Η αλήθεια είναι πως δεν το γνώριζα αυτό. Και δεν το γνώριζα γιατί ποτέ μου δεν είχα παπούτσια με μύτες. Ναι το παραδέχομαι. Ποτέ δε ζήλεψα τα μυτερά παπούτσια. Ούτε εγώ, ούτε τα πόδια μου.
Αναρωτιέμαι όμως πώς κόβονται αυτές οι μύτες. Και γιατί κάποιος να θέλει να τις κόψει; Επειδή δεν τον βολεύουν θα μου πείτε. Τελοσπάντων. Στο κάτω κάτω οι μύτες είναι για να κόβονται. Δε λέμε βέβαια "θα σου κόψω τη μύτη", όπως λες "θα σου κόψω το βήχα", αλλά τι σημασία έχει αυτό; Αφού υπάρχουν κάποιοι που κόβουν τις μύτες σημαίνει πως υπάρχουν μύτες που θέλουν να κοπούν.
Το θέμα είναι πώς είναι το παπούτσι μετά; Χωρίς μύτη θα μου πείτε. Προφανώς. Πραγματικά με ενδιαφέρει να μάθω την εμφάνιση τους μετά την αφαίρεση της μύτης τους. Πώς να είναι άραγε;
Χωρίς μύτη θα μου ξαναπείτε. Έπρεπε να το σκεφτώ μόνη μου αυτό.
Κοιτάζω τα παπούτσια μου. Παρατηρώ εκείνα που έχουν μια υποψία μύτης. Τα φαντάζομαι δίχως αυτή.Τρομακτικό! Ύστερα αρχίζω για ακόμα μια φορά να πλάθω ιστορίες. Για παπούτσια με ή χωρίς μύτες. Για ανθρώπους που αρπάζουν τα παπούτσια μέσα από τα σπίτια για να κόψουν τις μύτες τους. Για ένα τόπο με παπούτσια δίχως μύτες. Και το παραμύθι συνεχίζεται. Όπως και η πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το παραμύθι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου