Το Φεβρουάριο του 13, ήρθε ένα μαιλ μέσω τον εκδόσεων Κέδρος που απευθυνόταν σε μένα. Αποστολέας του κάποιος που δεν γνώριζα προσωπικά. Το όνομα του Δώρος Θεοδούλου. Στην αμέσως επόμενη επικοινωνία μας μου έστειλε ένα κείμενο παρουσίαση του μέχρι τότε έργου μου και με ιδιάιτερη αναφορά στο "Δεν είμαι τέρας, σου λέω!" Το κείμενο αυτό το είχε διαβάσει σε μία εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Κύπρο αφιερωμένη σε βραβευμένα παιδικά βιβλία.
Δεν πίστευα αυτά που διάβαζα. Δεν έτυχε κανένας μέχρι τότε, αλλά και μέχρι τώρα, να μιλήσει με τόσο ενθουσιασμό για το έργο μου. Κλείνοντας εκείνο το κείμενο, ο κύριος Θεοδούλου αναφέρει:
"Πιστεύω πως το έργο της Παναγιώτας Πλησή "Δεν είμαι τέρας, σου λέω!", είναι μια ουσιαστική κατάθεση στην κυπριακή παιδική πεζογραφία απο μία εκπρόσωπο της νέας γενιάς, της γενιάς του 2000. Η ευχή μας δεν μπορεί να είναι άλλη απο το να συνεχίσει με την ίδια σοβαρότητα και έμπνευση τη λογοτεχνική της δημιουργία. Προσωπικά, έχοντας ως τώρα μελετήσει από την κυπριακη παιδική λογοτεχνία σχεδόν αποκλειστικά τα έργα της Γενιάς του '70, διαβάζοντας έργα ποιότητας της νέας γενιάς, όπως αυτό της Πλησή, νιώθω την ανάγκη, σαν τον πρεσβύτη Ιωσήφ, να αναφωνήσω "Νυ απολύεις τον δούλον σου"
Πέρα από την ηλεκτρονική μας επικοινωνία, είχα τη μεγάλη τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Ήταν άλλοστε υποχρέωση μου να το κάνω, με την πρώτη ευκαιρία που βρέθηκα στο νησί.
Τι όμορφος άνθρωπος ήταν αυτός! Ο τρόπος που μιλούσε, η ευγένεια και η διακριτικότητα του, το ενδιαφέρον του του για την κυπριακη παιδική λογοτεχνία και ο ενθουσιασμός του για τη δική μου δουλειά. Έτυχε να τον συναντήσω σε αυτό το σύντομο διάστημα της γνωριμίας μας, μερικές φορές ακόμη. Μία από αυτές-αφού του ειχα δώσει το "Μα, μπαμπά είναι χάλια!", με συνάντησε κρατώντας το βιβλίο και ένα τετραδιάκι με σημειώσεις. Η λεπτομέρεια με την οποία είχε μελετήσει το βιβλίο μου, με εξέπληξε. Όλα σημειωμένα με μολύβι. Και στο τετραδιάκι και στο βιβλίο. Του άρεσε πολύ. Μου ανάφερε ένα σωρό σημεία που τον εντυπωσίασαν, όπως το ότι ξεκινάω την ιστορία από τη μέση. Και φυσικά απορίες. "Θα τα καθαρογράψω και θα το δημοσιεύσω". Είχε ήδη προηγηθεί ένα μαιλ που μιλούσε σύντομα για τη γνώμη που είχε σχηματίσει για το βιβλίο μου.
"Διάβασα, καλύτερα ρούφηξα, το ...χάλια σου. Με χαρά, ενθουσιασμό καλύτερα, βίωσα την υπόθεση και τον τρόπο που καλύπτεις το μεγάλο κοινωνικό θέμα του διαζυγίου και τις τόσο ανθρώπινες συμπεριφορές των ηρώων σου, μικρών και μεγάλων, με τους τόσο καθαρά διαγραμμένους χαρακτήρες σου. Το όλο κλίμα του έργου παραπέμπει σε καλή λογοτεχνία.
Ενθουσιάστηκα και εκτίμησα επίσης τις τεχνικές γραφής σου, που ιδιαίτερα με ενδιαφέρουν στις κριτικές παρουσιάσεις παιδικών βιβλίων. Από τα ουσιαστικότερα, νομίζω, είναι το ξεκίνημα της αφήγησης
από τη μέση της υπόθεσης ( in medias res, που απαιτεί μεγάλη τέχνη μετά να δώσεις όλα τα αναγκαία προηγούμενα - εσύ παίζεις ένα τρελό κρυφτούλι με τον αναγνώστη να βάλει τις σκόρπιες νέες σου πληροφορίες στο συνολικό παζλ της υπόθεσης) και οι δυο αφηγητές, η Λένα και ο Δημήτρης-μπαμπάς, μ' εκείνες τις οργανικά τοποθετημένες τηλεφωνικές συνομιλίες του με το φίλο του Ευάγγελο ( για το θέμα του/των
αφηγητών έγραψα παλαιότερα, γι' αυτό και ενθουσιάστηκα πραγματικά με το εύρημά σου αυτό). Και άλλα πολλά. Τα ερωτήματα βέβαια ποτέ δεν λείπουν".
Την τελευταία φορά που τον είδα, ήταν το Νοέμβριο του 15. Μου ειπε ότι χρησιμοποιεί μπασοτούνι, αλλά επέμενε να έρθει ο ίδιος να με πάρει με το αυτοκίνητο του. "Μπορώ να οδηγώ". Στην καφετέρια που πήγαμε, χρειάστηκε δυο φορές να τον βοηθήσω. Έκανε ιατρικές εξετάσεις εκείνο το διάστημα. Δεν θα ξεχάσω εκείνη τη συνάντηση. Εκτός του ότι ο ίδιος επέμενε πως πρέπει να γνωρίσω δυο ανθρώπους της κυπριακής παιδικής λογοτεχνίας-και το κανόνισε, μου είπε μια κουβέντα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.
Ήταν η απάντηση του στα λόγια μου. "Θέλω να ασχοληθώ και με άλλα είδη γραφής, πιστεύω πως είμαι ικανή. Θέλω πολύ να ασχοληθω με το θέατρο και ίσως..." Με κοίταξε στα μάτια σαν ένα παραπονεμένο παιδί: "Μην αφήσεις την παιδική λογοτεχνία Παναγιώτα". Εγώ τότε του υποσχέθηκα πως ποτέ δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά θελω να δοκιμαστώ και σε άλλα είδη.
Ο Δώρος Θεοδούλου, έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή. Υπήρξε Πρόεδρος του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Βιβλίου, Μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Παιδ. Λογοτεχνίας, καθηγητής στην Παιδαγωγική Ακαδημία και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, Επιθεωρητής Φιλολογικών Μαθημάτων και Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης. Ο Δώρος Θεοδούλου υπήρξε ένας σπουδαίος μελετητής της Κυπριακής Παιδικής Λογοτεχνίας.
Στο τώρα, λίγες ώρες πριν, μια καινούρια ζωή αρχίζει και αναπνεει, έξω στον κόσμο. Μόλις έχω μιλήσει με τη μαμά της νέας αυτής ύπαρξης. Και δεν ξέρω αν είναι πως αυτή τη ζωή την ξέρω σχεδόν από τις πρώτες μέρες που δημιουργήθηκε -και ήμουν κοντά της μέχρι σχεδόν τη μέρα που γεννήθηκε, ή επειδή είναι το μωράκι ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου στη ζωή μου, αλλά το μόνο που σκέφτομαι είναι τη σκηνή που θα της κάνω τον καραγκιόζη και αυτή θα μου γελάει.
