Οι όχι ευτυχισμένες μέρες του δασκάλου είναι τώρα. Εδώ στην άδεια αίθουσα. Με τα άδεια ντουλάπια, με ό,τι απέμεινε στους τοίχους, με έναν πίνακα γραμμένο με συνθήματα.
Σ αυτή την αίθουσα που εσύ άκουγες φωνές. Που τα χέρια σηκώνονταν ψηλά, που οι απορίες βγαίναν από τα στόματα, που ήσουν μαζί τους, αλλά και απέναντι τους.
Οι όχι ευτυχισμένες μέρες του δασκάλου, έρχονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Και κάθε χρόνο νιώθεις το ίδιο ανήμπορος να τις αντιμετωπίσεις.
Αυτές οι μέρες σε κάνουν να σκέφτεσαι ξανά και ξανά ποιος είναι ρόλος σου. Σε αφήνουν μόνο, αντιμέτωπο με το χρόνο ,τον εαυτό σου, τις προσδοκίες και τους στόχους και κείνη την άδεια αίθουσα που είναι βουβή, μα λέει πολλά.
Οι όχι ευτυχισμένες μέρες είναι εκεί μόνο για σένα. Κλέβουν την καρδιά σου και τη σκέψη σου και κλείνουν την πόρτα στους άλλους.
Όταν ήμουν μαθήτρια, δεν ήξερα τίποτα γι αυτές...
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή