Χτες το βράδυ, είδα τη Χαρούλα. Σε έναν χώρο που δεν θα θέλαμε και οι δυο μας να γίνει η πρώτη συνάντηση. Η πρώτη μετά από εικοσιένα χρόνια. Η ώρα προχωρημένη. Η στιγμή δύσκολη. Και κάπου εκεί συναντήθηκαν τα βλέματα μας. Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει αρκετές φορές. Και πάντα το ίδιο συναίσθημα. Έγινε η αναγνώριση. Μετά ήρθε η αγκαλιά. Τα φιλιά.
Η Χαρούλα ήταν μαθήτρια μου. Τώρα νεαρή κυρία, μητέρα. Ήταν ένα από τα παιδιά των πιο αγαπημένων τμημάτων της καριέρας μου, αν και για όλα το ίδιο λέω! Δυο χρόνια την είχα μαθήτρια. Πόσο διαφορετική από το κοριτσάκι εκείνο. Μα το ίδιο γλυκιά και ευγενική.
Ήρθε σαν ένα δώρο σταλμένο από τη ζωή. Έλαμψε ο χώρος που βρισκόμουν. Δεν ήμουν πια μόνη. Στάθηκε δίπλα μου για ώρα. Μίλαγε συνέχεια, η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν πιο δύσκολο να μιλήσω, και χαμογελούσε. Όλες τις οι κουβέντες με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά.
Και όμως. Μου φανερώθηκε για άλλη μια φορά η αλήθεια. Πόσο σημαντικοί είναι για μένα οι μαθητές μου. Και τότε και τώρα. Πόσες φορές στο παρελθόν πιάστηκα από την ύπαρξη τους για να τα βγάλω πέρα. Μπήκα στην τάξη, άυπνη, βουρκωμένη, απελπισμένη, δυστυχισμένη. Μια να κοιτάω το πάτωμα. Μια το ταβάνι. Και ύστερα να πλησιάζω το παράθυρο, να γυρίζω την πλάτη μου και να αφήνω τα δάκρυα να τρέχουν.Και πόσες φορές ευδιάθετη, ερωτευμένη, ευτυχισμένη. Να θέλω να γελάω, να ξεχνιέμαι, να πηγαίνω στο παράθυρο να κοιτάζω έξω.
Πάντα γινότανε το ίδιο μαγικό. Χωρίς καν να προσπαθήσουν. Με μια κουβέντα. Μια απορία. Μια μικρή φασαρία. Μια δικιά τους στενοχώρια ή χαρά. Και κείνο το "σας αγαπώ κυρία.."
"Μα ήσασταν η καλύτερη δασκάλα!, μου είπε η Χαρούλα χτες το βράδυ. Το έχω ξανακούσει. Αλλα ποτέ δεν έχω μπει στη διαδιακσία του αν ήμουνα καλή ή λιγότερο καλή ή δεν ξέρω τι άλλο, δασκάλα. Ξέρω, και αυτό της είπα χτες το βράδυ, πως ήθελα τα παιδιά μου να είναι πάντα καλά όταν βρίσκονται μέσα στην τάξη. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με φυλλάδια, ούτε με κανόνες γραμματικής, ασκήσεις μαθηματικών και τέτοια. Έχει να κάνει μόνο με αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία στη ζωή. Και αυτό είναι η αγάπη. Χωρίς αυτήν, είμαστε χαμένοι.
*Έφυγα μετά τα μεσάνυχτα. Μέχρι την έξοδο του κτιριού με τους δαιδαλώδεις, ερημικούς εκείνη την ώρα, διαδρόμους, με συνόδεψε το δεύτερο δώρο που μου έστειλε η ζωή χτες το βράδυ. Ένα, άγνωστο σε μένα, γλυκό ξανθό δεκαεξάχρονο κορίτσι, με λευκό μπλουζάκι.Χαμογελούσε όλη την ώρα. Ένας άγγελος. Νομίζω πως την λέγανε Ελεονώρα, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.
*Και μια περίεργη σύμπτωση, που μου θύμισε μια κουβέντά που έλεγα στη Χαρούλα όταν ήτανε μικρούλα. Της την θύμισα χτες βράδυ: "Εμείς οι μισές, μισές, είμαστε σπάνιες, καλύτερες!" ή κάτι τέτοιο.
Εγώ, η Χαρούλα και το κορίτσι της εξόδου έχουμε μητέρα από την Ελλάδα και πατέρα από την Κύπρο.
Η Χαρούλα επάνω δεξιά 1992-93
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου