Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013
Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013
ΜΗΝ ΠΑΙΞΕΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ
Ποτέ δεν περίμενα πως ένα μήνυμα που έστελνα συχνά τα μεσημέρια στον αδελφό μου, θα γινόταν πραγματικότητα σήμερα.
Σήμερα δεν είχε μελέτη. Τόσα χρόνια μελέτη. Τόσα χρόνια συναυλίες. Και αυτός και η γυναίκα του και οι υπόλοιποι απολυμένοι μουσικοί της ΕΡΤ.
Ήταν φυσικό να συμβεί αυτό. "Γιατί μπήκαν εκεί μέσα αναξιοκρατικά. Γιατί πήγαιναν μία φορά το μήνα στη δουλειά τους. Γιατί έπαιρναν παχυλούς μισθούς". Δικαιώς λοιπόν. Εγώ έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ ν αλλάξω το μυαλό ηλιθίων που πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Τι τι θέλουμε την ΕΡΤ; Επειδή είναι η φωνή της Ελλάδας; Αν βρίσω τώρα θα έχω δίκιο;
Άι σιχτίρ λοιπόν. Διαλύστε τα όλα. Και μεις είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
* Ένας μουσικός δεν παρατάει έτσι εύκολα το μεράκι του. Και γω θα συνεχίζω για χρόνια ακόμα να στέλνω μηνύματα το μεσημέρι.
Σήμερα δεν είχε μελέτη. Τόσα χρόνια μελέτη. Τόσα χρόνια συναυλίες. Και αυτός και η γυναίκα του και οι υπόλοιποι απολυμένοι μουσικοί της ΕΡΤ.
Ήταν φυσικό να συμβεί αυτό. "Γιατί μπήκαν εκεί μέσα αναξιοκρατικά. Γιατί πήγαιναν μία φορά το μήνα στη δουλειά τους. Γιατί έπαιρναν παχυλούς μισθούς". Δικαιώς λοιπόν. Εγώ έτσι κι αλλιώς, δεν μπορώ ν αλλάξω το μυαλό ηλιθίων που πιστεύουν κάτι τέτοιο.
Τι τι θέλουμε την ΕΡΤ; Επειδή είναι η φωνή της Ελλάδας; Αν βρίσω τώρα θα έχω δίκιο;
Άι σιχτίρ λοιπόν. Διαλύστε τα όλα. Και μεις είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
* Ένας μουσικός δεν παρατάει έτσι εύκολα το μεράκι του. Και γω θα συνεχίζω για χρόνια ακόμα να στέλνω μηνύματα το μεσημέρι.
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ
Είναι κάτι μέρες σαν τη σημερινή που παίρνεις τέτοια χαρά! Τέτοιες μέρες λοιπόν λες αξίζει τον κόπο που παιδεύομαι με το γράψιμο. Σήμερα ένιωσα τόσο σπουδαία! Και μπορεί να μην είμαι η Ρόουλινγκ όπως θα ήθελαν κάποιοι φίλοι μου να είμαι (εντελώς μεταξύ μας και εγώ), αλλά όταν βλέπεις πενήντα παιδιά να ανυπομονούν να σε συναντήσουν, να δείχνουν πόσο πολύ τους άρεσε η δουλειά σου, πόσο εμπνεύστηκαν από αυτήν και εργάστηκαν, πόσο συνεργάσιμοι ακροατές υπήρξαν, αυτό σε κάνει αυτόματα σπουδαίο.
Σήμερα επισκέφτηκα το 27ο & 30ο
σχολείο Αχαρνών και θέλω να το γράψω πως ήταν μία από τις καλύτερες
επισκέψεις σε σχολείο που έχω κάνει
μέχρι τώρα
Τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή λοιπόν, ξεχνάς τα βράδια που ο ύπνος σου έχει κοπεί στη μέση γιατί μια καταπληκτική ιδέα! σου καρφώθηκε στο μυαλό, αλλά δεν σηκώνεσαι να τη σημειώσεις γιατί θα χαλάσει ο ύπνος σου, που έχει χαλάσει αλλά εσύ δε θέλεις να το πιστέψεις. Ξεχνάς ακόμη πόσο από τον ελεύθερο σου χρόνο αφιερώνεις, την ώρα που θα ήταν καλύτερα να κάθεσαι στον ήλιο και να πίνεις φρέντο ή να περπατάς πάνω κάτω την Ερμού μέχρι ν ανακαλύψεις χρυσάφι. Ξεχνάς ότι δεν έχεις πάρει μία εδώ και καιρό- πάλι καλά που το βραβείο της Κύπρου με κανε να ξεχρεώσω την από τριετίας υπερχρεωμένη κάρτα μου και πως οι πιθανότητες να κερδίσεις από αυτή την τρέλα που λέγεται γράψιμο-για λεφτά μιλάμε έτσι;-είναι από ελάχιστες έως μηδενικές.
Ξεχνάς την αγωνία της απάντησης στο τελευταίο χειρόγραφο που έχεις δώσει-κι ας σου έχουν πει δέκα διαφορετικά άτομα-ότι αξίζει η νέα σου δουλειά-αφού πρώτα στο έχει πει ο ίδιος σου εαυτός, αλλά επειδή εσύ είσαι σεμνή και χαμηλοβλεπούσα λες (στον εαυτό σου ε;) "μπα δεν είναι και τόσο καλό!" και αφού περάσει από την ιερά εξέταση φίλων και συγγενών αρχίζεις και παίρνεις τα πάνω σου.
Ξεχνάς πόσα άλλα που έχεις γράψει και τα χει φάει το μαύρο σκοτάδι και αποκλείεται ποτέ να δούνε φως- παρά μόνο στην απίθανη περίπτωση που θα γίνεις ένας νέος Νταλ που μου ταιριάζει καλύτερα και θα το προτιμούσα από την Ροόυλινγκ.
Είδατε λοιπόν τι μαγικά μπορούν να κάνουν τα παιδιά; Όλα τα ξέχασα σήμερα. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα μάτια τους. Είναι από τις λίγες φορές που θυμάμαι πρόσωπα. Πώς με κοιτάγανε!
* Θα ήταν παράλειψη μου αν δεν έλεγα ένα τεράστιο ευχαριστώ στους δασκάλους τους. Φάνηκε όχι μόνο πόσο αγάπησαν το βιβλίο μου, αλλά πόσο αγαπάνε τη δουλειά που κάνουν. Κι αυτό ξέρω σίγουρα να το αναγνωρίζω όταν το βλέπω...
* Μετά το τέλος της εκδήλωσης ένα από τα τρία τμήματα ήθελε να μου δείξει ένα χορευτικό με θέμα την αγάπη-το συνδυάσανε με το όνομα του ήρωα Αγάπιου. Νομίζω πως βούρκωσα. Ύστερα φωτογραφηθήκαμε είπα ξανά ευχαριστώ και γύρισα να φύγω. Καμιά δεκαριά παιδιά ήρθαν ένα ένα και μ αγκαλιάσανε. Ξαναβούρκωσα..
http://27dimach.weebly.com/delta-taualphaxieta.html
Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012
Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Τη ζωή τη λένε Σοφία. Την είδα χτες. Την είχα γνωρίσει λίγα χρόνια πίσω. Στο θάλαμο ενός νοσοκομείου. Μικρή. Χωρίς να πολυκαταλαβαίνει γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Γιατί πρέπει να βρίσκεται συχνά σε έναν τέτοιο χώρο. Γιατί πρέπει να ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή. Γιατί οι γονείς της να αγωνιούν. Ήταν μικρή. Η φωνούλα της έδινε άλλη ζωή σε εκείνο το δωμάτιο. Ήταν κάτι σαν τη μασκότ!
Χτες την είδα σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Με κείνες τις φωνές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα. Τη φασαρία που σε σπρώχνει στη δημιουργία. Την κοίταζα στα μάτια. Ήταν τα ίδια εκείνα μάτια που με είχαν μαγνητίσει και τότε. Μάτια που είχαν μέσα τους όλο το βάρος του παρελθόντος τους.
Τώρα η Σοφία είναι καλά. Όχι πως οι αγώνες της ζωής σταματάνε ποτέ. Αλλά αυτό τον καθημερινό αγώνα που δίνουν άνθρωποι σαν τη Σοφία που είχα γνωρίσει, δε θα χρειαστεί να ξαναδώσει.
Σοφία, να είσαι πάντα καλά. Χτες μου έμαθες πως η ζωή έχει περισσότερα γράμματα και εγώ πάντα θα σε ευχαριστώ γι αυτό.
Χτες την είδα σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον. Ανάμεσα σε μια μεγάλη ομάδα παιδιών. Με κείνες τις φωνές που βγαίνουν από τα παιδικά στόματα. Τη φασαρία που σε σπρώχνει στη δημιουργία. Την κοίταζα στα μάτια. Ήταν τα ίδια εκείνα μάτια που με είχαν μαγνητίσει και τότε. Μάτια που είχαν μέσα τους όλο το βάρος του παρελθόντος τους.
Τώρα η Σοφία είναι καλά. Όχι πως οι αγώνες της ζωής σταματάνε ποτέ. Αλλά αυτό τον καθημερινό αγώνα που δίνουν άνθρωποι σαν τη Σοφία που είχα γνωρίσει, δε θα χρειαστεί να ξαναδώσει.
Σοφία, να είσαι πάντα καλά. Χτες μου έμαθες πως η ζωή έχει περισσότερα γράμματα και εγώ πάντα θα σε ευχαριστώ γι αυτό.
Σάββατο 2 Ιουνίου 2012
ΜΟΝΑΔΙΚΕ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΕΥΓΕΝΙΕ ΤΡΙΒΙΖΑ
Αγαπημένε μου Ευγένιε,
Πρόσφατα έμαθα ότι είσαι υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο Αστριντ Λίντγκρεν και χάρηκα πολύ. Το αξίζεις! Όπως αξίζεις και τη θέση που έχεις στις καρδιές όλων μας.
Εγώ-λες και είμαι η μόνη-θαυμάζω τη δουλειά σου. Τη ζηλεύω. Θα ήθελα να ήμουν εσύ. Και όχι μόνο απολαμβάνω την ανάγνωση των ιστοριών σου, αλλά κατάφερα χάρη σε σένα να την απολαμβάνουν και οι μαθητές μου.
Κατάφερες όμως και κάτι ακόμα. Να με εμπνεύσεις-λες και είμαι η μόνη-με τη γραφή σου.
Ένα ολόκληρο βιβλίο μου, εμπνεύστηκε από "Τα μαγικά μαξιλάρια" σου.
Αγαπημένε μου μοναδικέ και ξεχωριστέ Ευγένιε, εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς πρωτότυπες ιστορίες που όμοιες του κανείς μας δεν μπορεί να σκαρφιστεί.
Α! Και να κερδίσεις και το βραβείο!!
Η θαυμάστρια σου
Παναγιώτα
ΥΓ. Πώς έχεις καταφέρει και έχεις γράψει τόσα πολλά βιβλία; Περίπου 150; Πώς γίνεται αυτό;
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=460308
Πρόσφατα έμαθα ότι είσαι υποψήφιος για το Διεθνές Βραβείο Αστριντ Λίντγκρεν και χάρηκα πολύ. Το αξίζεις! Όπως αξίζεις και τη θέση που έχεις στις καρδιές όλων μας.
Εγώ-λες και είμαι η μόνη-θαυμάζω τη δουλειά σου. Τη ζηλεύω. Θα ήθελα να ήμουν εσύ. Και όχι μόνο απολαμβάνω την ανάγνωση των ιστοριών σου, αλλά κατάφερα χάρη σε σένα να την απολαμβάνουν και οι μαθητές μου.
Κατάφερες όμως και κάτι ακόμα. Να με εμπνεύσεις-λες και είμαι η μόνη-με τη γραφή σου.
Ένα ολόκληρο βιβλίο μου, εμπνεύστηκε από "Τα μαγικά μαξιλάρια" σου.
Αγαπημένε μου μοναδικέ και ξεχωριστέ Ευγένιε, εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να δημιουργείς πρωτότυπες ιστορίες που όμοιες του κανείς μας δεν μπορεί να σκαρφιστεί.
Α! Και να κερδίσεις και το βραβείο!!
Η θαυμάστρια σου
Παναγιώτα
ΥΓ. Πώς έχεις καταφέρει και έχεις γράψει τόσα πολλά βιβλία; Περίπου 150; Πώς γίνεται αυτό;
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=460308
Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012
ΟΤΑΝ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ-ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ-ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ...
Ήταν ένα κρύο απόγευμα του Γενάρη... Έτσι ακριβώς όπως θ άρχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ.
Την περίμενε με έναν καφέ και ένα τσιγάρο στη στοά. Ήταν η πρώτη τους βόλτα. Στα χέρια του φορούσε γάντια. Καθόταν εκεί πιστός στο ραντεβού του. Ίσως και νωρίτερα. Σίγουρα νωρίτερα.
Εκείνη στην ώρα της. Δίχως καφέ και δίχως τσιγάρο. Και δίχως γάντια. Είχε ανοίξει όλα τα συρτάρια της, αλλά δεν τα είχε βρει.
Η εικόνα του σε απόσταση. Στον πεζόδρομο της Κοραή. Μόλις είχε κάνει ανάληψη από το μηχάνημα της Γιούρομπανκ. Ψέματα. Δεν έκανε. Γιατί ο λογαριασμός της δεν είχε χρήματα.
Όλο και τον πλησιάζει. Αυτός δεν την έχει δει ακόμα. Εκείνη παρατηρεί τις κινήσεις του. Τα μάτια του που ψάχνουν τις φιγούρες που πλησιάζουν τη στοά.
Σε λίγο θα συναντηθούν τα βλέμματα τους. Αγκαλιάζονται. Έτσι όπως θα συνέχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ. Θα συμφωνήσουν πώς κάνει κρύο. Δεν πρέπει να μείνουν άλλο εκεί. Άλλωστε η παράσταση σε λίγο ξεκινάει.
Μπαίνουν και οι δυο στο Άστυ. Κατεβαίνουν τα σκαλιά. Πληρώνει αυτός. Αυτή κάνει πώς δε θέλει.
Θα καθίσουν στην τρίτη από το τέλος σειρά. Θα ενώσουν τα χέρια τους.
Η ταινία αρχίζει. Η ταινία για αυτούς ήταν μέτρια, παρά τα αστεράκια των κριτικών. Ήταν δική της πρόταση. Κάνει πώς στενοχωριέται. Κάνει πώς δεν τον ενοχλεί. Ίσως όμως να συμβαίνουν πραγματικά και τα δυο.
Θα φύγουν. Στο πεζόδρομο παρκαρισμένη η βέσπα. Θα βάλει τα χέρια της γύρω από τη μέση του.
Θ' αφήσουν την Κοραή πίσω τους...
Την περίμενε με έναν καφέ και ένα τσιγάρο στη στοά. Ήταν η πρώτη τους βόλτα. Στα χέρια του φορούσε γάντια. Καθόταν εκεί πιστός στο ραντεβού του. Ίσως και νωρίτερα. Σίγουρα νωρίτερα.
Εκείνη στην ώρα της. Δίχως καφέ και δίχως τσιγάρο. Και δίχως γάντια. Είχε ανοίξει όλα τα συρτάρια της, αλλά δεν τα είχε βρει.
Η εικόνα του σε απόσταση. Στον πεζόδρομο της Κοραή. Μόλις είχε κάνει ανάληψη από το μηχάνημα της Γιούρομπανκ. Ψέματα. Δεν έκανε. Γιατί ο λογαριασμός της δεν είχε χρήματα.
Όλο και τον πλησιάζει. Αυτός δεν την έχει δει ακόμα. Εκείνη παρατηρεί τις κινήσεις του. Τα μάτια του που ψάχνουν τις φιγούρες που πλησιάζουν τη στοά.
Σε λίγο θα συναντηθούν τα βλέμματα τους. Αγκαλιάζονται. Έτσι όπως θα συνέχιζε ένα βιβλίο που δε θα έγραφα ποτέ. Θα συμφωνήσουν πώς κάνει κρύο. Δεν πρέπει να μείνουν άλλο εκεί. Άλλωστε η παράσταση σε λίγο ξεκινάει.
Μπαίνουν και οι δυο στο Άστυ. Κατεβαίνουν τα σκαλιά. Πληρώνει αυτός. Αυτή κάνει πώς δε θέλει.
Θα καθίσουν στην τρίτη από το τέλος σειρά. Θα ενώσουν τα χέρια τους.
Η ταινία αρχίζει. Η ταινία για αυτούς ήταν μέτρια, παρά τα αστεράκια των κριτικών. Ήταν δική της πρόταση. Κάνει πώς στενοχωριέται. Κάνει πώς δεν τον ενοχλεί. Ίσως όμως να συμβαίνουν πραγματικά και τα δυο.
Θα φύγουν. Στο πεζόδρομο παρκαρισμένη η βέσπα. Θα βάλει τα χέρια της γύρω από τη μέση του.
Θ' αφήσουν την Κοραή πίσω τους...
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ-ΟΝΕΙΡΟ!
Η πρώτη μου κουβέντα ήταν: "Θέλω να ξανάρθω!"-μάλλον αταίριαστη στη φράση υποδοχής μου:"Καλώς ήρθατε!". Κάποιες φορές πρέπει να λες αυτά που νιώθεις χωρίς να σκέφτεσαι ή να κρατάς του τύπους. Και εγώ δεν τους κράτησα ούτε μία στιγμή! Αυτή ήταν μία εισαγωγή. Ακολουθεί τώρα μία εισαγωγή της εισαγωγής!
Το 2008 βρέθηκα στη Δανία, που έμελλε να γίνει μια αγαπημένη χώρα για μένα. Εκεί λοιπόν, στην πατρίδα του Άντερσεν, συνάντησα το όνειρο μου. Ένα καταπληκτικό Παιδικό Μουσείο δίπλα στο Μουσείο-σπίτι του Άντερσεν στην Οντένς-πρώτη φορά που βούρκωσα σε μουσείο- και δυο καταπληκτικές παιδικές βιβλιοθήκες στην πόλη της Κοπεγχάγης. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ζήλεψα τόσο πολύ. Κράτησα και κρατάω ακόμα τις εικόνες, γιατί πίστευα μέχρι πριν λίγες μέρες πως στον τόπο μου δεν θ αντίκριζα ποτέ βιβλιοθήκες σαν αυτές. Τελείωσαν οι εισαγωγές!
Η παιδική βιβλιοθήκη που αντίκρισα βρισκόταν στο -1 που καθόλου μείον δεν ήτανε, του Κολλεγίου Αθηνών "Προχωρήστε ευθεία στο τέρμα αριστερά, κατεβείτε τις σκάλες" μου είπαν στην υποδοχή. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Περπατάω παράλληλα με τη τζαμαρία της αίθουσας. Το στόμα μου έχει ανοίξει μια πιθαμή και τα μάτια μου έχουν αποκτήσει το ύφος κάποιου που βλέπει βροντόσαυρο από κοντά. Μπαίνω μέσα. Η αίθουσα όσο περίπου είναι το σχολείο που διδάσκω.
Οι βιβλιοθηκονόμοι μου μιλάνε και εγώ απλά τους κοιτάω. Ευτυχώς αυτό δε θα κρατήσει πολύ. Χαμογελάω και αρχίζω να απαντάω. Παραμιλούσα ταυτόχρονα, αλλά είχα αρχίσει να αντιδράω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος πλέον.
Η παιδική βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών, είναι μία καταπληκτική βιβλιοθήκη. Και είναι καταπληκτική, όχι μόνο γιατί είναι μεγάλη. Είναι καταπληκτική γιατί οι τρεις βιβλιοθηκονόμοι που δουλεύουν εκεί αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Και αυτό μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να το καταλάβω. Ο χώρος αν και τεράστιος είναι πολύ ζεστός. Βιβλία, βιβλία. Όμορφα παιδικά βιβλία με χρωματιστά εξώφυλλα. Στα ράφια, στα τραπέζια. Άλλα φαίνονται, άλλα κρύβονται. Διακοσμητικές κατασκευές των παιδιών και όχι μόνο, πλαισιώνουν το χώρο και σε ένα σημείο το μικρό βασίλειο μου για την επόμενη μιάμιση ώρα. "Εδώ θα κάνετε τις παρουσιάσεις" "Εδώ;" Αρχίζω πάλι το γνωστό ποιήμα: "Και τι ωραία που είναι. Καταπληκτικά. Μπράβο σας. Έχω εντυπωσιαστεί!" Οι βιβλιοθηκονόμοι σκέφτονται: "Ωχ! Όχι πάλι!" Μικρά καναπεδάκια με μαξιλαράκια, εκεί που σε λίγο δυο διαφορετικές ομάδες παιδιών θα έρθουν να καθίσουν. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Είναι πάντα γλυκά και χαριτωμένα και έξυπνα και δημιουργικά, αλλά όταν είναι παιδιά στα οποία καλλιεργείται από μικρή ηλικία η αγάπη για το βιβλίο, είναι ένα άλλο κοινό. Και το ένιωθα κάθε στιγμή αυτό.
Πόσο θα ήθελα ο χρόνος να μην μετράει αντίστροφα. Αλλά φυσικά, ο χρόνος δεν μου έκανε τη χάρη. "Μα ούτε τώρα;" τον παρακάλεσα.
Το τέλος ήρθε. Το ευχαριστώ του διευθυντή, των βιβλιοθηκονόμων, των δασκάλων που ήταν εκεί. "Να μας ξανάρθετε". "Θα σας ξανάρθω".
Και εκεί που νομίζεις πως όλα τελείωνουν και μένεις μόνη σου με τις αναμνήσεις-το πολύ να τις κάνεις ανάρτηση στο ιστολόγιο σου-κάτι συμβαίνει και ανατρέπεται η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Τώρα ακολουθεί ο επίλογος και ο επίλογος του επίλογου.
Την επόμενη μέρα μοιράστηκα την εμπειρία μου με τους μαθητές μου. Πρέπει να ήμουν πολύ ενθουσιασμένη! Ήμουν. Είμαι. Με άκουγαν. Μετά μιλήσαμε για τη δική μας μικρή βιβλιοθήκη και για ένα όνειρο που για πρακτικούς, οικονομικούς και άλλους λόγους δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Είπαμε κι άλλα. Ύστερα μάθημα.
Δυο μέρες αργότερα μία μαθήτριά μου, μου δίνει δυο χαρτιά. Στο ένα έχει γράψει μια έκθεση και στο άλλο μια ζωγραφιά. Η έκθεσή της μιλάει -σε α΄πρόσωπο-για μια συγγραφέα που επισκέφτηκε ένα σχολείο (στην Κυψέλη!) με καταπληκτική βιβλιοθήκη. Η ζωγραφιά δείχνει τη βιβλιοθήκη.
Συγκινούμαι εύκολα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτή η κίνηση ήταν σίγουρα ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω βιώσει σα δασκάλα. Ήταν κάτι που ειλικρινά δεν το περίμενα.
Και αυτός ήταν ο επίλογος του επίλογου!
ΑΘΗΝΑ-ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ 1-1 !
Αθήνα 2011
Κοπεγχάγη 2008
Το 2008 βρέθηκα στη Δανία, που έμελλε να γίνει μια αγαπημένη χώρα για μένα. Εκεί λοιπόν, στην πατρίδα του Άντερσεν, συνάντησα το όνειρο μου. Ένα καταπληκτικό Παιδικό Μουσείο δίπλα στο Μουσείο-σπίτι του Άντερσεν στην Οντένς-πρώτη φορά που βούρκωσα σε μουσείο- και δυο καταπληκτικές παιδικές βιβλιοθήκες στην πόλη της Κοπεγχάγης. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ζήλεψα τόσο πολύ. Κράτησα και κρατάω ακόμα τις εικόνες, γιατί πίστευα μέχρι πριν λίγες μέρες πως στον τόπο μου δεν θ αντίκριζα ποτέ βιβλιοθήκες σαν αυτές. Τελείωσαν οι εισαγωγές!
Η παιδική βιβλιοθήκη που αντίκρισα βρισκόταν στο -1 που καθόλου μείον δεν ήτανε, του Κολλεγίου Αθηνών "Προχωρήστε ευθεία στο τέρμα αριστερά, κατεβείτε τις σκάλες" μου είπαν στην υποδοχή. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Περπατάω παράλληλα με τη τζαμαρία της αίθουσας. Το στόμα μου έχει ανοίξει μια πιθαμή και τα μάτια μου έχουν αποκτήσει το ύφος κάποιου που βλέπει βροντόσαυρο από κοντά. Μπαίνω μέσα. Η αίθουσα όσο περίπου είναι το σχολείο που διδάσκω.
Οι βιβλιοθηκονόμοι μου μιλάνε και εγώ απλά τους κοιτάω. Ευτυχώς αυτό δε θα κρατήσει πολύ. Χαμογελάω και αρχίζω να απαντάω. Παραμιλούσα ταυτόχρονα, αλλά είχα αρχίσει να αντιδράω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος πλέον.
Η παιδική βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών, είναι μία καταπληκτική βιβλιοθήκη. Και είναι καταπληκτική, όχι μόνο γιατί είναι μεγάλη. Είναι καταπληκτική γιατί οι τρεις βιβλιοθηκονόμοι που δουλεύουν εκεί αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Και αυτό μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να το καταλάβω. Ο χώρος αν και τεράστιος είναι πολύ ζεστός. Βιβλία, βιβλία. Όμορφα παιδικά βιβλία με χρωματιστά εξώφυλλα. Στα ράφια, στα τραπέζια. Άλλα φαίνονται, άλλα κρύβονται. Διακοσμητικές κατασκευές των παιδιών και όχι μόνο, πλαισιώνουν το χώρο και σε ένα σημείο το μικρό βασίλειο μου για την επόμενη μιάμιση ώρα. "Εδώ θα κάνετε τις παρουσιάσεις" "Εδώ;" Αρχίζω πάλι το γνωστό ποιήμα: "Και τι ωραία που είναι. Καταπληκτικά. Μπράβο σας. Έχω εντυπωσιαστεί!" Οι βιβλιοθηκονόμοι σκέφτονται: "Ωχ! Όχι πάλι!" Μικρά καναπεδάκια με μαξιλαράκια, εκεί που σε λίγο δυο διαφορετικές ομάδες παιδιών θα έρθουν να καθίσουν. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Είναι πάντα γλυκά και χαριτωμένα και έξυπνα και δημιουργικά, αλλά όταν είναι παιδιά στα οποία καλλιεργείται από μικρή ηλικία η αγάπη για το βιβλίο, είναι ένα άλλο κοινό. Και το ένιωθα κάθε στιγμή αυτό.
Πόσο θα ήθελα ο χρόνος να μην μετράει αντίστροφα. Αλλά φυσικά, ο χρόνος δεν μου έκανε τη χάρη. "Μα ούτε τώρα;" τον παρακάλεσα.
Το τέλος ήρθε. Το ευχαριστώ του διευθυντή, των βιβλιοθηκονόμων, των δασκάλων που ήταν εκεί. "Να μας ξανάρθετε". "Θα σας ξανάρθω".
Και εκεί που νομίζεις πως όλα τελείωνουν και μένεις μόνη σου με τις αναμνήσεις-το πολύ να τις κάνεις ανάρτηση στο ιστολόγιο σου-κάτι συμβαίνει και ανατρέπεται η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Τώρα ακολουθεί ο επίλογος και ο επίλογος του επίλογου.
Την επόμενη μέρα μοιράστηκα την εμπειρία μου με τους μαθητές μου. Πρέπει να ήμουν πολύ ενθουσιασμένη! Ήμουν. Είμαι. Με άκουγαν. Μετά μιλήσαμε για τη δική μας μικρή βιβλιοθήκη και για ένα όνειρο που για πρακτικούς, οικονομικούς και άλλους λόγους δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Είπαμε κι άλλα. Ύστερα μάθημα.
Δυο μέρες αργότερα μία μαθήτριά μου, μου δίνει δυο χαρτιά. Στο ένα έχει γράψει μια έκθεση και στο άλλο μια ζωγραφιά. Η έκθεσή της μιλάει -σε α΄πρόσωπο-για μια συγγραφέα που επισκέφτηκε ένα σχολείο (στην Κυψέλη!) με καταπληκτική βιβλιοθήκη. Η ζωγραφιά δείχνει τη βιβλιοθήκη.
Συγκινούμαι εύκολα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτή η κίνηση ήταν σίγουρα ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω βιώσει σα δασκάλα. Ήταν κάτι που ειλικρινά δεν το περίμενα.
Και αυτός ήταν ο επίλογος του επίλογου!
ΑΘΗΝΑ-ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ 1-1 !
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)