Η ζωή ίσως να είναι σαν την αιώρα που είναι στημένη έξω από τις σκηνές μας. Δεν είναι φτιαγμένη κι απ το καλύτερο υλικό-τη δεύτερη μέρα χρειάστηκε μπάλωμα. Είναι όμως γερή. Ανεβήκαμε τόσες φορές πάνω της κι αυτή μας άντεξε.
Την πρώτη φορά που πήγα ν' ανέβω, παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου. "Κρατήσου", μου φωνάξανε. "Από πού;" απάντησα. Την πρώτη φορά...
Ακολούθησαν πολλές φορές. Μεσημέρια της ξεκούρασης, απογεύματα βαρεμάρας, νύχτες ονειροπόλησης.
Μερικές φορές τσακωνόμαστε. "Εγώ!" "Όχι εγώ! Εσύ ανέβηκες χτες δυο φορές!" Είναι μία βλέπετε και είμαστε πολλοί.
Η αιώρα ακίνητη. Η αιώρα κινείται. Κάποιες φορές βάζω το πόδι μου στο χώμα και σπρώχνω. Κάποιες άλλες ένα χέρι ή περισσότερα την σπρώχνουν.
Πέρα δώθε η αιώρα. Πέρα δώθε η ζωή μου. Με ή χωρίς ισορροπία. Με ή χωρίς κίνηση. Με ή χωρίς μπαλώματα. Μα πάντα αντέχει και αντέχω και γω μαζί της.
Η ζωή αιώρα...
η ...αεικίνητη αιώρα, διπλωμένη πια... περιμένει υπομονετικά να δοκιμάσει ξανά τις αντοχές...μας;;; της;;; :)
ΑπάντησηΔιαγραφή