Περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Συμβαίνουν γεγονότα, που καλύπτουν τα προηγούμενα ή ξεθάβουν κάποια πολύ παλιά. Πάντα όμως, το γεγονός κρατάει για λίγο, μετά ξεθωριάζει σιγά σιγά και ύστερα χάνεται. Κάτι μένει στη μνήμη μας, αλλά το μυαλό μας τι να πρωτοσκεφτεί. Η δουλειά περιμένει από εμάς κάθε μέρα να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Οι λογαριασμοί περιμένουν να πληρωθούν, το σπίτι ζητάει από εμάς τη συντήρηση και τη φροντίδα του, τα παιδιά μας περιμένουν να ασχοληθούμε μαζί τους, η υγεία μας χτυπάει το καμπανάκια όσο μεγαλώνουμε, οι φίλοι περιμένουν τηλεφώνημα μας, ο/η σύντροφος μας, περιμένει την αγκαλιά μας, οι γονείς μας περιμένουν τη φροντίδα μας, όσο είναι εδώ μαζί μας και ο εαυτός μας περιμένει ένα μαγικό δεκάλεπτο που θα του δώσουμε την αποκλειστικότητα.
Μέχρι που, κάτι συμβαίνει και έρχεται να μας θυμίσει σημαντικά γεγονότα, που ποτέ δεν έπαψαν να είναι σημαντικά, ακόμα και αν βρίσκονται στο βάθος της θύμησης μας. Ξαναζούμε τα γεγονότα μέσω της μνήμης μας, αναστατωνόμαστε, δίνουμε υποσχέσεις πως αυτή τη φορά δεν θα αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μέσα στη ροή του χρόνου.
Θα ήθελα τόσο πολύ το άνοιγμα της παραλίας της κατεχόμενης πόλης της Αμμοχώστου, να είναι μια υπόσχεση που θα κρατήσουμε. Στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν με τον καημό, των αθώων και ξέγνοιαστων χρόνων της παιδικής μας ηλικίας.
Θα ήθελα να κάνει ο χρόνος μια εξαίρεση. Να μην περάσει και απλά να καταχωνιάσει στο βάθος της μνήμης μας, το πρόσφατο γεγονός.
Μακάρι η εικόνα της πόλης μου, να έπαυε να είναι παγωμένη και εγκλωβισμένη στην παλιά της ιστορία. Να ζωντάνευε και να ξαναγεννιόμασταν και μεις μαζί της.
Λίγες σκέψεις για την πόλη που έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Μια μικρούλα τόση δα πληγή, που μάτωσε ξανά, τις τελευταίες ημέρες και που φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα κλείσει πάλι.
Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (απόσπασμα)
Μα άξαφνα ο κόσμος ξαναγινόταν
Όπως ήταν κάποτε,δικός μας
Με τον καιρό του,με το χώμα του και τ'αρώματα του
Με τη χαρά τα τραγούδια και τα σφυρίγματά της.
Πήρε η μνήμη να γυρίζει στις παλιές πλαγιές της
Κι είδα τον Τάσο,τον Μιχάλη,τον Ευαγόρα,τον Πετρή
Δεν στοιχείωσε το σπίτι μου δεν στοίχειωσε η γειτονιά μου
Και οι άλλοι;
Τους είδαν λέει να οδοιπορούν σκυφτοί σαν μυρμήγκια
Ο ένας πίσω από τον άλλο σαν μυρμήγκια
Σαν κάτι κάμπιες περίεργες που έφευγαν
Έφευγαν αμετάκλητα…
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου