Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Τη ζωή τη λένε Σοφία. Την είδα χτες. Την είχα γνωρίσει λίγα χρόνια πίσω. Στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Μικρή. Χωρίς να πολυκαταλαβαίνει γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Γιατί πρέπει να βρίσκεται συχνά σε έναν τέτοιο χώρο. Γιατί πρέπει να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Γιατί οι γονείς της να αγωνιούν. Ήταν μικρή. Η φωνούλα της έδινε άλλη ζωή σε εκείνο το δωμάτιο. Ήταν κάτι σαν τη μασκότ!
Χτες την είδα σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Με κείνες τις φωνές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα. Τη φασαρία που σε σπρώχνει στη δημιουργία.  Την κοίταζα στα μάτια. Ήταν τα ίδια εκείνα μάτια που με είχαν μαγνητίσει και τότε. Μάτια που είχαν  μέσα τους όλο το βάρος του παρελθόντος τους.
Τώρα η Σοφία είναι καλά. Όχι πως οι αγώνες της ζωής σταματάνε ποτέ. Αλλά αυτό τον καθημερινό αγώνα που δίνουν άνθρωποι σαν τη Σοφία που είχα γνωρίσει, δε θα χρειαστεί να ξαναδώσει.
Σοφία, να είσαι πάντα καλά. Χτες μου έμαθες πως η ζωή έχει περισσότερα γράμματα και εγώ πάντα θα σε  ευχαριστώ γι αυτό.

ΜΟΝΑΔΙΚΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΕΥΓΕΝΙΕ ΤΡΙΒΙΖΑ

Αγαπημένε μου Ευγένιε,
Πρόσφατα έμαθα ότι είσαι υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο  Αστριντ Λίντγκρεν και χάρηκα πολύ. Το αξίζεις! Όπως αξίζεις και τη θέση που έχεις στις καρδιές όλων μας.
Εγώ-λες και είμαι η μόνη-θαυμάζω τη δουλειά σου. Τη ζηλεύω. Θα ήθελα να ήμουν εσύ. Και όχι μόνο απολαμβάνω την ανάγνωση των ιστοριών σου, αλλά κατάφερα χάρη σε σένα να την απολαμβάνουν και οι μαθητές μου.
Κατάφερες όμως  και κάτι ακόμα. Να με εμπνεύσεις-λες και είμαι η μόνη-με τη γραφή σου.
Ένα ολόκληρο βιβλίο μου, εμπνεύστηκε από "Τα μαγικά μαξιλάρια" σου.
Αγαπημένε μου μοναδικέ και ξεχωριστέ Ευγένιε, εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς πρωτότυπες ιστορίες που όμοιες του κανείς μας δεν μπορεί να σκαρφιστεί.
Α! Και να κερδίσεις και το βραβείο!!

Η θαυμάστρια σου

Παναγιώτα

ΥΓ. Πώς έχεις καταφέρει και έχεις γράψει τόσα πολλά βιβλία; Περίπου 150;  Πώς γίνεται αυτό;



http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=460308

ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ-ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ-ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Ήταν ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη... Έτσι ακριβώς όπως θ άρχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ.
Την περίμενε με έναν καφέ και ένα τσιγάρο στη στοά. Ήταν η πρώτη τους βόλτα. Στα χέρια του φορούσε γάντια. Καθόταν εκεί πιστός στο ραντεβού του. Ίσως και νωρίτερα. Σίγουρα νωρίτερα.
Εκείνη στην ώρα της. Δίχως καφέ και δίχως τσιγάρο. Και δίχως γάντια. Είχε ανοίξει όλα τα συρτάρια της, αλλά δεν τα είχε βρει.
Η εικόνα του σε απόσταση. Στον πεζόδρομο της Κοραή. Μόλις είχε κάνει ανάληψη από το μηχάνημα της Γιούρομπανκ. Ψέματα. Δεν έκανε. Γιατί ο λογαριασμός της δεν είχε χρήματα.
Όλο και τον πλησιάζει. Αυτός δεν την έχει δει ακόμα. Εκείνη παρατηρεί τις κινήσεις του. Τα μάτια του που ψάχνουν τις φιγούρες που πλησιάζουν τη στοά.
Σε λίγο θα συναντηθούν τα βλέμματα τους. Αγκαλιάζονται. Έτσι όπως θα συνέχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ. Θα συμφωνήσουν πώς κάνει κρύο. Δεν πρέπει να μείνουν άλλο εκεί. Άλλωστε η παράσταση σε λίγο ξεκινάει.
 Μπαίνουν και οι δυο στο Άστυ. Κατεβαίνουν τα σκαλιά. Πληρώνει αυτός. Αυτή κάνει πώς δε θέλει.
Θα καθίσουν στην τρίτη από το τέλος σειρά. Θα ενώσουν τα χέρια τους.
Η ταινία αρχίζει. Η ταινία για αυτούς ήταν μέτρια, παρά τα αστεράκια των κριτικών. Ήταν δική της πρόταση. Κάνει πώς στενοχωριέται. Κάνει πώς δεν τον ενοχλεί. Ίσως όμως να συμβαίνουν πραγματικά και τα δυο.
Θα φύγουν. Στο πεζόδρομο παρκαρισμένη η βέσπα. Θα βάλει τα χέρια της γύρω από τη μέση του.
Θ' αφήσουν την Κοραή πίσω τους...