Το ότι γράφω είναι μάλλον κάτι συνηθισμένο. Αν φυσικά έγραφα τους άλλους στα παλαιά μου υποδήματα θα ήταν ακόμα πιο συνηθισμένο. Προς το παρόν λοιπόν δεν κάνω κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο-δηλαδή να "γράφω" τους άλλους. Ούτε και οι άλλοι μπορώ να πω πως τις πλείστες φορές με γράφουνε, οπότε κάπου εδώ κλείνει αυτή η παρένθεση με το ξεκαθάρισμα πως δε γράφω ούτε με γράφουνε.
Κάνω λοιπόν κάτι άλλο. Κάτι συνηθισμένο, αλλά όχι και τόσο συνηθισμένο. Γράφω κείμενα. Εδώ να πω πως το μεγαλύτερο συγγραφικό μου όνειρο είναι να γράψω ένα βιβλίο τύπου άρλεκιν. Είναι μεγάλος λάθος που δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα, γιατί πραγματικά ξέρω πώς θα μου ανοίξει νέους ορίζοντες. Και μετά από αυτή τη δεύτερη παρένθεση, της αποδοχής δηλαδή του λάθους μου, συνεχίζω αυτά που έλεγα.
Γράφω λοιπόν, πρώτα για μένα. Εδώ οι εγωισμοί χωράνε. Χωράνε, γιατί αν δεν χωρούσανε θα είχα αρχίσει μαθήματα αλεξίπτωτου πλαγιάς.
Αφού λοιπόν ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες, αποφασίζω να μοιραστώ με τον έξω κόσμο αυτά που γράφω. Ο έξω κόσμος έχει δει και έχει ακούσει χίλια μύρια, οπότε χίλια μύρια ένα δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. Η αλήθεια είναι πως δεκάδες σελίδες μου μέσα από τον υπολογιστή, από κουτιά, συρτάρια, ντουλάπια και τσάντες που κρατάω το καλοκαίρι, μου βγάζουν γλώσσα αυτή τη στιγμή, αλλά εγώ αδιαφορώ και μετά από αυτή την τρίτη παρένθεση, συνεχίζω αυτό το κατά τ άλλα ενδιαφέρον κείμενο που γράφω.
Γράφεις και συ. Το ξέρω. Δεν είναι πρόβλημα αυτό. Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να σου περάσει και ούτε πρόκειται να γίνεις ποτέ καλά. Σίγουρα ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου και ψάχνεις ένα στυλό-αν τώρα ανοίγεις και υπολογιστή κάλεσε επειγόντως το 166-σου μιλάνε στην παρέα και δεν απαντάς, και το κλασικό, σκοντάφτεις όταν περπατάς-αν πέφτεις πάνω σε άλλους ανθρώπους ή σε κολώνες της ΔΕΗ είναι καλό να έχεις μαζί σου πάντα ένα κουτί πρώτων βοηθειών.
Δεν έχω να μας δώσω καμιά συμβουλή. Είναι παρήγορο που δεν είμαι μόνη μου σε αυτό τον κόσμο. Που χιλιάδες -εκατοντάδες χιλιάδες μήπως είναι σωστότερο;-σε αυτό τον κόσμο κάνουν αυτό που κάνω και γω. Δηλαδή, χάνουν τον ύπνο τους, βαστάν το κεφάλι τους και το στομάχι τους-ειδικά όταν περιμένουν ένα βιβλίο να κυκλοφορήσει-χαλάνε τα νύχια τους- αν είσαι γυναίκα σου κοστίζει κάτι παραπάνω (μέση τιμή 4-5 ευρώ το μπουκαλάκι + ασετόν+ βαμβάκι), τρώνε τις μύτες των παπουτσιών τους και κλείνουν το τηλέφωνο για ώρες -αν έχεις φίλο που πνίγεται, έχει πνιγεί.
Τι άλλο να μας ευχηθώ; Φυσικά να μην είμαστε ποτέ εμείς η αιτία που ένας φίλος μας θα πνιγεί, μια κατσαρόλα θα αρπάξει φωτιά, και μια κολώνα της ΔΕΗ θα χρειαστεί ν αλλάξει θέση-αυτό όταν συμβαίνει το παίρνουν κατάκαρδα οι κολώνες, γι αυτό το αναφέρω. Και μετά από αυτή την παρένθεση-την τέταρτη στη σειρά-και της γνώσης που πρόσφερα στον πολύ κόσμο για τις κολώνες, λέω να σταματήσω.
Δεν είναι όμορφο πράγμα η τελεία;
Κάνω λοιπόν κάτι άλλο. Κάτι συνηθισμένο, αλλά όχι και τόσο συνηθισμένο. Γράφω κείμενα. Εδώ να πω πως το μεγαλύτερο συγγραφικό μου όνειρο είναι να γράψω ένα βιβλίο τύπου άρλεκιν. Είναι μεγάλος λάθος που δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα, γιατί πραγματικά ξέρω πώς θα μου ανοίξει νέους ορίζοντες. Και μετά από αυτή τη δεύτερη παρένθεση, της αποδοχής δηλαδή του λάθους μου, συνεχίζω αυτά που έλεγα.
Γράφω λοιπόν, πρώτα για μένα. Εδώ οι εγωισμοί χωράνε. Χωράνε, γιατί αν δεν χωρούσανε θα είχα αρχίσει μαθήματα αλεξίπτωτου πλαγιάς.
Αφού λοιπόν ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες, αποφασίζω να μοιραστώ με τον έξω κόσμο αυτά που γράφω. Ο έξω κόσμος έχει δει και έχει ακούσει χίλια μύρια, οπότε χίλια μύρια ένα δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. Η αλήθεια είναι πως δεκάδες σελίδες μου μέσα από τον υπολογιστή, από κουτιά, συρτάρια, ντουλάπια και τσάντες που κρατάω το καλοκαίρι, μου βγάζουν γλώσσα αυτή τη στιγμή, αλλά εγώ αδιαφορώ και μετά από αυτή την τρίτη παρένθεση, συνεχίζω αυτό το κατά τ άλλα ενδιαφέρον κείμενο που γράφω.
Γράφεις και συ. Το ξέρω. Δεν είναι πρόβλημα αυτό. Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να σου περάσει και ούτε πρόκειται να γίνεις ποτέ καλά. Σίγουρα ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου και ψάχνεις ένα στυλό-αν τώρα ανοίγεις και υπολογιστή κάλεσε επειγόντως το 166-σου μιλάνε στην παρέα και δεν απαντάς, και το κλασικό, σκοντάφτεις όταν περπατάς-αν πέφτεις πάνω σε άλλους ανθρώπους ή σε κολώνες της ΔΕΗ είναι καλό να έχεις μαζί σου πάντα ένα κουτί πρώτων βοηθειών.
Δεν έχω να μας δώσω καμιά συμβουλή. Είναι παρήγορο που δεν είμαι μόνη μου σε αυτό τον κόσμο. Που χιλιάδες -εκατοντάδες χιλιάδες μήπως είναι σωστότερο;-σε αυτό τον κόσμο κάνουν αυτό που κάνω και γω. Δηλαδή, χάνουν τον ύπνο τους, βαστάν το κεφάλι τους και το στομάχι τους-ειδικά όταν περιμένουν ένα βιβλίο να κυκλοφορήσει-χαλάνε τα νύχια τους- αν είσαι γυναίκα σου κοστίζει κάτι παραπάνω (μέση τιμή 4-5 ευρώ το μπουκαλάκι + ασετόν+ βαμβάκι), τρώνε τις μύτες των παπουτσιών τους και κλείνουν το τηλέφωνο για ώρες -αν έχεις φίλο που πνίγεται, έχει πνιγεί.
Τι άλλο να μας ευχηθώ; Φυσικά να μην είμαστε ποτέ εμείς η αιτία που ένας φίλος μας θα πνιγεί, μια κατσαρόλα θα αρπάξει φωτιά, και μια κολώνα της ΔΕΗ θα χρειαστεί ν αλλάξει θέση-αυτό όταν συμβαίνει το παίρνουν κατάκαρδα οι κολώνες, γι αυτό το αναφέρω. Και μετά από αυτή την παρένθεση-την τέταρτη στη σειρά-και της γνώσης που πρόσφερα στον πολύ κόσμο για τις κολώνες, λέω να σταματήσω.
Δεν είναι όμορφο πράγμα η τελεία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου