Η πρώτη μου κουβέντα ήταν: "Θέλω να ξανάρθω!"-μάλλον αταίριαστη στη φράση υποδοχής μου:"Καλώς ήρθατε!". Κάποιες φορές πρέπει να λες αυτά που νιώθεις χωρίς να σκέφτεσαι ή να κρατάς του τύπους. Και εγώ δεν τους κράτησα ούτε μία στιγμή! Αυτή ήταν μία εισαγωγή. Ακολουθεί τώρα μία εισαγωγή της εισαγωγής!
Το 2008 βρέθηκα στη Δανία, που έμελλε να γίνει μια αγαπημένη χώρα για μένα. Εκεί λοιπόν, στην πατρίδα του Άντερσεν, συνάντησα το όνειρο μου. Ένα καταπληκτικό Παιδικό Μουσείο δίπλα στο Μουσείο-σπίτι του Άντερσεν στην Οντένς-πρώτη φορά που βούρκωσα σε μουσείο- και δυο καταπληκτικές παιδικές βιβλιοθήκες στην πόλη της Κοπεγχάγης. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ζήλεψα τόσο πολύ. Κράτησα και κρατάω ακόμα τις εικόνες, γιατί πίστευα μέχρι πριν λίγες μέρες πως στον τόπο μου δεν θ αντίκριζα ποτέ βιβλιοθήκες σαν αυτές. Τελείωσαν οι εισαγωγές!
Η παιδική βιβλιοθήκη που αντίκρισα βρισκόταν στο -1 που καθόλου μείον δεν ήτανε, του Κολλεγίου Αθηνών "Προχωρήστε ευθεία στο τέρμα αριστερά, κατεβείτε τις σκάλες" μου είπαν στην υποδοχή. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Περπατάω παράλληλα με τη τζαμαρία της αίθουσας. Το στόμα μου έχει ανοίξει μια πιθαμή και τα μάτια μου έχουν αποκτήσει το ύφος κάποιου που βλέπει βροντόσαυρο από κοντά. Μπαίνω μέσα. Η αίθουσα όσο περίπου είναι το σχολείο που διδάσκω.
Οι βιβλιοθηκονόμοι μου μιλάνε και εγώ απλά τους κοιτάω. Ευτυχώς αυτό δε θα κρατήσει πολύ. Χαμογελάω και αρχίζω να απαντάω. Παραμιλούσα ταυτόχρονα, αλλά είχα αρχίσει να αντιδράω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος πλέον.
Η παιδική βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών, είναι μία καταπληκτική βιβλιοθήκη. Και είναι καταπληκτική, όχι μόνο γιατί είναι μεγάλη. Είναι καταπληκτική γιατί οι τρεις βιβλιοθηκονόμοι που δουλεύουν εκεί αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Και αυτό μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να το καταλάβω. Ο χώρος αν και τεράστιος είναι πολύ ζεστός. Βιβλία, βιβλία. Όμορφα παιδικά βιβλία με χρωματιστά εξώφυλλα. Στα ράφια, στα τραπέζια. Άλλα φαίνονται, άλλα κρύβονται. Διακοσμητικές κατασκευές των παιδιών και όχι μόνο, πλαισιώνουν το χώρο και σε ένα σημείο το μικρό βασίλειο μου για την επόμενη μιάμιση ώρα. "Εδώ θα κάνετε τις παρουσιάσεις" "Εδώ;" Αρχίζω πάλι το γνωστό ποιήμα: "Και τι ωραία που είναι. Καταπληκτικά. Μπράβο σας. Έχω εντυπωσιαστεί!" Οι βιβλιοθηκονόμοι σκέφτονται: "Ωχ! Όχι πάλι!" Μικρά καναπεδάκια με μαξιλαράκια, εκεί που σε λίγο δυο διαφορετικές ομάδες παιδιών θα έρθουν να καθίσουν. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Είναι πάντα γλυκά και χαριτωμένα και έξυπνα και δημιουργικά, αλλά όταν είναι παιδιά στα οποία καλλιεργείται από μικρή ηλικία η αγάπη για το βιβλίο, είναι ένα άλλο κοινό. Και το ένιωθα κάθε στιγμή αυτό.
Πόσο θα ήθελα ο χρόνος να μην μετράει αντίστροφα. Αλλά φυσικά, ο χρόνος δεν μου έκανε τη χάρη. "Μα ούτε τώρα;" τον παρακάλεσα.
Το τέλος ήρθε. Το ευχαριστώ του διευθυντή, των βιβλιοθηκονόμων, των δασκάλων που ήταν εκεί. "Να μας ξανάρθετε". "Θα σας ξανάρθω".
Και εκεί που νομίζεις πως όλα τελείωνουν και μένεις μόνη σου με τις αναμνήσεις-το πολύ να τις κάνεις ανάρτηση στο ιστολόγιο σου-κάτι συμβαίνει και ανατρέπεται η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Τώρα ακολουθεί ο επίλογος και ο επίλογος του επίλογου.
Την επόμενη μέρα μοιράστηκα την εμπειρία μου με τους μαθητές μου. Πρέπει να ήμουν πολύ ενθουσιασμένη! Ήμουν. Είμαι. Με άκουγαν. Μετά μιλήσαμε για τη δική μας μικρή βιβλιοθήκη και για ένα όνειρο που για πρακτικούς, οικονομικούς και άλλους λόγους δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Είπαμε κι άλλα. Ύστερα μάθημα.
Δυο μέρες αργότερα μία μαθήτριά μου, μου δίνει δυο χαρτιά. Στο ένα έχει γράψει μια έκθεση και στο άλλο μια ζωγραφιά. Η έκθεσή της μιλάει -σε α΄πρόσωπο-για μια συγγραφέα που επισκέφτηκε ένα σχολείο (στην Κυψέλη!) με καταπληκτική βιβλιοθήκη. Η ζωγραφιά δείχνει τη βιβλιοθήκη.
Συγκινούμαι εύκολα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτή η κίνηση ήταν σίγουρα ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω βιώσει σα δασκάλα. Ήταν κάτι που ειλικρινά δεν το περίμενα.
Και αυτός ήταν ο επίλογος του επίλογου!
ΑΘΗΝΑ-ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ 1-1 !
Αθήνα 2011
Κοπεγχάγη 2008
Το 2008 βρέθηκα στη Δανία, που έμελλε να γίνει μια αγαπημένη χώρα για μένα. Εκεί λοιπόν, στην πατρίδα του Άντερσεν, συνάντησα το όνειρο μου. Ένα καταπληκτικό Παιδικό Μουσείο δίπλα στο Μουσείο-σπίτι του Άντερσεν στην Οντένς-πρώτη φορά που βούρκωσα σε μουσείο- και δυο καταπληκτικές παιδικές βιβλιοθήκες στην πόλη της Κοπεγχάγης. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ζήλεψα τόσο πολύ. Κράτησα και κρατάω ακόμα τις εικόνες, γιατί πίστευα μέχρι πριν λίγες μέρες πως στον τόπο μου δεν θ αντίκριζα ποτέ βιβλιοθήκες σαν αυτές. Τελείωσαν οι εισαγωγές!
Η παιδική βιβλιοθήκη που αντίκρισα βρισκόταν στο -1 που καθόλου μείον δεν ήτανε, του Κολλεγίου Αθηνών "Προχωρήστε ευθεία στο τέρμα αριστερά, κατεβείτε τις σκάλες" μου είπαν στην υποδοχή. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Περπατάω παράλληλα με τη τζαμαρία της αίθουσας. Το στόμα μου έχει ανοίξει μια πιθαμή και τα μάτια μου έχουν αποκτήσει το ύφος κάποιου που βλέπει βροντόσαυρο από κοντά. Μπαίνω μέσα. Η αίθουσα όσο περίπου είναι το σχολείο που διδάσκω.
Οι βιβλιοθηκονόμοι μου μιλάνε και εγώ απλά τους κοιτάω. Ευτυχώς αυτό δε θα κρατήσει πολύ. Χαμογελάω και αρχίζω να απαντάω. Παραμιλούσα ταυτόχρονα, αλλά είχα αρχίσει να αντιδράω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος πλέον.
Η παιδική βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών, είναι μία καταπληκτική βιβλιοθήκη. Και είναι καταπληκτική, όχι μόνο γιατί είναι μεγάλη. Είναι καταπληκτική γιατί οι τρεις βιβλιοθηκονόμοι που δουλεύουν εκεί αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Και αυτό μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να το καταλάβω. Ο χώρος αν και τεράστιος είναι πολύ ζεστός. Βιβλία, βιβλία. Όμορφα παιδικά βιβλία με χρωματιστά εξώφυλλα. Στα ράφια, στα τραπέζια. Άλλα φαίνονται, άλλα κρύβονται. Διακοσμητικές κατασκευές των παιδιών και όχι μόνο, πλαισιώνουν το χώρο και σε ένα σημείο το μικρό βασίλειο μου για την επόμενη μιάμιση ώρα. "Εδώ θα κάνετε τις παρουσιάσεις" "Εδώ;" Αρχίζω πάλι το γνωστό ποιήμα: "Και τι ωραία που είναι. Καταπληκτικά. Μπράβο σας. Έχω εντυπωσιαστεί!" Οι βιβλιοθηκονόμοι σκέφτονται: "Ωχ! Όχι πάλι!" Μικρά καναπεδάκια με μαξιλαράκια, εκεί που σε λίγο δυο διαφορετικές ομάδες παιδιών θα έρθουν να καθίσουν. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Είναι πάντα γλυκά και χαριτωμένα και έξυπνα και δημιουργικά, αλλά όταν είναι παιδιά στα οποία καλλιεργείται από μικρή ηλικία η αγάπη για το βιβλίο, είναι ένα άλλο κοινό. Και το ένιωθα κάθε στιγμή αυτό.
Πόσο θα ήθελα ο χρόνος να μην μετράει αντίστροφα. Αλλά φυσικά, ο χρόνος δεν μου έκανε τη χάρη. "Μα ούτε τώρα;" τον παρακάλεσα.
Το τέλος ήρθε. Το ευχαριστώ του διευθυντή, των βιβλιοθηκονόμων, των δασκάλων που ήταν εκεί. "Να μας ξανάρθετε". "Θα σας ξανάρθω".
Και εκεί που νομίζεις πως όλα τελείωνουν και μένεις μόνη σου με τις αναμνήσεις-το πολύ να τις κάνεις ανάρτηση στο ιστολόγιο σου-κάτι συμβαίνει και ανατρέπεται η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Τώρα ακολουθεί ο επίλογος και ο επίλογος του επίλογου.
Την επόμενη μέρα μοιράστηκα την εμπειρία μου με τους μαθητές μου. Πρέπει να ήμουν πολύ ενθουσιασμένη! Ήμουν. Είμαι. Με άκουγαν. Μετά μιλήσαμε για τη δική μας μικρή βιβλιοθήκη και για ένα όνειρο που για πρακτικούς, οικονομικούς και άλλους λόγους δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Είπαμε κι άλλα. Ύστερα μάθημα.
Δυο μέρες αργότερα μία μαθήτριά μου, μου δίνει δυο χαρτιά. Στο ένα έχει γράψει μια έκθεση και στο άλλο μια ζωγραφιά. Η έκθεσή της μιλάει -σε α΄πρόσωπο-για μια συγγραφέα που επισκέφτηκε ένα σχολείο (στην Κυψέλη!) με καταπληκτική βιβλιοθήκη. Η ζωγραφιά δείχνει τη βιβλιοθήκη.
Συγκινούμαι εύκολα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτή η κίνηση ήταν σίγουρα ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω βιώσει σα δασκάλα. Ήταν κάτι που ειλικρινά δεν το περίμενα.
Και αυτός ήταν ο επίλογος του επίλογου!
ΑΘΗΝΑ-ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ 1-1 !
Μπράβο, Παναγιώτα! Τι όμορφη εμπειρία να μοιράζεσαι με τα παιδιά τις ιστορίες σου σε τόσο όμορφους, χρωματιστούς χώρους. Και να σε αγγίζουν τα παιδιά με τα λόγια τους και την ευφυία τους. Γιατί και εκείνα έχουν ιστορίες να μας πουν. Πάντα τέτοιες χαρές σου εύχομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή