ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ

 

 Περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια. Συμβαίνουν γεγονότα, που καλύπτουν τα προηγούμενα ή ξεθάβουν κάποια πολύ παλιά. Πάντα όμως, το γεγονός κρατάει για λίγο, μετά ξεθωριάζει σιγά σιγά και ύστερα χάνεται. Κάτι μένει στη μνήμη μας, αλλά το μυαλό μας τι να πρωτοσκεφτεί. Η δουλειά περιμένει από εμάς κάθε μέρα να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Οι λογαριασμοί περιμένουν να πληρωθούν, το σπίτι ζητάει από εμάς τη συντήρηση και τη φροντίδα του, τα παιδιά μας περιμένουν να ασχοληθούμε μαζί τους, η υγεία μας χτυπάει το καμπανάκια όσο μεγαλώνουμε, οι φίλοι περιμένουν τηλεφώνημα μας, ο/η σύντροφος μας, περιμένει την αγκαλιά μας, οι γονείς μας περιμένουν τη φροντίδα μας, όσο είναι εδώ μαζί μας και ο εαυτός μας περιμένει ένα μαγικό δεκάλεπτο που θα του δώσουμε την αποκλειστικότητα. 

Μέχρι που, κάτι συμβαίνει και έρχεται να μας θυμίσει σημαντικά γεγονότα, που ποτέ δεν έπαψαν να είναι σημαντικά, ακόμα και αν βρίσκονται στο βάθος της θύμησης μας. Ξαναζούμε τα γεγονότα μέσω της μνήμης μας, αναστατωνόμαστε, δίνουμε υποσχέσεις πως αυτή τη φορά δεν θα αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν μέσα στη ροή του χρόνου.

Θα ήθελα τόσο πολύ το άνοιγμα της παραλίας της κατεχόμενης πόλης της Αμμοχώστου, να είναι μια υπόσχεση που θα κρατήσουμε. Στη μνήμη των ανθρώπων που έφυγαν με τον καημό, των αθώων και ξέγνοιαστων χρόνων της παιδικής μας ηλικίας. 

Θα ήθελα να κάνει ο χρόνος μια εξαίρεση. Να μην περάσει και απλά να καταχωνιάσει στο βάθος της μνήμης μας, το πρόσφατο γεγονός.

Μακάρι η εικόνα της πόλης μου, να έπαυε να είναι παγωμένη και εγκλωβισμένη στην παλιά της ιστορία. Να ζωντάνευε και να ξαναγεννιόμασταν και μεις μαζί της.

Λίγες σκέψεις για την πόλη που έζησα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Μια μικρούλα τόση δα πληγή, που μάτωσε ξανά, τις τελευταίες ημέρες και που φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα κλείσει πάλι.

Αμμόχωστος Βασιλεύουσα (απόσπασμα)

Μα άξαφνα ο κόσμος ξαναγινόταν
Όπως ήταν κάποτε,δικός μας
Με τον καιρό του,με το χώμα του και τ'αρώματα του
Με τη χαρά τα τραγούδια και τα σφυρίγματά της.
Πήρε η μνήμη να γυρίζει στις παλιές πλαγιές της
Κι είδα τον Τάσο,τον Μιχάλη,τον Ευαγόρα,τον Πετρή
Δεν στοιχείωσε το σπίτι μου δεν στοίχειωσε η γειτονιά μου
Και οι άλλοι;
Τους είδαν λέει να οδοιπορούν σκυφτοί σαν μυρμήγκια
Ο ένας πίσω από τον άλλο σαν μυρμήγκια
Σαν κάτι κάμπιες περίεργες που έφευγαν
Έφευγαν αμετάκλητα…

Κυριάκος Χαραλαμπίδης 

 

ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ

 

 Μερικά χρόνια πίσω, την ώρα που έδινα μια οδηγία στους μαθητές της τάξης μου, ένας από αυτούς θέλοντας να δείξει ότι άκουσε την οδηγία μου, σηκώθηκε όρθιος και με χαιρέτισε φασιστικά. Το περιστατικό συνέβηκε τα "χρυσά" χρόνια της Χρυσής Αυγής. Φυσικά η αντίδραση μου ήταν άμεση.Εξήγησα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την έννοια του φασισμού σε σχέση με την ιστορία μας. 

Η αλήθεια είναι πως το περιστατικό εκείνο με θορύβησε. Για κάποιο λόγο δεν περίμενα πως ένας δικός μου μαθητής, θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο, λες και είμαστε η μοναδική επιρροή στη ζωή τους. Δυστυχώς το σχολείο διαδραμάτιζε και διαδραματίζει αρκετά χρόνια τώρα, έναν πολύ μικρό ρόλο. Και όσο προχωράει η ηλικία των μαθητών τόσο η επιρροή αδυνατίζει. 

Για μέρες μετά το περιστατικό, έβλεπα τα παιδιά και φανταζόμουν πως ήταν εκκολαπτόμενοι μικροί φασίστες. Η ιδέα αυτή με έχει τρελάνει και δεν ήταν καθόλου εξωπραγματική εάν σκεφτεί κανείς πως τα ποσοστά έδειχναν αυτή ακριβώς τη φρίκη. Ένα μέρος των συμπολιτών μας, είχε ψηφίσει Χρυσή Αυγή. Είχε πει "ναι" στο φασισμό. Σκεφτόμουν πώς τα παιδιά αυτά μεγάλωναν μέσα σε μία φασιστική οικογένεια και θα ήταν δύσκολο να ξεφύγουν από το πνεύμα αυτό. Ευτυχώς, πρώτα για μένα, σύντομα ξαναείδα τους μαθητές εκείνους, όπως τους έβλεπα πάντα. Τα αθώα, μικρά, εύπλαστα και ευαίσθητα παιδιά μου. 

Το γεγονός ήρθε όπως ήταν φυσικό, ξανά στη μνήμη μου, μετά την πρόσφατη απόφαση του δικαστηρίου. Βεβαίως δεν περιμέναμε την απόφαση για κάτι που ο κάθε δημοκράτης και ελεύθερος πολίτης γνώριζε. 

Εύχομαι αυτή η απόφαση να γίνει θέμα συζήτησης μέσα στις τάξεις,  βάζοντας δάσκαλοι και καθηγητές ένα πολύ μικρό, αλλά πολύτιμο λιθαράκι για την παντοτινή εξαφάνιση του φασισμού και του ρατσισμού.

ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ