ΜΟΥ ΕΙΠΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΠΟΤΙΣΩ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

16 Αυγούστου. Ζωγράφου. Με στειλε η μάνα μου να ποτίσω τα λουλούδια. Άδειοι δρόμοι. Πληθώρα θέσεων για παρκάρισμα. Ησυχία. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Γεμίζω το ποτιστήρι με νερό από μια βρύση που πετάει το νερό με ένα μικρό θυμό. Πρέπει να προσέχεις. Ακούω τα τζιτζίκια και αναρωτιέμαι αν στις Βρυξέλλες ακούνε τζιτζίκια. Η καλύτερη φίλη της εφηβείας μου έζησε εκεί για πολύ καιρό. Όποτε γυρίζω εδώ σκέφτομαι πρόσωπα και γεγονότα του παρελθόντος. Τις φιλίες, τους έρωτες, τους παλιούς γείτονες, τα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια.
"Ω ω ω όμορφη Θεσσαλονίκη...." ένα ζευγάρι πλανόδιων μουσικών ακούγεται.  Πετάνε πια λεφτά στους πλανόδιους μουσικούς; Στο απέναντι μικρό μπαλκόνι ένα ηλικωμένο ζευγάρι με μαύρα ρούχα. "....τα μαγικά σου βράδια νοσταλγώ" Στον προηγούμενο δρόμο κάποιος πρέπει να έριξε ένα κέρμα. Μπαίνω μέσα, ψάχνω το πορτοφόλι. Το απέναντι ζευγάρι ρίχνει πρώτο. Ακολουθώ."....όμορφη Θεσσαλονίκη" Όταν ζούσε η γιαγιά μου πάντα μου έδινε ένα κέρμα να πετάξω. Και είχα πάντα μια ανησυχία, μήπως πετύχω κάποιον στο κεφάλι. Γιατί νομίζω πως κάποτε παραλίγο να πετύχω έναν περαστικό;  Η μουσική χάνεται σιγά σιγά. Πριν σβήσει ακούω ένα ελληνικό τραγούδι που λάτρευα όταν ήμουνα μαθήτρια. Είχα μάθει τα λόγια του απέξω"Σ αγαπώ, σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία...Αγαπώ και όλο τον κόσμο γιατί ζεις και συ μαζί..." 

ΦΡΕΣΚΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ!!!

http://kosvoice.gr/ο-μαγικός-κόσμος-του-παιδικού-βιβλίου-συνέντευξη

ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ

Ποτέ δεν περίμενα πως ένα μήνυμα που έστελνα συχνά τα μεσημέρια στον αδελφό μου, θα γινόταν πραγματικότητα σήμερα.
Σήμερα δεν είχε μελέτη. Τόσα χρόνια μελέτη. Τόσα χρόνια συναυλίες. Και αυτός και η γυναίκα του και οι υπόλοιποι απολυμένοι μουσικοί της ΕΡΤ.
Ήταν φυσικό να συμβεί αυτό. "Γιατί  μπήκαν εκεί μέσα αναξιοκρατικά. Γιατί πήγαιναν μία φορά το μήνα στη δουλειά τους. Γιατί έπαιρναν παχυλούς μισθούς".  Δικαιώς λοιπόν. Εγώ έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ ν αλλάξω το μυαλό ηλιθίων που πιστεύουν κάτι τέτοιο.

Τι τι θέλουμε την ΕΡΤ; Επειδή είναι η φωνή της Ελλάδας; Αν βρίσω τώρα θα έχω δίκιο;
 Άι σιχτίρ λοιπόν. Διαλύστε τα όλα. Και μεις είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

 * Ένας μουσικός δεν παρατάει έτσι εύκολα το μεράκι του. Και γω θα συνεχίζω για χρόνια ακόμα να στέλνω μηνύματα το μεσημέρι.

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Ε


Είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που παίρνεις τέτοια χαρά! Τέτοιες μέρες λοιπόν λες αξίζει τον κόπο που παιδεύομαι με το γράψιμο. Σήμερα ένιωσα τόσο σπουδαία! Και μπορεί να μην είμαι η Ρόουλινγκ όπως θα ήθελαν κάποιοι φίλοι μου να είμαι (εντελώς μεταξύ μας και εγώ), αλλά όταν βλέπεις πενήντα παιδιά να ανυπομονούν να σε συναντήσουν, να δείχνουν πόσο πολύ τους άρεσε η δουλειά σου, πόσο εμπνεύστηκαν από αυτήν και εργάστηκαν, πόσο συνεργάσιμοι ακροατές υπήρξαν, αυτό σε κάνει αυτόματα σπουδαίο.

Σήμερα επισκέφτηκα το 27^ο & 30^ο σχολείο Αχαρνών και θέλω να το γράψω πως ήταν μία από τις καλύτερες επισκέψεις  σε σχολείο που έχω κάνει μέχρι τώρα

Τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή λοιπόν, ξεχνάς τα βράδια που ο ύπνος σου έχει κοπεί στη μέση γιατί μια καταπληκτική ιδέα! σου καρφώθηκε στο μυαλό, αλλά δεν σηκώνεσαι να τη σημειώσεις γιατί θα χαλάσει ο ύπνος σου, που έχει χαλάσει αλλά εσύ δε θέλεις να το πιστέψεις. Ξεχνάς ακόμη πόσο από τον ελεύθερο σου χρόνο αφιερώνεις, την ώρα που θα ήταν καλύτερα να κάθεσαι στον ήλιο και να πίνεις φρέντο ή να περπατάς πάνω κάτω την Ερμού μέχρι ν ανακαλύψεις χρυσάφι. Ξεχνάς ότι δεν έχεις πάρει μία εδώ και καιρό- πάλι καλά που το βραβείο της Κύπρου με κανε να ξεχρεώσω την από τριετίας υπερχρεωμένη κάρτα μου και πως οι πιθανότητες να κερδίσεις από αυτή την τρέλα που λέγεται γράψιμο-για λεφτά μιλάμε έτσι;-είναι από ελάχιστες έως μηδενικές.
Ξεχνάς την αγωνία της απάντησης στο τελευταίο χειρόγραφο που έχεις δώσει-κι ας σου έχουν πει δέκα διαφορετικά άτομα-ότι αξίζει η νέα σου δουλειά-αφού πρώτα στο έχει πει ο ίδιος σου εαυτός, αλλά επειδή εσύ είσαι σεμνή και χαμηλοβλεπούσα λες (στον εαυτό σου ε;) "μπα δεν είναι και τόσο καλό!" και αφού περάσει από την ιερά εξέταση φίλων και συγγενών αρχίζεις και παίρνεις τα πάνω σου.
Ξεχνάς πόσα άλλα που έχεις γράψει και τα χει φάει το μαύρο σκοτάδι και αποκλείεται ποτέ να δούνε φως- παρά μόνο στην απίθανη περίπτωση που θα γίνεις ένας νέος Νταλ που μου ταιριάζει καλύτερα και θα το προτιμούσα από την Ροόυλινγκ.
Είδατε λοιπόν τι μαγικά μπορούν να κάνουν τα παιδιά; Όλα τα ξέχασα σήμερα. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα μάτια τους. Είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι πρόσωπα. Πώς με κοιτάγανε!

* Θα ήταν παράλειψη μου αν δεν έλεγα ένα τεράστιο ευχαριστώ στους δασκάλους τους. Φάνηκε όχι μόνο πόσο αγάπησαν το βιβλίο μου, αλλά πόσο αγαπάνε τη δουλειά που κάνουν. Κι αυτό ξέρω σίγουρα να το αναγνωρίζω όταν το βλέπω...

* Μετά το τέλος της εκδήλωσης ένα από τα τρία τμήματα ήθελε να μου δείξει ένα χορευτικό με θέμα την αγάπη-το συνδυάσανε με το όνομα του ήρωα Αγάπιου. Νομίζω πως βούρκωσα. Ύστερα φωτογραφηθήκαμε είπα ξανά ευχαριστώ και γύρισα να φύγω. Καμιά δεκαριά παιδιά ήρθαν ένα ένα και μ αγκαλιάσανε. Ξαναβούρκωσα..

      http://27dimach.weebly.com/delta-taualphaxieta.html

Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Τη ζωή τη λένε Σοφία. Την είδα χτες. Την είχα γνωρίσει λίγα χρόνια πίσω. Στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Μικρή. Χωρίς να πολυκαταλαβαίνει γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Γιατί πρέπει να βρίσκεται συχνά σε έναν τέτοιο χώρο. Γιατί πρέπει να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Γιατί οι γονείς της να αγωνιούν. Ήταν μικρή. Η φωνούλα της έδινε άλλη ζωή σε εκείνο το δωμάτιο. Ήταν κάτι σαν τη μασκότ!
Χτες την είδα σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Με κείνες τις φωνές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα. Τη φασαρία που σε σπρώχνει στη δημιουργία.  Την κοίταζα στα μάτια. Ήταν τα ίδια εκείνα μάτια που με είχαν μαγνητίσει και τότε. Μάτια που είχαν  μέσα τους όλο το βάρος του παρελθόντος τους.
Τώρα η Σοφία είναι καλά. Όχι πως οι αγώνες της ζωής σταματάνε ποτέ. Αλλά αυτό τον καθημερινό αγώνα που δίνουν άνθρωποι σαν τη Σοφία που είχα γνωρίσει, δε θα χρειαστεί να ξαναδώσει.
Σοφία, να είσαι πάντα καλά. Χτες μου έμαθες πως η ζωή έχει περισσότερα γράμματα και εγώ πάντα θα σε  ευχαριστώ γι αυτό.

ΜΟΝΑΔΙΚΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΕΥΓΕΝΙΕ ΤΡΙΒΙΖΑ

Αγαπημένε μου Ευγένιε,
Πρόσφατα έμαθα ότι είσαι υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο  Αστριντ Λίντγκρεν και χάρηκα πολύ. Το αξίζεις! Όπως αξίζεις και τη θέση που έχεις στις καρδιές όλων μας.
Εγώ-λες και είμαι η μόνη-θαυμάζω τη δουλειά σου. Τη ζηλεύω. Θα ήθελα να ήμουν εσύ. Και όχι μόνο απολαμβάνω την ανάγνωση των ιστοριών σου, αλλά κατάφερα χάρη σε σένα να την απολαμβάνουν και οι μαθητές μου.
Κατάφερες όμως  και κάτι ακόμα. Να με εμπνεύσεις-λες και είμαι η μόνη-με τη γραφή σου.
Ένα ολόκληρο βιβλίο μου, εμπνεύστηκε από "Τα μαγικά μαξιλάρια" σου.
Αγαπημένε μου μοναδικέ και ξεχωριστέ Ευγένιε, εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς πρωτότυπες ιστορίες που όμοιες του κανείς μας δεν μπορεί να σκαρφιστεί.
Α! Και να κερδίσεις και το βραβείο!!

Η θαυμάστρια σου

Παναγιώτα

ΥΓ. Πώς έχεις καταφέρει και έχεις γράψει τόσα πολλά βιβλία; Περίπου 150;  Πώς γίνεται αυτό;



http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=460308

ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ-ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ-ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...

Ήταν ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη... Έτσι ακριβώς όπως θ άρχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ.
Την περίμενε με έναν καφέ και ένα τσιγάρο στη στοά. Ήταν η πρώτη τους βόλτα. Στα χέρια του φορούσε γάντια. Καθόταν εκεί πιστός στο ραντεβού του. Ίσως και νωρίτερα. Σίγουρα νωρίτερα.
Εκείνη στην ώρα της. Δίχως καφέ και δίχως τσιγάρο. Και δίχως γάντια. Είχε ανοίξει όλα τα συρτάρια της, αλλά δεν τα είχε βρει.
Η εικόνα του σε απόσταση. Στον πεζόδρομο της Κοραή. Μόλις είχε κάνει ανάληψη από το μηχάνημα της Γιούρομπανκ. Ψέματα. Δεν έκανε. Γιατί ο λογαριασμός της δεν είχε χρήματα.
Όλο και τον πλησιάζει. Αυτός δεν την έχει δει ακόμα. Εκείνη παρατηρεί τις κινήσεις του. Τα μάτια του που ψάχνουν τις φιγούρες που πλησιάζουν τη στοά.
Σε λίγο θα συναντηθούν τα βλέμματα τους. Αγκαλιάζονται. Έτσι όπως θα συνέχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ. Θα συμφωνήσουν πώς κάνει κρύο. Δεν πρέπει να μείνουν άλλο εκεί. Άλλωστε η παράσταση σε λίγο ξεκινάει.
 Μπαίνουν και οι δυο στο Άστυ. Κατεβαίνουν τα σκαλιά. Πληρώνει αυτός. Αυτή κάνει πώς δε θέλει.
Θα καθίσουν στην τρίτη από το τέλος σειρά. Θα ενώσουν τα χέρια τους.
Η ταινία αρχίζει. Η ταινία για αυτούς ήταν μέτρια, παρά τα αστεράκια των κριτικών. Ήταν δική της πρόταση. Κάνει πώς στενοχωριέται. Κάνει πώς δεν τον ενοχλεί. Ίσως όμως να συμβαίνουν πραγματικά και τα δυο.
Θα φύγουν. Στο πεζόδρομο παρκαρισμένη η βέσπα. Θα βάλει τα χέρια της γύρω από τη μέση του.
Θ' αφήσουν την Κοραή πίσω τους...