ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΟ "ΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ!"

Μια περίεργη χαρά αυτές τις μέρες...
Το Κρατικο Βραβείο Λογοτεχνίας στην κατηγορία για μεγάλα παιδιά και εφήβους απονέμεται ομόφωνα στο βιβλίο μου "Μα, μπαμπά, είναι χάλια!"
Είναι η τρίτη φορά που δέχομαι αυτή την τιμή, από την ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Η ανακοίνωση της επιτροπής:

Μετά από ομόφωνη απόφαση της Κριτικής Επιτροπής, το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για Μεγάλα Παιδιά και Εφήβους για εκδόσεις του έτους 2014 απονέμεται στην Παναγιώτα Πλησή για το έργο της Μα, μπαμπά, είναι χάλια! (εκδόσεις Κέδρος).
Σκεπτικό βράβευσης:
Το βιβλίο αναφέρεται στις καταστάσεις που δημιουργούν ένα διαζύγιο και η συμβίωση των παιδιών με τους καινούργιους συντρόφους των γονιών τους στη ζωή τους, καθώς η περίοδος ανασύστασης της οικογένειας είναι από τις δυσκολότερες που βιώνουν. Θέμα αξιόλογο και ιδιαίτερα ενδιαφέρον τόσο για μεγάλα παιδιά όσο και για εφήβους. Η συγγραφέας με πειστικό τρόπο, χωρίς διδακτισμό, με χιούμορ, λεκτικό και καταστασιακό, που προκαλείται από τη θέαση των γεγονότων μέσα από την παιδική ματιά της ατίθασης και πανέξυπνης ηρωίδας κυρίως, χειρίζεται το θέμα με αφηγηματική τέχνη, με πολυεστιακή ανάδειξη των γεγονότων, τόσο μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της ανήλικης πρωταγωνίστριας, όσο και μέσα από τα ηλεκτρονικά μηνύματα του πατέρα προς τον φίλο του που λειτουργούν ως αντίστιξη οπτικών γωνιών, αλλά και ως παράλληλα κείμενα (ως οπτική εντύπωση που προσθέτει ποικιλία). Συχνά τα μηνύματα αυτά επέχουν θέση εσωτερικού μονολόγου, όπως αντίστοιχα και τμήματα της πρωτοπρόσωπης αφήγησης της ηρωίδας, τεχνικές που αποκαλύπτουν τις εσωτερικές διεργασίες και τον ψυχισμό τους. Η οπτική του θέματος διευρύνεται και εμπλουτίζεται και μέσα από τους διαλόγους της μητέρας με τα παιδιά της, κυρίως με την εξεγερμένη Λένα, ενώ η διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος από τον μικρότερο αδερφό αναδεικνύει την ποικιλία των αντιδράσεων των παιδιών σε πολύ σημαντικά γι’ αυτά ζητήματα. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται παράλληλα με την πλοκή, η οποία κορυφώνεται οργανικά ως προς την εικόνα της ηρωίδας. Η αμεσότητα, η καθημερινότητα του λόγου, η ανεπιτήδευτη έκφραση, καθώς και η ποικιλία των χαρακτήρων, τόσο των ενηλίκων (των γονιών και των νέων συντρόφων τους), όσο και των ανηλίκων, ενισχύουν τον ρεαλισμό του κειμένου, ενώ η in medias res έναρξη της αφήγησης, με τα αφηγηματικά κενά που δημιουργεί στον αναγνώστη, προσθέτει στοιχεία έκπληξης και προκαλεί περισσότερο το ενδιαφέρον του.

ΜΑ ΜΠΑΜΠΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ!-ΟΤΑΝ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΜΑΖΙ...

Το βιβλίο αυτό γράφτηκε το χειμώνα και την άνοιξη του 2012, όταν η σχέση μου με τον βασικό ήρωα της ιστορίας ήδη μετρούσε κάποιους μήνες. Το διαζύγιο ως πραγματικότητα, έμπαινε στη ζωή μου για δεύτερη φορά μέσα από τη δική του εμπειρία, και ήταν αυτό που με ώθησε να γράψω τελικά ένα βιβλίο-που όπως λέω και σε παλαιότερη μου ανάρτηση-έπρεπε να είχα γράψει από καιρό.
Η αγωνία του πραγματικού ήρωα, αποτυπώθηκε με ευρηματικό -από ότι έχουν επισημάνει άλλοι- τρόπο, με τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του πατέρα με τον φίλο του.

"-Κάποιες φορές γίνομαι σκληρός.
-Δεν είσαι ο μόνος βρε Δημήτρη.
-Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Είναι γιατί θέλω το καλό τους; Ή μήπως φοβάμαι πως θα τους χάσω; Νευριάζω που ο Στέφανος βλέπει τα παιδιά μου περισσότερες ώρες από μένα. Ίσως γι αυτό κάνω λάθη. Γιατί όταν σε κυριεύει ο θυμός δεν μπορείς να σκεφτείς σωστά...."
Η ιστορία του βιβλίου έχει πολλά στοιχεία όχι μόνο από τη πραγματική κοινή ιστορία μας, αλλά και από τα διαζύγια πολύ δικών μου ανθρώπων.
Δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος, από αυτά που ζεις και δεν νομίζω πότε πως θα μπορέσω να γράψω για πράγματα που δεν εμπεριέχουν δικά μου βιώματα. Άλλοστε η ζωή μου, μου έχει δώσει αρκετό υλικό για να γράψω. Δεν νομίζω ποτέ να πω, "στέρεψα!"
Εκείνο που αρχίζει να με ανησυχεί είναι μήπως ανήκω στην κατηγορία των συγγραφέων που προβλέπουν τα μελλούμενα.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο, η φιλενάδα του μπαμπά-εγώ-η επονομαζόμενη Χάλια σε όλο το βιβλίο από την κόρη του μπαμπά-θα πάψω κάποια στιγμή να είμαι φιλενάδα του. Γεγονός που τρία χρόνια και, από τότε που γράφτηκε το βιβλίο, έγινε πραγματικότητα μόλις πρόσφατα.
"-Τσακωθήκατε; 
-Πρέπει να τσακωθούν δυο άνθρωποι για να μην ξαναμιλήσουν; Απλά αποφασίσαμε πως είναι καλύτερα να μην συνεχιστεί η σχέση αυτή...."
Τον Οκτώβριο κυκλοφορεί-εκτός απροόπτου η νέα μου δουλειά με θέμα την ανεργία. Αυτή η δουλειά γράφτηκε-η πλάκα είναι- που δεν είναι καθόλου πλάκα- πως την ιδέα αρχικά την έριξε ο αδελφός μου, δύο μήνες πριν βρεθούν στην ανεργία ο ίδιος και η γυναίκα του.
Δεν κρύβω λοιπόν την ανησυχία μου, γι αυτό που ανάφερα πιο πάνω. Μπορεί και να είναι τυχαία όλα αυτά. Για καλό και για κακό ένα θεατρικό που το χω παγώσει δυο χρόνια τώρα-λόγω έλλειψης χρόνου και έχει σαν θέμα το θάνατο, λέω να το καθυστερήσω κι άλλο!!!

*Οι ήρωες ενός συγγραφέα δεν πεθαίνουν ποτέ. Και οι ήρωές μας πρώτα είναι αληθινοί και κατόπι πλάθονται κι άλλο με τη φαντασία μας.
Τελικά το γράψιμο εκτός από σωτήριο και ψυχοθεραπευτικό, είναι και ψυχοφθόρο. Και τώρα είμαι περισσότερο αντιμέτωπη με το τελευταίο.

http://panagiotaplissi.blogspot.gr/2015/03/blog-post.html
Η ανάρτηση που μιλάει με περισσότερες λεπτομέρειες για τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από το βιβλίο.

ΕΙΔΑ ΤΗ ΧΑΡΟΥΛΑ ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ

Χτες το βράδυ, είδα τη Χαρούλα. Σε έναν χώρο που δεν θα θέλαμε και οι δυο μας να γίνει η πρώτη συνάντηση. Η πρώτη μετά από εικοσιένα χρόνια. Η ώρα προχωρημένη. Η στιγμή δύσκολη. Και κάπου εκεί συναντήθηκαν τα βλέματα μας. Αυτή τη στιγμή την έχω ζήσει αρκετές φορές. Και πάντα το ίδιο συναίσθημα. Έγινε η αναγνώριση. Μετά ήρθε η αγκαλιά. Τα φιλιά.
Η Χαρούλα ήταν μαθήτρια μου. Τώρα νεαρή κυρία, μητέρα. Ήταν ένα από τα παιδιά των πιο αγαπημένων τμημάτων της καριέρας μου, αν και για όλα το ίδιο λέω! Δυο χρόνια την είχα μαθήτρια. Πόσο διαφορετική από το κοριτσάκι εκείνο. Μα το ίδιο γλυκιά και ευγενική.
Ήρθε σαν ένα δώρο σταλμένο από τη ζωή. Έλαμψε ο χώρος που βρισκόμουν. Δεν ήμουν πια μόνη. Στάθηκε δίπλα μου για ώρα. Μίλαγε συνέχεια, η αλήθεια είναι πως για μένα ήταν πιο δύσκολο να μιλήσω, και χαμογελούσε. Όλες τις οι κουβέντες με ένα χαμόγελο που έφτανε μέχρι τα αυτιά.
Και όμως. Μου φανερώθηκε για άλλη μια φορά η αλήθεια. Πόσο σημαντικοί είναι για μένα οι μαθητές μου. Και τότε και τώρα. Πόσες φορές στο παρελθόν πιάστηκα από την ύπαρξη τους για να τα βγάλω πέρα. Μπήκα στην τάξη, άυπνη, βουρκωμένη, απελπισμένη, δυστυχισμένη. Μια να κοιτάω το πάτωμα. Μια το ταβάνι. Και ύστερα να πλησιάζω το παράθυρο, να γυρίζω την πλάτη μου και να αφήνω τα δάκρυα να τρέχουν.Και πόσες φορές ευδιάθετη, ερωτευμένη, ευτυχισμένη. Να θέλω να  γελάω, να ξεχνιέμαι, να πηγαίνω στο παράθυρο να κοιτάζω έξω.
Πάντα γινότανε το ίδιο μαγικό. Χωρίς καν να προσπαθήσουν. Με μια κουβέντα. Μια απορία. Μια μικρή φασαρία. Μια δικιά τους στενοχώρια ή χαρά. Και κείνο το "σας αγαπώ κυρία.."
"Μα ήσασταν η καλύτερη δασκάλα!, μου είπε η Χαρούλα χτες το βράδυ. Το έχω ξανακούσει. Αλλα ποτέ δεν έχω μπει στη διαδιακσία του αν ήμουνα καλή ή λιγότερο καλή ή δεν ξέρω τι άλλο, δασκάλα. Ξέρω, και αυτό της είπα χτες το βράδυ, πως ήθελα τα παιδιά μου να είναι πάντα καλά όταν βρίσκονται μέσα στην τάξη. Αυτό δεν έχει να κάνει ούτε με φυλλάδια, ούτε με κανόνες γραμματικής, ασκήσεις μαθηματικών και τέτοια. Έχει να κάνει μόνο με αυτό που έχει τη  μεγαλύτερη αξία στη ζωή. Και αυτό είναι η αγάπη. Χωρίς αυτήν, είμαστε χαμένοι.





*Έφυγα μετά τα μεσάνυχτα. Μέχρι την έξοδο του κτιριού με τους δαιδαλώδεις, ερημικούς εκείνη την ώρα, διαδρόμους, με συνόδεψε το δεύτερο δώρο που μου έστειλε η ζωή χτες το βράδυ. Ένα, άγνωστο σε μένα, γλυκό ξανθό δεκαεξάχρονο κορίτσι, με λευκό μπλουζάκι.Χαμογελούσε όλη την ώρα. Ένας άγγελος. Νομίζω πως την λέγανε Ελεονώρα, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.

*Και μια περίεργη σύμπτωση, που μου θύμισε μια κουβέντά που  έλεγα στη Χαρούλα όταν ήτανε μικρούλα. Της την θύμισα χτες βράδυ: "Εμείς οι μισές, μισές, είμαστε  σπάνιες, καλύτερες!" ή κάτι τέτοιο.

Εγώ, η Χαρούλα και το κορίτσι της εξόδου έχουμε μητέρα από την Ελλάδα και πατέρα από την Κύπρο.

         

Η Χαρούλα επάνω δεξιά 1992-93

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΤΗΣ ΝΤΟΡΟΘΥ ΣΝΟΤ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Ένα από τα αγαπημένα παιδικά βιβλία του γιου μου αλλά και αρκετών μαθητών μου είναι Η εξαφάνιση της Ντόροθυ Σνοτ, του Πέτρου Χατζόπουλου. Μετά από αυτό ακολούθησαν και άλλα με τον ίδιο ήρωα -τον Κορνήλιο Κρικ-που μιας και του είχαμε αδυναμία έπρεπε να  τα αγοράσουμε. Όλα αυτά καμιά δεκαετία πίσω. Τότε που ανακάλυπτα και εγώ τη διπλή συγγραφική ταυτότητα του Αύγουστου Κορτώ-γνωστού συγγραφέα της λογοτεχνίας για μεγάλους, ο οποίος υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα όταν έγραφε για παιδιά. Δεν ξέρω γιατί, αλλα μου είχε κάνει εντύπωση τότε.
Ο Πέτρος Χατζόπουλος λοιπόν, παντρεύτηκε πριν λίγες μέρες στην Αμερική τον σύντροφο του. Και εγώ, όπως και πριν δυο χρόνια βρέθηκα να προβληματίζομαι, στο κατα πόσο η κοινωνία μας είναι έτοιμη να δεχτεί γάμους-σχέσεις ομοφυλοφύλων και κυρίως πως όλο αυτό μπορεί να παρουσιαστεί στα παιδιά.
Η αιτία τότε, ήταν ένα βιβλίο από Έλληνα ομοφυλόφυλο συγγραφέα, ο οποίος μου ήταν γνωστός ως συγγραφέας για μεγάλους και μεταφραστής. Ο Λύο Καλοβυρνάς που αυτό είναι το όνομα του, αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για παιδιά, το οποίο αγγίζει διάφορα θέματα, ανάμεσα σε αυτά και την ομοφυλοφυλία. Το βιβλίο ονομάζεται Γκντουπ και ο Λύο  ίσως ήταν ο πιο κατάλληλος για να γράψει ένα βιβλίο που θα αναφερόταν στην ομοφυλοφυλία. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δεν γνωρίζω άλλο βιβλίο στα ελληνικά με αναφορά σε αυτήν. Αλλά και η ξένη βιβλιογραφία είναι σχετικά περιορισμένη. Φαίνεται ότι και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες το θέμα ομοφυλοφυλία είναι ταμπού και δύσκολα θα συναντήσεις βιβλία για το θέμα αυτό σε βιβλιοθήκες και σε σχολεία. Αλλά αυτά συμβαίνουν μακριά από εμάς. 'Οταν λοιπόν κυκλοφόρησε το Γκντουπ-που κατά την προσωπική μου γνώμη είναι ένα πολύ καλό βιβλίο και μάλλον οι υποψηφιότητες του για βραβεία δείχνουν πως όντως είναι ένα αξιόλογο βιβλίο-συνάντησα την αντίδραση γνωστών μου και μη στο να προτείνουν στα παιδιά τους να διαβάσουν ένα τέτοιο βιβλίο. Έμεινα έκπληκτη ακόμα και από άτομα που θεωρούσα έτοιμα στο να κάνουν μια τέτοια κίνηση, να το αρνούνται λες και αν το διάβαζαν τα παιδιά τους θα γίνονταν ομοφυλόφυλα! Άσχετο αν η τηλεόραση μας κατακλύζει με ένα σωρό βλακείες-που επιτρέπουμε στο παιδί μας να τις παρακολουθεί-παρουσιάζοντας μέσα από σειρές  αμφιβόλου ποιότητας, ομοφυλόφιλικές σχέσεις ή πρόσωπα που το σταρ σύστεμ; τους επιβάλλει να υπερτονίζουν αυτή τους την πλευρά. Και δεν σας κρύβω πως όταν το επέλεξα να βρίσκεται ανάμεσα σε άλλα στην Έκθεση Βιβλίου του σχολείου μου, είχα μια αγωνία στο πως μπορεί να αντιδρούσαν γονείς. Τίποτα δεν έγινε.Ίσως γιατί δεν το παράγγειλε τότε κανένα παιδί. Τώρα ένα αντίτυπο του βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του σχολείου που υπηρετούσα.
Και έτσι βρισκόμαστε πάλι στον ίδιο σημείο. Πώς μιλάμε στα παιδιά για την ομοφυλοφυλία; Πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε το θέμα αυτό μέσα στη σχολική τάξη χωρίς να έχουμε αντίδραση από ενήλικες;(π.χ. γονείς) Νομίζω πως απέχουμε πολύ από αυτό το σημείο. Και δεν έχω πραγματικά τίποτα να προτείνω γι αυτό. Γιατί η κοινωνία μας και η πολιτεία μας είναι ρατσιστική. Οτιδήποτε είναι έξω από τα δικά μας πλαίσια, δύσκολα γίνεται αποδεκτό. Δεν έχουμε καταλάβει ότι τον ρατσισμό το βιώνουμε όλοι μας. Γιατί κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον. Και αφού η κοινωνία μας δεν χαρακτηρίζεται από την ικανότητα της αποδοχής και της συνύπαρξης με το διαφορετικό προς εμάς, είναι πιθανόν να πέσουμε και εμείς θύματα αυτού του φαινομένου. Εκτός κι αν αρχίσουν να γίνονται βήματα. Πάλι όμως με πιάνει η απαισιοδοξία μου. Γιατί ώρες ώρες νιώθω πως ούτε μικρά βήματα δεν μπορούμε να κάνουμε. ΄Οπως και να έχει ήθελα να τα πω αυτά και τα είπα. Όχι για να γίνει κάτι, αλλά απλά για να πω μια γνώμη.
Όσο για τον Αύγουστο Κορτώ, αν και δηλώνω περισσότερο θαυμάστρια του Πέτρου Χατζόπουλου, εύχομαι να ζήσει μια καλή ζωή δίπλα στον άνθρωπο του. Και γιατί όχι; Να γράψει κι αυτός ένα παιδικό βιβλίο, που θα μιλάει κι αυτό για την ομοφυλοφυλία.

Η εξαφάνιση της  Ντόροθυ Σνοτ -Πατάκης 2003
Κρατικό Βραβείο Παιδικού Βιβλίου
Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου

Γκντουπ-Το μυστικό ημερολόγιο της  Λίνας-Κέδρος 2012
Βραχεία Λίστα Κρατικών Βραβείων Παιδικού Βιβλίου 2013
Μικρή Λίστα Λογοταχνικών Βραβείων Αναγνώστη
Βραχεία Λίστα Βραβείου Μυθιστορήματος για παιδιά εως 12 του Κύκλου Ελ. Παιδ. Βιβλίου

Μια γρήγορη και βιαστική ματιά στην ξένη βιβλιογραφία. Βιβλία για μικρές ηλικίες:

And tango makes three- Simon &Schuster Children's Publishing 2005 πολυβραβευμένο βιβλίο
Daddy's roommate-Alyson Books 1991 ένα βιβλιο που αποτέλεσε θέμα συζητήσεων και θεωρηθηκε ένα από τα βιβλία πρόκληση τη δεκαετία του 90 από το Σύνδεσμο Αμερικανικών Βιβλιοθηκών
Daddy Papa and me/Mammy mama and me-Tricycle press 2009
It's perfectly normal-Candiewick press 1994 πολυβραβευμένο βιβλίο και αυτό ήταν ένα από τα βιβλία πρόκληση για τη δεκαετία- 2000-09

ΑΔΡΑΞΕ ΤΗ ΜΕΡΑ

Σήμερα ήταν μια μέρα χαρούμενη για τους μαθητές του σχολείου μου. Θα πήγαιναν επίσκεψη σε ένα τεράστιο πάρκο με ζώα. Ανάμεσα τους και ένας μαθητής που η μητέρα του τον έστειλε με μεγάλη επιφύλαξη και που ίσως να μην ερχόταν αν ο ίδιος δεν το ήθελε τόσο πολύ. Ήταν άρρωστος. Πόναγε το αυτί του. Η μητέρα του ανησυχούσε. Ίσως υπερβολικά. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Ο μικρός παρά την επιμονή της μητέρας και την ανησυχία της-είχε κανονίσει να βρίσκεται έξω από το πάρκο με τον πατέρα του, που είχε αφήσει τη δουλειά του για να βρίσκονται εκεί αν συμβεί κάτι-κατάφερε να έρθει. Μέχρι το τέλος της ημέρας δεν άκουσα να παραπονιέται για το αυτί του. Στις έντεκα το πρωί βρεθήκαμε σε έναν τεράστιο χώρο για να παρακολουθήσουμε μαζί με άλλα σχολεία το σόου των δελφινιών. Γεμάτες οι κερκίδες. Υπολόγισα γύρω στα χίλια άτομα. Το σόου εντυπωσιακό.  Συνεχόμενα ααα ακούγονταν από το στόμα των θεατών. Η κοπέλα που μας εξηγούσε τόση ώρα για όσα συνέβαιναν ζήτησε έναν εθελοντή. Έναν ανάμεσα σε τόσα παιδιά. "Έλα εσύ" είπε σε ένα μικροκαμωμένο αγόρι. Το αγόρι με το πονεμένο αυτί, που θα είχε μείνει στο σπίτι του, θα ζούσε τις πιο συγκλονιστικές ίσως στιγμές της παιδικής του ηλικίας και σίγουρα θα πρωταγωνιστούσε σε μια από τις πιο ωραίες αναμνήσεις της ζωής του. Της ζωής μας.
Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάποιος να βγάλει ένα συμπέρασμα από αυτή την αληθινή ιστορία, εκείνο που ξέρω είναι πόση ευτυχία ένιωσα όταν είδα να επιλέγεται το συγκεκριμένο παιδί. Το μοναδικό παιδί που θα έβλεπε δελφίνια από τόσο κοντά, που θα τα τάιζε και θα τα χάιδευε.
Μικρέ μου, θα στείλω στη μαμά σου τις φωτογραφίες.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έτσι όπως ήρθαν στη ζωή σου αθόρυβα με τον ίδιο τρόπο έχουν φύγει. Θα μπορούσαν να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι σου. Θα μπορούσαν να παίξουν ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή σου. Θα μπορούσες να εξαρτιέσαι από αυτούς. Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν έχει συμβεί. Έχουν έρθει στη ζωή σου για ένα και μόνο σκοπό. Για να σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις για ακόμα μία φορά-εκτός αν ανήκεις στην κατηγορία των ασυνείδητων-πόσο σπουδαίο πράγμα είναι αυτό που ονομάζουμε άνθρωπο.
Σήμερα συνάντησα έναν τέτοιο άνθρωπο.  Οδηγούσα όταν την είδα. Με είδε κι αυτή. Είχαμε κανα δυο χρόνια να βρεθούμε. Πάλι βιαστικά και τότε. Σταματάω το αυτοκίνητο στη μέση ενός δρόμου του χωριού.  Με φιλάει και εγώ την αγκαλιάζω. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα μια λεπτομέρεια στη συμπεριφορά μου. Όταν αγκαλιάζω ανθρώπους που αγαπάω  πάντα ανεβοκατεβαίνει το χέρι μου στην πλάτη τους. Σαν να πιστεύω πως η αγκαλιά είναι λίγη και πως πρέπει να κάνεις κάτι ακόμα για να ενισχύσεις την αξία της. Αλλά αυτά είναι δικά μου καμώματα. Μετά τη φίλησα και γω. Δεν προλάβαμε να πούμε κάτι πέρα από το ότι "Έχει γίνει ένας κούκλος ο γιός σου" και να συνεχίσω με ένα "Όλα καλά;" "Όλα καλά" μου απαντάει. Ένα αυτοκίνητο ήδη είχε κολλήσει τη μούρη του. Μια στιγμή δηλαδή πριν κορνάρει-πράγμα που δεν έγινε ποτέ, γιατί μπήκα έγκαιρα στο αυτοκίνητο. Πόσο χάρηκα που την είδα! Χωρίς να την ξέρω καλά-δεν μας δώθηκε ποτέ αυτή η ευκαιρία-έχω νιώσει ότι είναι ένας όμορφος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που αξίζει να αγαπήσεις. Κι αυτό γιατί την ένιωθα δίπλα μου σε χρόνια δύσκολα, χωρίς να είναι ποτέ στην πραγματικότητα. Γιατί τις δυο τρεις φορές που έχουμε μιλήσει αρκετά, έχουμε μοιραστεί πράγματα που δεν μοιράζεσαι εύκολα. Γιατί είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να χαμογελάει και στα δύσκολα. Και για μένα αυτό είναι μεγάλο προσόν. Βγαίνεις από το δικό σου κακομοίρικο εγώ και σκορπάς το χαμογέλο σου και ας είναι έτοιμο το ταβάνι να σε πλακώσει.
Είχα σκεφτεί αρκετές φορές να κρατήσω επικοινωνία μαζί της. Να κάνουμε παρέα. Αλλά ποτέ δεν έκανα την κίνηση. Ούτε κι αυτή. Ίσως γιατί αυτός είναι ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή μου. 

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ

Δεν περίμενα πως θα έβρισκα ένα τέτοιο μήνυμα στον υπολογιστή. Θα μου πεις πως το μήνυμα αυτό, παρά τη δυστυχία του, έχει και την ομορφιά του. Στάλθηκε από έναν άνθρωπο που αγαπάει απ' ότι λέει τα βιβλία, αλλά η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν του επιτρέπει να τα αγοράζει. Δεν γνωρίζω αν όντως το μήνυμα αυτό είναι αληθινό. Από τη στιγμή όμως που στο ιστολόγιο του βιβλίου έχω αναρτήσει ηλ.διεύθυνση, είμαι έτοιμη να δεχτώ οποιαδήποτε μηνύματα.  Ας δεχτώ λοιπόν ότι είναι αληθινό. Εϊναι δεν είναι ο αποστολέας δεν ζητάει κάτι παράλογο. Ένα αντίτυπο βιβλίου μου. Τόσα και τόσα χαρίζω. Και αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, τι καλύτερο να χαρίσεις κάτι σε κάποιον που έχει ανάγκη. Ανάγκη, ένα βιβλίο! Αυτά σκεφτόμουνα, αργότερα έμαθα πως άλλοι δυο συγγραφείς Παιδικής Λογοτεχνίας έλαβαν το ίδιο μήνυμα. Και άρχισα λίγο να προβληματίζομαι για την αλήθεια. Ύστερα θυμήθηκα τα λόγια μιας φίλης μου. "Πόσα βιβλία αγόραζα παλιά για μένα και τα παιδιά. Τώρα μόλις πάω να αγοράσω ένα βιβλίο, έστω για τα παιδιά. σκέφτομαι πως είναι καλύτερα να αγοράσω κρέας" Είχα ταραχτεί από αυτή της την κουβέντα. Μου φαινόταν, εξωπραγματική. Μέχρι που την πιο κοντινή μου πόρτα χτύπησε με διπλό χτύπημα, η ανεργία. Και είναι σε αυτό το σημείο που λες ευτυχώς που είμαι καλά, μπορώ να δουλεύω και να αμοίβομαι γι αυτό.
Το βιβλίο θα της το χαρίσω. Εϊναι δεν είναι αλήθεια όλα αυτά. Γιατί ξέρω πως μπορεί και να είναι...

Καλημέρα σας,

Είμαι λάτρης των βιβλίων από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Οταν ήμουν μικρή λαχταρούσα να έχω πολλά βιβλία αλλά οι γονείς μου δεν θεωρούσαν απαραίτητα
τα εξωσχολικά βιβλία κι έτσι δεν μου αγόραζαν.
Στην ηλικία των 18, όταν ξεκίνησα να εργάζομαι άρχισα ν' αγοράζω. Εχω διαβάσει πολλά.
Τα τελευταία όμως 2,5 χρόνια λόγω της ανεργίας μου, δεν μπορώ ναπροβώ σε καμία αγορά.
Προηγούνται τα πραγματικά άκρως απαραίτητα. Με πονάει πολύ αυτό.
Παρά τις 4 ξένες γλώσσες που γνωρίζω και την 20ετή προυπηρεσία μου, μένω στα αζήτητα.
Εχω πέσει σε κατάθλιψη, δεν σας το κρύβω. Ευτυχώς έχω τον 7χρονο γιό μου και τον άντρα μου
ο οποίος δυστυχώς εργάζεται με ημιαπασχόληση οπότε καταλαβαίνετε....
Αυτοί οι 2 είναι η παρηγοριά μου. Αυτή την αγάπη μου για τα βιβλία την έχω εμφυσήσει και στο
αγοράκι μου ο οποίος ξεκίνησε φέτος την α΄δημοτικού.

Παίρνω όλο το θάρρος που μου δίνει η επικοινωνία μου μαζί σας μέσω αυτών των γραμμών και θα ήθελα
να σας ρωτήσω αν έχετε τη δυνατότητα να μου δωρίσετε ένα αντίτυπο απο το βιβλίο σας
" Δεν είμαι τέρας σου λέω ". Εχω διαβάσει πολλά καλά σχόλια και θα ήθελα να το διαβάσω κι εγώ.

Αν πραγματικά μπορείτε θα μου δώσετε μεγάλη χαρά.

Με συγχωρείτε για το θάρρος μου και συγγνώμη αν σας κούρασα.