες-είναι να είμαστε πάντα καλά για να μπορούμε να φτιάχνουμε όμορφα πράγματα στο χώρο του βιβλίου.



ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΟΛΟΥΣ!

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2019

ΤΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ





 Μπορεί το καλοκαίρι να έφυγε, αλλά πίσω του άφησε το πιο ωραίο δώρο που μπορεί να πάρει ένας συγγραφέας. Και αυτό δεν είναι άλλο, από ένα καινούριο βιβλίο. Ένα ακόμα παιδί γεννήθηκε και προστέθηκε στα υπόλοιπα.
"Αν η μαμά σου φοράει ένα καπέλο από σύννεφο που βρέχει" ο τίτλος του και ίσως θα χρειαστεί να πάρεις μια μικρή ανάσα για να τον πεις ολόκληρο.
Και αυτό όπως και όλα τα βιβλία έχει μια δική του άλλη ιστορία, από αυτήν που μας διηγείται. Γράφτηκε σε δυο εντελώς διαφορετικές περιόδους. Η πρώτη ήταν το 2010, είχε άλλη μορφή και διαφορετικό τίτλο: "Γιατί κλαίει κάθε βράδυ η μαμά μου". Η αλήθεια είναι πως εκείνη η χρονιά ήταν πολύ δύσκολη για μένα και το να γράψω ένα βιβλίο για πράγματα που σε απασχολούν, αποδείχτηκε σωτήριο. Το αποτέλεσμα όμως ως ολοκληρωμένο έργο δεν ήταν και τόσο καλό, για να γίνει βιβλίο. Έτσι έμεινε αποθηκευμένο για τουλάχιστον εφτά χρόνια. Μέχρι που βρέθηκε ο χρόνος να  ασχοληθώ ξανά μαζί του. Η ιστορία εμπλουτίστηκε και έγινε το βιβλίο με τον τίτλο που αναφέρω πιο πάνω. Διαβάστηκε από την Αριάδνη Μοσχονά των εκδόσεων Κέδρος και έτσι πήρε το γνωστό δρόμο για να γίνει βιβλίο και να κυκλοφορήσει το φετινό Ιούλιο. Μεσοκαλόκαιρα, άρχισε το ταξίδι του και ελπίζω να αρέσει σε μικρούς και σε μεγάλους.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Η Ελπίδα που είναι και η συγγραφέας του βιβλίου, είναι ένα κορίτσι που ζει με τη μητέρα της. Η καθημερινότητα τους, είναι σχεδόν δεδομένη. Το παιδί σχολείο και η μαμά δουλειά. Στην καθημερινότητα τους υπάρχουν επίσης και κάποια σταθεροί πρωταγωνιστές, όπως η καλύτερη φίλη της μαμάς της, η Κερασούλα. Την μαμά απασχολεί κάτι σοβαρό, τόσο σοβαρό που σύμφωνα με την Ελπίδα, την κάνει να κλαίει κάθε βράδυ. Για το λόγο αυτό, αποφασίζει να ψάξει και να βρει μέσω της συγγραφής την αιτία. Σύμφωνα πάλι με την ίδια, το κάνει για να βοηθήσει τη μαμά της, αλλά και όσες μαμάδες βρίσκονται σε παρόμοια θέση.
Κάποιοι από τους λόγους μπορεί να είναι χαζοί π.χ. το να κλαις γιατί κάθε μέρα ένα μυγάκι στραβώνεται και μπαίνει στα μάτια σου, ή πολύ σοβαροί όπως να  μην έχει δουλειά.
Όλοι οι λόγοι αντιμετωπίζονται από την Ελπίδα με  χιούμορ και τον ιδιαίτερο τρόπο που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τη ζωή.

ΑΝ Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ ΦΟΡΑΕΙ ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΑΠΟ ΣΥΝΝΕΦΟ ΠΟΥ ΒΡΕΧΕΙ
εικ. Απόστολος Ιωάννου, Κέδρος 2019

https://www.kedros.gr/product/8905/mama-foraei-kapelo-synnefo-brexei.html

*Η φωτογραφία είναι από το αγαπημένο μου νησί, την Αμοργό

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2019

Η ΑΠΩΛΕΙΑ -Ο ΧΡΟΝΟΣ- Η ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ


Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που άκουσα από το ραδιόφωνο ολόκληρο τραγούδι των Cranberries χωρίς να χρειαστεί να αλλάξω σταθμό. Κάτι που έκανα από τότε που η τραγουδίστρια τους η Dolores O' Riordan, έφυγε από τούτην εδώ τη ζωή. Έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια από τότε. Η Ντολόρες είναι μία από τις αγαπημένες μου γυναικείες φωνές. Δεν μπορούσα να ακούω τη φωνή της. Μου προκαλούσε θλίψη. Ίσως ο συνδυασμός της φωνής, με την ψυχική της ασθένεια και την ηλικία που τερματίστηκε η ζωή της, έπαιρνε τέτοιες διαστάσεις, που ήταν αδύνατον για μένα να την ακούω όλο αυτό το διάστημα να ολοκληρώνει ένα τραγούδι.
Σήμερα όμως, αφού πέρασε πιθανόν ο χρόνος αυτού του πένθους, άφησα το Imagination να παίξει ολόκληρο. Δεν συνέβηκε όμως το ίδιο με το Ημίφως του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.
Άλλαξα γρήγορα σταθμό. Και έτσι κατάλαβα πως η αγαπημένη μου Ντολόρες, έψαχνε σχεδόν δυο χρόνια για αντικαταστάτη, για να μπορεί να λέει πια ολόκληρα τα τραγούδια της.