20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Προσφυγικός καταυλισμός Άγιος Κορνήλιος, Άχνα

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1974

Κυριάκος Πλησής

"Θρηνητικό συναξάρι της πικρής χώρας Κύπρος", Ιωλκός 1974

ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Απόψε ανέβηκα στο ίδιο λεωφορείο. Στο λεωφορείο της εφηβείας και των φοιτητικών μου χρόνων. Δεν ξέρω γιατί ειδικά απόψε το λεωφορείο πήρε αυτή τη μορφή. Ίσως γιατί δεν το χρησιμοποιώ συχνά. Κι αν ποτέ περάσω από τα μέρη που μεγάλωσα, το κάνω βιαστικά. Δεν μένω. Δεν περπατάω στους δρόμους, ούτε χαζεύω στις πλατείες. Ίσως γιατί είχα στα χέρια μου ψώνια και στήθηκα στην στάση κουρασμένη και χαρούμενη όπως τότε, να το περιμένω.
Τότε λοιπόν, όταν έμπαινα στο 235,όπως και απόψε ή στο 222 που δεν υπάρχει πια, μιλούσα και γελούσα δυνατά με την παρέα μου. Αν ήμουν μόνη, κάποιον θα έβρισκα να χαιρετήσω, να πιάσω κουβέντα να μικρύνει η διαδρομή.
Απόψε, κανέναν δε συνάντησα στο λεωφορείο. Ένας ηλικιωμένος με έσπρωξε τρεις φορές σε τρεις διαφορετικές στιγμές. Ένας δεύτερος ηλικιωμένος, ασιατικής καταγωγής, τακτοποιούσε συνεχώς τις τσάντες του, δυο νέοι άντρες στέκονταν απέναντι μου. Με τον ένα βγάλαμε ακριβώς την ίδια στιγμή το κινητό μας! Δίπλα μου δυο νεαρά κορίτσια με χαμηλά παπούτσια. Ήταν φίλες.Μάλλον. Δεν γελούσαν, ούτε μιλούσαν δυνατά.
Η διαδρομή ίδια. Όπως και το λεωφορείο. Εγώ μεγαλύτερη. Οι γύρω άγνωστοι. Από το παράθυρο έβλεπα τα πεζοδρόμια και την απέναντι λωρίδα κυκλοφορίας. Και τότε ίσως είναι που κατάλαβα πως όλα είναι ίδια και διαφορετικά ταυτόχρονα.
Όταν κατέβηκα, στην πλατεία φοιτητές είχαν συγκέντρωση. Το θερινό σινεμά είχε αρχίσει προβολή, δωρεάν πλέον αν διάβασα σωστά και όταν έφτασα στην πολυκατοικία είπα σε δυο γνωστές μου κυρίες, καλησπέρα.
Ξεκλείδωσα και ύστερα κλείδωσα.

*Νιώθω παράξενα σήμερα. Νιώθω κάπως έτσι:  Όταν η χαρά μου, πλέει μέσα στη δυστυχία των τόπων μου..