Είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που παίρνεις τέτοια χαρά! Τέτοιες μέρες λοιπόν λες αξίζει τον κόπο που παιδεύομαι με το γράψιμο. Σήμερα ένιωσα τόσο σπουδαία! Και μπορεί να μην είμαι η Ρόουλινγκ όπως θα ήθελαν κάποιοι φίλοι μου να είμαι (εντελώς μεταξύ μας και εγώ), αλλά όταν βλέπεις πενήντα παιδιά να ανυπομονούν να σε συναντήσουν, να δείχνουν πόσο πολύ τους άρεσε η δουλειά σου, πόσο εμπνεύστηκαν από αυτήν και εργάστηκαν, πόσο συνεργάσιμοι ακροατές υπήρξαν, αυτό σε κάνει αυτόματα σπουδαίο.
Σήμερα επισκέφτηκα το 27ο & 30ο
σχολείο Αχαρνών και θέλω να το γράψω πως ήταν μία από τις καλύτερες
επισκέψεις σε σχολείο που έχω κάνει
μέχρι τώρα
Τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή λοιπόν, ξεχνάς τα βράδια που ο ύπνος σου έχει κοπεί στη μέση γιατί μια καταπληκτική ιδέα! σου καρφώθηκε στο μυαλό, αλλά δεν σηκώνεσαι να τη σημειώσεις γιατί θα χαλάσει ο ύπνος σου, που έχει χαλάσει αλλά εσύ δε θέλεις να το πιστέψεις. Ξεχνάς ακόμη πόσο από τον ελεύθερο σου χρόνο αφιερώνεις, την ώρα που θα ήταν καλύτερα να κάθεσαι στον ήλιο και να πίνεις φρέντο ή να περπατάς πάνω κάτω την Ερμού μέχρι ν ανακαλύψεις χρυσάφι. Ξεχνάς ότι δεν έχεις πάρει μία εδώ και καιρό- πάλι καλά που το βραβείο της Κύπρου με κανε να ξεχρεώσω την από τριετίας υπερχρεωμένη κάρτα μου και πως οι πιθανότητες να κερδίσεις από αυτή την τρέλα που λέγεται γράψιμο-για λεφτά μιλάμε έτσι;-είναι από ελάχιστες έως μηδενικές.
Ξεχνάς την αγωνία της απάντησης στο τελευταίο χειρόγραφο που έχεις δώσει-κι ας σου έχουν πει δέκα διαφορετικά άτομα-ότι αξίζει η νέα σου δουλειά-αφού πρώτα στο έχει πει ο ίδιος σου εαυτός, αλλά επειδή εσύ είσαι σεμνή και χαμηλοβλεπούσα λες (στον εαυτό σου ε;) "μπα δεν είναι και τόσο καλό!" και αφού περάσει από την ιερά εξέταση φίλων και συγγενών αρχίζεις και παίρνεις τα πάνω σου.
Ξεχνάς πόσα άλλα που έχεις γράψει και τα χει φάει το μαύρο σκοτάδι και αποκλείεται ποτέ να δούνε φως- παρά μόνο στην απίθανη περίπτωση που θα γίνεις ένας νέος Νταλ που μου ταιριάζει καλύτερα και θα το προτιμούσα από την Ροόυλινγκ.
Είδατε λοιπόν τι μαγικά μπορούν να κάνουν τα παιδιά; Όλα τα ξέχασα σήμερα. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα μάτια τους. Είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι πρόσωπα. Πώς με κοιτάγανε!
* Θα ήταν παράλειψη μου αν δεν έλεγα ένα τεράστιο ευχαριστώ στους δασκάλους τους. Φάνηκε όχι μόνο πόσο αγάπησαν το βιβλίο μου, αλλά πόσο αγαπάνε τη δουλειά που κάνουν. Κι αυτό ξέρω σίγουρα να το αναγνωρίζω όταν το βλέπω...
* Μετά το τέλος της εκδήλωσης ένα από τα τρία τμήματα ήθελε να μου δείξει ένα χορευτικό με θέμα την αγάπη-το συνδυάσανε με το όνομα του ήρωα Αγάπιου. Νομίζω πως βούρκωσα. Ύστερα φωτογραφηθήκαμε είπα ξανά ευχαριστώ και γύρισα να φύγω. Καμιά δεκαριά παιδιά ήρθαν ένα ένα και μ αγκαλιάσανε. Ξαναβούρκωσα..
http://27dimach.weebly.com/delta-taualphaxieta.html
