ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έτσι όπως ήρθαν στη ζωή σου αθόρυβα με τον ίδιο τρόπο έχουν φύγει. Θα μπορούσαν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι σου. Θα μπορούσαν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή σου. Θα μπορούσες να εξαρτιέσαι από αυτούς. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν έχει συμβεί. Έχουν έρθει στη ζωή σου για ένα και μόνο σκοπό. Για να σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις για ακόμα μία φορά-εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία των ασυνείδητων-πόσο σπουδαίο πράγμα είναι αυτό που ονομάζουμε άνθρωπο.
Σήμερα συνάντησα έναν τέτοιο άνθρωπο.  Οδηγούσα όταν την είδα. Με είδε κι αυτή. Είχαμε κανα δυο χρόνια να βρεθούμε. Πάλι βιαστικά και τότε. Σταματάω το αυτοκίνητο στη μέση ενός δρόμου του χωριού.  Με φιλάει και εγώ την αγκαλιάζω. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα μια λεπτομέρεια στη συμπεριφορά μου. Όταν αγκαλιάζω ανθρώπους που αγαπάω  πάντα ανεβοκατεβαίνει το χέρι μου στην πλάτη τους. Σαν να πιστεύω πως η αγκαλιά είναι λίγη και πως πρέπει να κάνεις κάτι ακόμα για να ενισχύσεις την αξία της. Αλλά αυτά είναι δικά μου καμώματα. Μετά τη φίλησα και γω. Δεν προλάβαμε να πούμε κάτι πέρα από το ότι "Έχει γίνει ένας κούκλος ο γιός σου" και να συνεχίσω με ένα "Όλα καλά;" "Όλα καλά" μου απαντάει. Ένα αυτοκίνητο ήδη είχε κολλήσει τη μούρη του. Μια στιγμή δηλαδή πριν κορνάρει-πράγμα που δεν έγινε ποτέ, γιατί μπήκα έγκαιρα στο αυτοκίνητο. Πόσο χάρηκα που την είδα! Χωρίς να την ξέρω καλά-δεν μας δώθηκε ποτέ αυτή η ευκαιρία-έχω νιώσει ότι είναι ένας όμορφος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που αξίζει να αγαπήσεις. Κι αυτό γιατί την ένιωθα δίπλα μου σε χρόνια δύσκολα, χωρίς να είναι ποτέ στην πραγματικότητα. Γιατί τις δυο τρεις φορές που έχουμε μιλήσει αρκετά, έχουμε μοιραστεί πράγματα που δεν μοιράζεσαι εύκολα. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να χαμογελάει και στα δύσκολα. Και για μένα αυτό είναι μεγάλο προσόν. Βγαίνεις από το δικό σου κακομοίρικο εγώ και σκορπάς το χαμογέλο σου και ας είναι έτοιμο το ταβάνι να σε πλακώσει.
Είχα σκεφτεί αρκετές φορές να κρατήσω επικοινωνία μαζί της. Να κάνουμε παρέα. Αλλά ποτέ δεν έκανα την κίνηση. Ούτε κι αυτή. Ίσως γιατί αυτός είναι ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή μου. 

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ

Δεν περίμενα πως θα έβρισκα ένα τέτοιο μήνυμα στον υπολογιστή. Θα μου πεις πως το μήνυμα αυτό, παρά τη δυστυχία του, έχει και την ομορφιά του. Στάλθηκε από έναν άνθρωπο που αγαπάει απ' ότι λέει τα βιβλία, αλλά η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν του επιτρέπει να τα αγοράζει. Δεν γνωρίζω αν όντως το μήνυμα αυτό είναι αληθινό. Από τη στιγμή όμως που στο ιστολόγιο του βιβλίου έχω αναρτήσει ηλ.διεύθυνση, είμαι έτοιμη να δεχτώ οποιαδήποτε μηνύματα.  Ας δεχτώ λοιπόν ότι είναι αληθινό. Εϊναι δεν είναι ο αποστολέας δεν ζητάει κάτι παράλογο. Ένα αντίτυπο βιβλίου μου. Τόσα και τόσα χαρίζω. Και αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, τι καλύτερο να χαρίσεις κάτι σε κάποιον που έχει ανάγκη. Ανάγκη, ένα βιβλίο! Αυτά σκεφτόμουνα, αργότερα έμαθα πως άλλοι δυο συγγραφείς Παιδικής Λογοτεχνίας έλαβαν το ίδιο μήνυμα. Και άρχισα λίγο να προβληματίζομαι για την αλήθεια. Ύστερα θυμήθηκα τα λόγια μιας φίλης μου. "Πόσα βιβλία αγόραζα παλιά για μένα και τα παιδιά. Τώρα μόλις πάω να αγοράσω ένα βιβλίο, έστω για τα παιδιά. σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να αγοράσω κρέας" Είχα ταραχτεί από αυτή της την κουβέντα. Μου φαινόταν, εξωπραγματική. Μέχρι που την πιο κοντινή μου πόρτα χτύπησε με διπλό χτύπημα, η ανεργία. Και είναι σε αυτό το σημείο που λες ευτυχώς που είμαι καλά, μπορώ να δουλεύω και να αμοίβομαι γι αυτό.
Το βιβλίο θα της το χαρίσω. Εϊναι δεν είναι αλήθεια όλα αυτά. Γιατί ξέρω πως μπορεί και να είναι...

Καλημέρα σας,

Είμαι λάτρης των βιβλίων από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Οταν ήμουν μικρή λαχταρούσα να έχω πολλά βιβλία αλλά οι γονείς μου δεν θεωρούσαν απαραίτητα
τα εξωσχολικά βιβλία κι έτσι δεν μου αγόραζαν.
Στην ηλικία των 18, όταν ξεκίνησα να εργάζομαι άρχισα ν' αγοράζω. Εχω διαβάσει πολλά.
Τα τελευταία όμως 2,5 χρόνια λόγω της ανεργίας μου, δεν μπορώ ναπροβώ σε καμία αγορά.
Προηγούνται τα πραγματικά άκρως απαραίτητα. Με πονάει πολύ αυτό.
Παρά τις 4 ξένες γλώσσες που γνωρίζω και την 20ετή προυπηρεσία μου, μένω στα αζήτητα.
Εχω πέσει σε κατάθλιψη, δεν σας το κρύβω. Ευτυχώς έχω τον 7χρονο γιό μου και τον άντρα μου
ο οποίος δυστυχώς εργάζεται με ημιαπασχόληση οπότε καταλαβαίνετε....
Αυτοί οι 2 είναι η παρηγοριά μου. Αυτή την αγάπη μου για τα βιβλία την έχω εμφυσήσει και στο
αγοράκι μου ο οποίος ξεκίνησε φέτος την α΄δημοτικού.

Παίρνω όλο το θάρρος που μου δίνει η επικοινωνία μου μαζί σας μέσω αυτών των γραμμών και θα ήθελα
να σας ρωτήσω αν έχετε τη δυνατότητα να μου δωρίσετε ένα αντίτυπο απο το βιβλίο σας
" Δεν είμαι τέρας σου λέω ". Εχω διαβάσει πολλά καλά σχόλια και θα ήθελα να το διαβάσω κι εγώ.

Αν πραγματικά μπορείτε θα μου δώσετε μεγάλη χαρά.

Με συγχωρείτε για το θάρρος μου και συγγνώμη αν σας κούρασα.