ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ-ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ-ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Ήταν ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη... Έτσι ακριβώς όπως θ άρχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ.
Την περίμενε με έναν καφέ και ένα τσιγάρο στη στοά. Ήταν η πρώτη τους βόλτα. Στα χέρια του φορούσε γάντια. Καθόταν εκεί πιστός στο ραντεβού του. Ίσως και νωρίτερα. Σίγουρα νωρίτερα.
Εκείνη στην ώρα της. Δίχως καφέ και δίχως τσιγάρο. Και δίχως γάντια. Είχε ανοίξει όλα τα συρτάρια της, αλλά δεν τα είχε βρει.
Η εικόνα του σε απόσταση. Στον πεζόδρομο της Κοραή. Μόλις είχε κάνει ανάληψη από το μηχάνημα της Γιούρομπανκ. Ψέματα. Δεν έκανε. Γιατί ο λογαριασμός της δεν είχε χρήματα.
Όλο και τον πλησιάζει. Αυτός δεν την έχει δει ακόμα. Εκείνη παρατηρεί τις κινήσεις του. Τα μάτια του που ψάχνουν τις φιγούρες που πλησιάζουν τη στοά.
Σε λίγο θα συναντηθούν τα βλέμματα τους. Αγκαλιάζονται. Έτσι όπως θα συνέχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ. Θα συμφωνήσουν πώς κάνει κρύο. Δεν πρέπει να μείνουν άλλο εκεί. Άλλωστε η παράσταση σε λίγο ξεκινάει.
 Μπαίνουν και οι δυο στο Άστυ. Κατεβαίνουν τα σκαλιά. Πληρώνει αυτός. Αυτή κάνει πώς δε θέλει.
Θα καθίσουν στην τρίτη από το τέλος σειρά. Θα ενώσουν τα χέρια τους.
Η ταινία αρχίζει. Η ταινία για αυτούς ήταν μέτρια, παρά τα αστεράκια των κριτικών. Ήταν δική της πρόταση. Κάνει πώς στενοχωριέται. Κάνει πώς δεν τον ενοχλεί. Ίσως όμως να συμβαίνουν πραγματικά και τα δυο.
Θα φύγουν. Στο πεζόδρομο παρκαρισμένη η βέσπα. Θα βάλει τα χέρια της γύρω από τη μέση του.
Θ' αφήσουν την Κοραή πίσω τους...