Η αλήθεια είναι πώς είχα αρχίσει να απογοητεύομαι. Μα τόσα χρόνια στο χώρο και να μην βρεθεί ποτέ ένα βιβλίο μου σε υπεραγορά; Βέβαια μπορεί και να έχει φιγουράρει σε υπεραγορές που δεν τυχαίνει να επισκεφτώ. Δεν έχω πάρει σβάρνα και όλες της Αττικής!
Πέρσι μια φίλη μου είπε πως είδε το βιβλίο μας για τον αυτισμό, στο μεγάλο Σκλαβενίτη στο Περιστέρι! Τι κρίμα που μένω μακριά και ούτε έχω κάποιο γνωστό εκεί να πάμε μια βόλτα για ψώνια!
Και να που ήρθε η στιγμή, που τόσα χρόνια περίμενα! Όχι ένα, αλλά δυο βιβλία μου στο Σκλαβενίτη του Avenue-θα αρχίσω να πιστεύω πώς κάποιο κρυφό θαυμαστή έχω εκεί μέσα-και μάλιστα διαφορετικών εκδοτών. Ίσως ο κρυφός θαυμαστής μου να είναι κάποιος πονεμένος, μιας και τα δυο βιβλία έχουν παρόμοια θεματολογία, τη νέα οικογένεια που δημιουργείτε, μετά από ένα διαζύγιο.
Εννοείται πώς αποθανάτισα το γεγονός. Ήταν 20 Φεβρουαρίου του 2018. Ένα μήνα μετά που ξαναπέρασα το ένα από τα δυο δεν υπήρχε. Και δεν ήταν μόνο ένα αντίτυπο που πουλήθηκε.
Είχα μεγάλη επιτυχία!
Εδώ και καιρό ήθελα να γράψω για αυτό το γεγονός που με έκανε να ψηλώσω δέκα πόντους. Γιατί η πραγματική αναγνώριση έρχεται μόνο μέσω υπεραγορών, πρατήριων βενζίνης και πλοίων. Τι θέλουνε τα πλοία, θα μου πείτε. Είναι κι αυτή μία χαρά που άλλος την πήρε για μένα. Προχτές συγκεκριμένα, μία φίλη πάλι, μου είπε πως είδε ένα βιβλίο μου στο κατάστημα του πλοίου πέρσι το καλοκαίρι. Για που πηγαίνανε δεν θυμάμαι, για να υποθέσω και ποια εταιρία ακτοπλοϊκών γραμμών ήταν. Πάντως αυτή τη φίλη, τη συνάντησα στο Σκλαβενίτη της περιοχής μου, που δεν έχει δικά μου βιβλία και το έχω πάρει κατάκαρδα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα δυο της περιοχής που ζω. Αυτό το λέω μήπως το διαβάσει κανένας υπεύθυνος και πει: "Εδώ φέρνουμε άλλους κι άλλους. Γίνεται να μη φέρουμε και της Παναγιώτας;"
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις μήνες από τότε που αντίκρισα για πρώτη φορά βιβλία μου σε υπεραγορά. Ήθελα από καιρό να γράψω για αυτό το γεγονός που σημάδεψε τη συγγραφική μου πορεία.
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι υπέρ του να πωλούνται βιβλία σε άλλους χώρους, πλην του βιβλιοπωλείου. Και αυτό όχι γιατί, δεν ταιριάζει, υπάρχουν και υπεραγορές που το έχουν φροντίσει αρκετά αυτό, αλλά γιατί όλα πλέον ισοπεδώνονται. Και δεν εννοώ μόνο τα βιβλία.
Ξέρω πως ο χρόνος είναι για όλους μας πολύτιμος και οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε θύματα του. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε όλα αυτά που θα θέλαμε να κάνουμε.
Πιστεύω όμως, πώς είναι καθαρά θέμα επιλογής. Αν θέλω πραγματικά να αφιερώσω λίγο από το χρόνο μου για να διαβάσω ένα βιβλίο, θα πρέπει πρώτα να αφιερώσω και λίγο χρόνο για να το επιλέξω.
Το ότι τα βιβλία πωλούνται πλέον και αλλού, δεν είναι σίγουρα κακό. Ούτε είμαι ενάντια σε αυτό. Δεν είναι όμως αυτό που ταιριάζει στο βιβλίο και σε αυτούς που πραγματικά το αγαπάνε.
