Τη ζωή τη λένε Σοφία. Την είδα χτες. Την είχα γνωρίσει λίγα χρόνια πίσω. Στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Μικρή. Χωρίς να πολυκαταλαβαίνει γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Γιατί πρέπει να βρίσκεται συχνά σε έναν τέτοιο χώρο. Γιατί πρέπει να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Γιατί οι γονείς της να αγωνιούν. Ήταν μικρή. Η φωνούλα της έδινε άλλη ζωή σε εκείνο το δωμάτιο. Ήταν κάτι σαν τη μασκότ!
Χτες την είδα σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Με κείνες τις φωνές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα. Τη φασαρία που σε σπρώχνει στη δημιουργία. Την κοίταζα στα μάτια. Ήταν τα ίδια εκείνα μάτια που με είχαν μαγνητίσει και τότε. Μάτια που είχαν μέσα τους όλο το βάρος του παρελθόντος τους.
Τώρα η Σοφία είναι καλά. Όχι πως οι αγώνες της ζωής σταματάνε ποτέ. Αλλά αυτό τον καθημερινό αγώνα που δίνουν άνθρωποι σαν τη Σοφία που είχα γνωρίσει, δε θα χρειαστεί να ξαναδώσει.
Σοφία, να είσαι πάντα καλά. Χτες μου έμαθες πως η ζωή έχει περισσότερα γράμματα και εγώ πάντα θα σε ευχαριστώ γι αυτό.
Χτες την είδα σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Με κείνες τις φωνές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα. Τη φασαρία που σε σπρώχνει στη δημιουργία. Την κοίταζα στα μάτια. Ήταν τα ίδια εκείνα μάτια που με είχαν μαγνητίσει και τότε. Μάτια που είχαν μέσα τους όλο το βάρος του παρελθόντος τους.
Τώρα η Σοφία είναι καλά. Όχι πως οι αγώνες της ζωής σταματάνε ποτέ. Αλλά αυτό τον καθημερινό αγώνα που δίνουν άνθρωποι σαν τη Σοφία που είχα γνωρίσει, δε θα χρειαστεί να ξαναδώσει.
Σοφία, να είσαι πάντα καλά. Χτες μου έμαθες πως η ζωή έχει περισσότερα γράμματα και εγώ πάντα θα σε ευχαριστώ γι αυτό.
