Όταν κάποιος σου χτυπάει την πόρτα και εσύ πρέπει να του ανοίξεις

Όταν κάποιος σου χτυπάει την πόρτα εσύ πας να του ανοίξεις. Λογικά θα ρωτήσεις: "Ποιος είναι;" Λογικά θα απαντήσει: "Ο κακός ο λύκος". Όχι, όχι. Δεν ήθελα να βάλω αυτή την απάντηση. Πάμε από την αρχή. Τοκ, τοκ. "Ποιος είναι;" "Η πίτσα που παραγείλατε". (Η πίτσα χτυπάει την πόρτα; Όχι.)
"Δεν παράγγειλα καμία πίτσα". "Η κυρία Παναγιώτα Πλησή δεν είστε;" "Ολόκληρη" "Η πίτσα σας. Μία και μία δώρο. Όπως λέει και η προσφορά μας"
Εσύ δεν μπορείς να αντισταθείς στην προσφορά. Ανοίγεις την πόρτα. Η προσφορά είναι δελεαστική. Εκτός από τη μία +μία ένας γοητευτικός πιτσαδόρος σου απλώνει το χέρι και περιμένει να τον πληρώσεις. (Ας είναι και έτσι). 
Παίρνεις την πίτσα,. πληρώνεις, αποχαιρετάς τον γοητευτικό πιτσαδόρο και κλείνεις απαλά την πόρτα.
Τοκ τοκ. Η πόρτα πάλι χτυπάει. "Ο πιτσαδόρος;", ουρλιάζεις.  "Όχι, η ζωή σου" (Εδώ σηκώνεις μανίκια) "Καλώς την και ας άργησε". Ανοίγεις την πόρτα και η ζωή μπαίνει μέσα. Σε κοιτάζει στα μάτια, δεν κρατάει αυτή τη φορά περίστροφο, είναι άνετη και φυσικά σου χαμογελάει. Εσύ κρατάς χαρακτήρα. Βγάζεις όλη σου την ευγένεια, ενώ θα ήθελες παραγματικά να την αρχίσεις στα χαστούκια και της λες:
"Πάνω στην ώρα. Έχω μία+μία πίτσα στο τραπέζι". Η ζωή σου χαμογελάει ξανά-θα λεγα κάτι τώρα- και σε χτυπάει στον ώμο όπως κάνουν οι παλιόφιλοι ή τουλάχιστον όπως έκαναν κάποτε και σου λέει:
"Έχω μύτη εγώ!"
Εσύ πάλι θα ήθελες να της σπάσεις τη μύτη, αλλά σκέφτεσαι : "Πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να κάτσω και να φάω μία πίτσα με τη ζωή;"
Τοκ, τοκ ξανά η πόρτα. (Τι στο καλό;) "Ποιος είναι;" "Ο πιτσαδόρος" "Πάλι;" "Έχει γίνει λάθος" "Λάθος;" "Λάθος στην πίτσα. Θέλουμε τη μία πίσω" (η ζωή έχει  ήδη ανοίξει το κουτί και τρώει)
"Πίσω;;" "Η πίτσα που παραγγείλατε δεν ήταν στην προσφορά". Εσύ δίνεις τη δικιά σου στον πιτσαδόρο-που δεν ήταν γοητευτικός-και μένεις  με τη ζωή και την πίτσα της.
"Θέλεις ένα κομμάτι;" σου προσφέρει με ευγένεια αυτή. Εσύ σκέφτεσαι τι στο καλό, ας το πάρω πριν μου χτυπήσει κι άλλος την πόρτα. Στο κάτω κάτω από τα χέρια της ζωής είναι.
Και το τρως. Και είναι νόστιμο. Και χαμογελάς.
Και η πόρτα χτυπάει πάλι .(ευτυχώς; έχεις προλάβει να καταπιείς και την τελευταία μπουκιά)
"Ποιος είναι;" 'Ήρθαμε για τη ζωή. Εδώ είναι;" Εδώ είναι και τρώει πίτσα" ."Να αφήσει τις πίτσες και να βγει έξω". Η ζωή σηκώνεται (είχε τελειώσει) και φεύγει. Εσύ μόλις και βγάζεις μια φωνούλα "που πας;..." και η πόρτα κλείνει.
Κανείς δεν σου χτυπάει την πόρτα-είχες καλομάθει η αλήθεια.  Μήπως να παραγγείλω κάτι άλλο;