ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ

Ένα χρόνο το λέω. Πρέπει να γράψω κάτι για αυτόν. Για τον αγαπημένο μου κύριο Χρόνη. Ένα χρόνο τώρα δεν τα κατάφερα. Και να που προχτές στο μνημόσυνο του, συνειδητοποίησα πως πέρασε τόσος καιρός και κουβέντα δεν είπα. Δεν βρήκα χρόνο να πω. Αυτός που πάντα είχε  το σπίτι του ανοιχτό για μας. Που περάσαμε πρωινά που γίνανε μεσημέρια. Ώρες.
 Σε θυμάμαι. Πάντα κάθεσαι στην ίδια θέση. Πίσω από το γραφείο σου. Μιλάς. Κάνεις παύσεις. Το πρόσωπο σου γέρνει ελαφρά προς τα κάτω.  Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο στ αριστερά. σου. Η φωνή σου είναι χαμηλόφωνη. Βήχεις. Μιλάς. Και γω δεν ακούω πάντα αυτά που λες. Εξερευνώ το πρόσωπο σου. Προσέχω τις κινήσεις σου. Τα μάτια σου υγραίνονται. Βγάζεις τα γυαλιά σου. Με ένα μαντήλι σκουπίζεις τα μάτια σου. Φοράς ξανά τα γυαλιά σου.Βγάζεις καπνό. Τυλίγεις τσιγάρο. Καπνίζεις. Βήχεις. Κάποιες φορές λίγος καπνός κολλάει στα χείλη σου.
Και συ μιλάς. Και γω δεν ακούω. Χαζεύω και γω έξω από το παράθυρο που κοιτάζεις και συ.
Κείνη τη μέρα φυσούσε.  Μπήκαμε λίγο βιαστικά στο σπίτι. Οι πόρτες ξεκλείδωτες. Ήπιαμε καφέ από τα χέρια της Ρηνιώς. Και συ μιλούσες. Κοίταζα την ξύλινη σκάλα με τα στοιβαγμένα βιβλία. Την τηλεόραση που ήτανε σβηστή. Κάτι για πολιτικά λέγατε. Για το παρελθόν. Αυτό που επηρεάζει το μέλλον.Και ύστερα για τους νέους Για τον έρωτα. Για τις σχέσεις. Για τη φύση και το πόσο έχει απομακρυνθεί ο άνθρωπος από αυτήν. Ξαναγυρνάω και σε κοιτάζω. Τα δάχτυλα σου κίτρινα. Γελάς. Τι είπες άραγε;  Α θυμήθηκα. Κάποια ιστορία από τα παλιά. Δώδεκα ή ώρα. "Τσίπουρο;" "Μα είναι μόνο δώδεκα κύριε Χρόνη". "Κύριε Χρόνη" ."Τι κάνετε κύριε Χρόνη;" Προχτές το θυμήθηκα πάλι. Δεν σου άρεσε να σου μιλάω στον πληθυντικό. Και γω ποτέ μου δε σου κανα το χατήρι.
Πρώτη γουλιά. Και όλα σιγά σιγά αλλάζουν. Τσίπουρο, το μαγικόν. Τώρα ακούω και πολιτικά.  Είναι όμως αργά για τέτοιες κουβέντες. Για άλλα θα μιλήσουμε. Η ώρα προχωράει. Σηκωνόμαστε να φύγουμε. "Δε θα καθίσετε για φαΐ; Από αυτό που έχουμε για μας, θα φάτε και σεις," μας λέει η Ρηνιώ.  Καθίστε".  Καθόμαστε. Εμείς και εσείς. Τι φάγαμε; Νόστιμο ήτανε.
Τελειώνουμε. Σηκώνεσαι. Φεύγεις για τη μεσημεριανή σου ξεκούραση. Εμείς εκεί.  Στο τραπέζι. Ακούω τα βήματα σου. Είσαι μεγάλος πια. Περπατάς αργά. Ύστερα οι θόρυβοι από το βάθος παύουν ν ακούγονται. Κοιμήθηκες. Κάτι λέμε για σένα με τη Ρηνιώ. Θυμάμαι; Ύστερα πιάνουμε άλλες κουβέντες. "Όχι άλλο τσίπουρο. Ευχαριστώ".
 Η μέρα έχει προχωρήσει. Δε θα καθίσουμε άλλο. Σηκωνόμαστε. Έχω αφήσει το μπουφάν μου στον καναπέ. Δίπλα στο γραφείο σου. Λείπει η μορφή σου. Κοιμάσαι. Παίρνω το μπουφάν μου και φεύγω. Τελικά δεν ήταν δύσκολο να σου μιλάω στον ενικό.


*Έψαχνα να βρω ένα τραγούδι του Μπιθικώτση που όποτε το ακούω μου θυμίζει μια από τις ομορφότερες βραδιές της ζωής μου. Δεν το βρήκα. Άλλο τραγούδι θα παίξει για μένα η κομπανία. Καλοκαίρι. Στην αυλή του Χρόνη. Φοράω ένα τυρκουάζ φόρεμα. Είμαι ευτυχισμένη.

ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ

                                          ΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΗ

                                                    ΣΤΑΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

                                     

                                          ΣΤΑΣΗ ΤΡΙΤΗ

                                          ΕΦΤΑΣΑ

ΜΟΥ ΕΙΠΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΟΤΙΣΩ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

16 Αυγούστου. Ζωγράφου. Με στειλε η μάνα μου να ποτίσω τα λουλούδια. Άδειοι δρόμοι. Πληθώρα θέσεων για παρκάρισμα. Ησυχία. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Γεμίζω το ποτιστήρι με νερό από μια βρύση που πετάει το νερό με ένα μικρό θυμό. Πρέπει να προσέχεις. Ακούω τα τζιτζίκια και αναρωτιέμαι αν στις Βρυξέλλες ακούνε τζιτζίκια. Η καλύτερη φίλη της εφηβείας μου έζησε εκεί για πολύ καιρό. Όποτε γυρίζω εδώ σκέφτομαι πρόσωπα και γεγονότα του παρελθόντος. Τις φιλίες, τους έρωτες, τους παλιούς γείτονες, τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια.
"Ω ω ω όμορφη Θεσσαλονίκη...." ένα ζευγάρι πλανόδιων μουσικών ακούγεται.  Πετάνε πια λεφτά στους πλανόδιους μουσικούς; Στο απέναντι μικρό μπαλκόνι ένα ηλικωμένο ζευγάρι με μαύρα ρούχα. "....τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ" Στον προηγούμενο δρόμο κάποιος πρέπει να έριξε ένα κέρμα. Μπαίνω μέσα, ψάχνω το πορτοφόλι. Το απέναντι ζευγάρι ρίχνει πρώτο. Ακολουθώ."....όμορφη Θεσσαλονίκη" Όταν ζούσε η γιαγιά μου πάντα μου έδινε ένα κέρμα να πετάξω. Και είχα πάντα μια ανησυχία, μήπως πετύχω κάποιον στο κεφάλι. Γιατί νομίζω πως κάποτε παραλίγο να πετύχω έναν περαστικό;  Η μουσική χάνεται σιγά σιγά. Πριν σβήσει ακούω ένα ελληνικό τραγούδι που λάτρευα όταν ήμουνα μαθήτρια. Είχα μάθει τα λόγια του απέξω"Σ αγαπώ, σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία...Αγαπώ και όλο τον κόσμο γιατί ζεις και συ μαζί..." 

ΦΡΕΣΚΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ!!!

http://kosvoice.gr/ο-μαγικός-κόσμος-του-παιδικού-βιβλίου-συνέντευξη

ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ

Ποτέ δεν περίμενα πως ένα μήνυμα που έστελνα συχνά τα μεσημέρια στον αδελφό μου, θα γινόταν πραγματικότητα σήμερα.
Σήμερα δεν είχε μελέτη. Τόσα χρόνια μελέτη. Τόσα χρόνια συναυλίες. Και αυτός και η γυναίκα του και οι υπόλοιποι απολυμένοι μουσικοί της ΕΡΤ.
Ήταν φυσικό να συμβεί αυτό. "Γιατί  μπήκαν εκεί μέσα αναξιοκρατικά. Γιατί πήγαιναν μία φορά το μήνα στη δουλειά τους. Γιατί έπαιρναν παχυλούς μισθούς".  Δικαιώς λοιπόν. Εγώ έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ ν αλλάξω το μυαλό ηλιθίων που πιστεύουν κάτι τέτοιο.

Τι τι θέλουμε την ΕΡΤ; Επειδή είναι η φωνή της Ελλάδας; Αν βρίσω τώρα θα έχω δίκιο;
 Άι σιχτίρ λοιπόν. Διαλύστε τα όλα. Και μεις είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 * Ένας μουσικός δεν παρατάει έτσι εύκολα το μεράκι του. Και γω θα συνεχίζω για χρόνια ακόμα να στέλνω μηνύματα το μεσημέρι.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Ε


Είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που παίρνεις τέτοια χαρά! Τέτοιες μέρες λοιπόν λες αξίζει τον κόπο που παιδεύομαι με το γράψιμο. Σήμερα ένιωσα τόσο σπουδαία! Και μπορεί να μην είμαι η Ρόουλινγκ όπως θα ήθελαν κάποιοι φίλοι μου να είμαι (εντελώς μεταξύ μας και εγώ), αλλά όταν βλέπεις πενήντα παιδιά να ανυπομονούν να σε συναντήσουν, να δείχνουν πόσο πολύ τους άρεσε η δουλειά σου, πόσο εμπνεύστηκαν από αυτήν και εργάστηκαν, πόσο συνεργάσιμοι ακροατές υπήρξαν, αυτό σε κάνει αυτόματα σπουδαίο.

Σήμερα επισκέφτηκα το 27^ο & 30^ο σχολείο Αχαρνών και θέλω να το γράψω πως ήταν μία από τις καλύτερες επισκέψεις  σε σχολείο που έχω κάνει μέχρι τώρα

Τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή λοιπόν, ξεχνάς τα βράδια που ο ύπνος σου έχει κοπεί στη μέση γιατί μια καταπληκτική ιδέα! σου καρφώθηκε στο μυαλό, αλλά δεν σηκώνεσαι να τη σημειώσεις γιατί θα χαλάσει ο ύπνος σου, που έχει χαλάσει αλλά εσύ δε θέλεις να το πιστέψεις. Ξεχνάς ακόμη πόσο από τον ελεύθερο σου χρόνο αφιερώνεις, την ώρα που θα ήταν καλύτερα να κάθεσαι στον ήλιο και να πίνεις φρέντο ή να περπατάς πάνω κάτω την Ερμού μέχρι ν ανακαλύψεις χρυσάφι. Ξεχνάς ότι δεν έχεις πάρει μία εδώ και καιρό- πάλι καλά που το βραβείο της Κύπρου με κανε να ξεχρεώσω την από τριετίας υπερχρεωμένη κάρτα μου και πως οι πιθανότητες να κερδίσεις από αυτή την τρέλα που λέγεται γράψιμο-για λεφτά μιλάμε έτσι;-είναι από ελάχιστες έως μηδενικές.
Ξεχνάς την αγωνία της απάντησης στο τελευταίο χειρόγραφο που έχεις δώσει-κι ας σου έχουν πει δέκα διαφορετικά άτομα-ότι αξίζει η νέα σου δουλειά-αφού πρώτα στο έχει πει ο ίδιος σου εαυτός, αλλά επειδή εσύ είσαι σεμνή και χαμηλοβλεπούσα λες (στον εαυτό σου ε;) "μπα δεν είναι και τόσο καλό!" και αφού περάσει από την ιερά εξέταση φίλων και συγγενών αρχίζεις και παίρνεις τα πάνω σου.
Ξεχνάς πόσα άλλα που έχεις γράψει και τα χει φάει το μαύρο σκοτάδι και αποκλείεται ποτέ να δούνε φως- παρά μόνο στην απίθανη περίπτωση που θα γίνεις ένας νέος Νταλ που μου ταιριάζει καλύτερα και θα το προτιμούσα από την Ροόυλινγκ.
Είδατε λοιπόν τι μαγικά μπορούν να κάνουν τα παιδιά; Όλα τα ξέχασα σήμερα. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα μάτια τους. Είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι πρόσωπα. Πώς με κοιτάγανε!

* Θα ήταν παράλειψη μου αν δεν έλεγα ένα τεράστιο ευχαριστώ στους δασκάλους τους. Φάνηκε όχι μόνο πόσο αγάπησαν το βιβλίο μου, αλλά πόσο αγαπάνε τη δουλειά που κάνουν. Κι αυτό ξέρω σίγουρα να το αναγνωρίζω όταν το βλέπω...

* Μετά το τέλος της εκδήλωσης ένα από τα τρία τμήματα ήθελε να μου δείξει ένα χορευτικό με θέμα την αγάπη-το συνδυάσανε με το όνομα του ήρωα Αγάπιου. Νομίζω πως βούρκωσα. Ύστερα φωτογραφηθήκαμε είπα ξανά ευχαριστώ και γύρισα να φύγω. Καμιά δεκαριά παιδιά ήρθαν ένα ένα και μ αγκαλιάσανε. Ξαναβούρκωσα..

      http://27dimach.weebly.com/delta-taualphaxieta.html