ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΟΜΟΣ

Είναι ένας δρόμος που από παιδί τον ακολουθώ. Τότε στο τιμόνι ήταν ο πατέρας μου. Κάποτε η μητέρα μου και αργότερα εγώ. Υπήρξαν και άλλοι οδηγοί, συγγενείς και φίλοι .

Αυτός ο δρόμος είναι ο αγαπημένος μου. Γεμάτος με τον ήλιο και την αλμύρα του καλοκαιριού. Με το πράσινο που τον περιτριγυρίζει. Με στροφές ατέλειωτες. «Πιο σιγά! Την πήρες απότομα τη στροφή!».

Ο δρόμος αυτός σε πάει στη θάλασσα. Ξεκινάς από ψηλά, εκεί που ο ουρανός ακουμπάει τη γη-παλιά τραμπαλιζόσουνα και σε χωματόδρομους προτού τον συναντήσεις-ύστερα το μάτι σου χορταίνει πράσινο και στροφές. Η χειρότερη, έξω από το χωριό που συναντάς.

Αχ! Τι λατρεμένος δρόμος. Η πιο ισχυρή ανάμνηση των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Και ύστερα μακριά του. Να καρτερώ την ώρα που το αυτοκίνητο θα τρέξει ανυπόμονα επάνω του, μέχρι να φτάσει στο τέρμα του. “Ζώνη έβαλες;”

Ποτέ δεν είχα συνειδητοποιήσει πως ένας δρόμος μπορεί να αντικατοπτρίζει την ως τώρα ζωή σου. Και ένα σπίτι μπορεί, αλλά όταν έχεις αλλάξει πολλά σπίτια...

Και ποτέ μα ποτέ δε φανταζόμουνα, πως αυτός ο δρόμος θα έπαιρνε άλλη μορφή. Θα ναι σα χέρι που σε τραβά.. Που έχεις μάθει να στρίβεις δεξιά, αλλά πας ευθεία. Και που μετράς τα λεπτά, τα χιλιόμετρα, τις στροφές, και τους χτύπους της καρδιάς σου μέχρι να φτάσεις στον προορισμό.
Ούτε φανταζόμουνα πως θα κυλούσα επάνω του άλλες εποχές. Με καταιγίδες, χαλάζι και χιόνια. Με φύλλα που στροβιλίζει ο άνεμος και άνθη που τολμάνε να ανοίξουν.

Αυτός ο δρόμος που τόσο λάτρεψα από παιδί, τώρα κόβεται στα μισά του. Αν θέλεις συνεχίζεις, αλλά τις περισσότερες φορές κάπου εκεί στη μέση σταματώ.  Και συχνά σκέφτομαι πόσο παράξενη είναι  η ζωή. Κάπου εκεί στα μισά του δρόμου, ποτέ δε φανταζόμουνα πως θα είναι το τέρμα του.