Χτες "γιόρτασα" διπλά. Αν και οι παγκόσμιες ημέρες πάντα με βάζουν σε σκέψη, κυρίως για τη χρησιμότητα τους, δεν μπορώ να κρύψω πως δυο πράγματα που έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μου, χτες γιόρταζαν μαζί.
Η 2α Απριλίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται παγκόσμια ως η μέρα παιδικού βιβλίου και η μέρα αυτισμού.
Εγώ λοιπόν είχα κάθε λόγο να γιορτάζω φέτος, μιας και το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί αύριο έχει σα θέμα του το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα σύνδρομο που ανήκει στο ευρύ φάσμα του αυτισμού.
Το βιβλίο αποδείχτηκε για μένα μέχρι τώρα, ένα σωτήριο μέσο. Είτε ως αναγνώστης, είτε ως συγγραφέας. Πέρα από το ρόλο του "σωσιβίου", είναι για μένα το όχημα που χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου με τα παιδιά. Για όσους εκεί έξω έχουν βιώσει τέτοιου είδους ταξίδια - και ελπίζω να είναι πολλοί-ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό.
Το Άσπεργκερ από την άλλη, ήρθε στη ζωή μου να μου δείξει για ακόμα μία φορά, τι πάει να πει να πιστεύουν οι άλλοι πώς είσαι διαφορετικός. Κάτι, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα ποτέ και ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό.
Θαυμάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν αγώνα για να αποδείξουν στους άλλους πως είμαστε όλοι μας ιστότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας. Δεν ξέρω πότε επιτέλους τα μέλη αυτής της κοινωνίας θα το καταλάβουν. Εύχομαι η απάντηση να είναι μην είναι "ποτέ".
Η 2α Απριλίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται παγκόσμια ως η μέρα παιδικού βιβλίου και η μέρα αυτισμού.
Εγώ λοιπόν είχα κάθε λόγο να γιορτάζω φέτος, μιας και το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί αύριο έχει σα θέμα του το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα σύνδρομο που ανήκει στο ευρύ φάσμα του αυτισμού.
Το βιβλίο αποδείχτηκε για μένα μέχρι τώρα, ένα σωτήριο μέσο. Είτε ως αναγνώστης, είτε ως συγγραφέας. Πέρα από το ρόλο του "σωσιβίου", είναι για μένα το όχημα που χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου με τα παιδιά. Για όσους εκεί έξω έχουν βιώσει τέτοιου είδους ταξίδια - και ελπίζω να είναι πολλοί-ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό.
Το Άσπεργκερ από την άλλη, ήρθε στη ζωή μου να μου δείξει για ακόμα μία φορά, τι πάει να πει να πιστεύουν οι άλλοι πώς είσαι διαφορετικός. Κάτι, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα ποτέ και ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό.
Θαυμάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν αγώνα για να αποδείξουν στους άλλους πως είμαστε όλοι μας ιστότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας. Δεν ξέρω πότε επιτέλους τα μέλη αυτής της κοινωνίας θα το καταλάβουν. Εύχομαι η απάντηση να είναι μην είναι "ποτέ".
Πριν χρόνια είχα γράψει ένα παραμύθι, που ακόμα δεν είχε την τύχη να εκδοθεί. Το χω όμως φυλαγμένο όχι μόνο στα αρχεία μου, αλλά και βαθιά μέσα στην καρδιά μου. Μιλούσε για την προσπάθεια και την αγωνία ενός γίγαντα να γίνει αποδεκτός από τους "κανονικούς" ανθρώπους.
Σε ένα σημείο της ιστορίας εκείνης ο γίγαντας λέει για τους ανθρώπους:
Σε ένα σημείο της ιστορίας εκείνης ο γίγαντας λέει για τους ανθρώπους:
"Οι άνθρωποι που δεν είναι γίγαντες νομίζω πως με έχουν συνηθίσει. Και εγώ το ίδιο.
Στην αρχή υπήρχαν ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινα. Δεν είχα ζήσει βλέπετε ποτέ ξανά με ανθρώπους. Κανονικούς. Όχι σαν εμένα.
Νόμιζα πώς περπατούσαν διαφορετικά. Πώς έτρωγαν διαφορετικά. Πώς γέλαγαν, φώναζαν, θύμωναν με άλλο τρόπο.
Νόμιζα ακόμη πώς μπορεί να φιλούσαν αλλιώς κι ας μην ήξερα πως είναι το φιλί και πώς μπορεί και ν αγαπούσαν αλλιώς κι ας μην είχα κάποιον κοντά μου να με αγαπάει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου