Συγγραφέας Παιδικής Λογοτεχνίας

Καλωσήρθατε στον "τόπο" μου!

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ 2

Ξαναβρέθηκα εκεί, χτες το απόγευμα. Ένα γεγονός ήρθε να μου θυμίσει μια δουλειά που με περιμένει από το καλοκαίρι που πέρασε. Η ηρωίδα μου-πώς τη λέγανε; (Ψάχνω στα αρχεία, πουθενά. Σηκώνομαι, παίρνω το φλασάκι. Εδώ είναι. )-Ρέα τη λένε, δούλευε  καθαρίστρια στις τουαλέτες του Σταθμού Λαρίσης. Ποτέ της όμως δεν ταξίδεψε.. Έτσι την είχα φτιάξει. Από ότι φαίνεται όμως δεν πρόκειται να πάει πουθενά, προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι φυλακισμένη μέσα στα αρχεία του υπολογιστή μου (έτσι νόμισα στην αρχή), σε ένα φλασάκι και σε χαρτιά Α4 εκτυπωμένα. Η πρώτη γραφή. Θέλει ακόμα αρκετή δουλειά. Αν φυσικά ασχοληθώ ξανά μαζί της.
Πάνε τώρα οκτώ μήνες. Όλοι οι ήρωες της απόπειρας εκείνης, σε μια φυλακή. Πόσοι και πόσοι ήρωες μου έχουν μείνει  φυλακισμένοι και πόσοι από αυτούς θα μείνουν για πάντα.
Χτες λοιπόν, αρκετή δόση νοσταλγίας έχει αυτό το κείμενο, επισκέφτηκα τις τουαλέτες του σταθμού.
Ήταν εκεί. Η ηρωίδα μου ήταν εκεί. Δεν μου έδωσε καμία απολύτως σημασία. Έκανε κάτι που πρώτη φορά την είχα δει να κάνει. Μιλούσε με ένα σκύλο. Ένας σκύλος, ένας όμορφος σκύλος ήταν μέσα στις τουαλέτες. Απλωμένος λίγο πιο πέρα απο την καρέκλα της. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό.  Φαινόντουσαν και οι δυο απόλυτα εξοικιωμένοι με αυτή την πραγματικότητα.
Αυτή έτρωγε έτοιμο φαγητό από τα ΄Εβερεστ του σταθμού. Του πέταξε ένα μικρό λουκάνικο. Δεν το έφαγε αμέσως. Εγώ εκείνη τη στιγμή σκούπιζα τα χέρια μου και έριχνα κλεφτές ματιές. Αμφιβάλλω γι αυτό. Πρέπει το βλέμμα μου να ήταν καρφωμένο.
Σε λίγο θα τους άφηνα πίσω μου και θα κατέβαινα τις σκάλες. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως εκτός από την ηρωίδα που με τον τρόπο της ήθελε να μου θυμίσει πως είναι εδώ, αυτή η σκηνή ήταν σαν να μου έδειχνε ένα δρόμο που δεν είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Και όταν ανοίγεται ένας δρόμος, συνήθως ανοίγεται κι άλλος, κι άλλος.. Με αυτή τη νέα προοπτική γύρισα χτες το βράδυ  στο σπίτι. Αφού έκανα τις προσευχές μου για να βρεθεί ο χρόνος που πάντα χρειάζομαι, έπεσα για ύπνο.
Μια μέρα μετά, θυμήθηκα ξανά πως δε γύρισε στιγμή να με κοιτάξει. Αυτή που πάντα γυρνούσε. Από την άλλη λέω πως καλά μου έκανε, αφού εγώ ούτε το όνομα της καν δε θυμόμουν.


Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ

Ήταν ένα από τα πιο παράξενα ζευγάρια που έχω δει. Δεν ξέρω καν αν ήταν ζευγάρι. Τη στιγμή που το κοιτούσα, ήταν.
Εκείνη νέα με μακριά ξανθά μαλλιά, μάτια κόκκινα της αγρύπνιας ή γιατί ώρες έκλαιγαν. Έκανα λάθος. Αυτή ήταν παράξενη. Αυτός όχι. Ίσως να γίνεσαι και συ παράξενος όταν σμίγεις με έναν που δείχνει έτσι. Η κοπέλα λοιπόν, είχε σίγουρα προέλευση μιας άλλης χώρας της Ευρώπης. Πιθανότατα της ανατολικής. Είχε νύχια μακριά, βαμμένα πράσινα, με κάποιο άσπρο σχέδιο. Αυτό που σε οδηγούσε με ανοιχτά μάτια στο συμπέρασμα πώς είναι παράξενη, ήταν οι κάλτσες της. Η μία ήταν πορτοκαλί και η άλλη πράσινη. Δυο διαφορετικές κάλτσες λοιπόν, μπορούν να σε κάνουν παράξενο, διαφορετικό. Οι ασυνήθιστες αυτές κάλτσες έμπαιναν μέσα σε ένα ζευγάρι άσπρα, ίσια, μαλακά παπούτσια. Ακατάλληλα για μια τέτοια μέρα κρύα και βροχερή. Είχαν αρχίσει να χαλάνε.
Μιλούσε. Μιλούσε πολύ. Και εκείνος άκουγε.
 Ο άντρας ήταν φανερά πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Ίσως να είχανε περάσει τη νύχτα μαζί. Ίσως και όχι .Μπορεί να βρεθήκανε τυχαία εκεί, λεπτά πριν τους δω ή να μοιραστήκανε για μήνες μια κοινή ζωή. Ποιος ξέρει; Και ποιος νοιάζετε; Μόνο κάτι συγγραφείς που περπατάνε με μάτια και αυτιά ανοιχτά. Συλλέκτες υλικών.
Η αλήθεια είναι πώς έστησα αυτί. Ήταν όμως δύσκολο να καταλάβω τι λέγανε. Ο άντρας δυσκολευότανε περισσότερο με τα αγγλικά-σε αυτή τη γλώσσα επικοινωνούσανε-έκανε ταυτόχρονα έντονες κινήσεις για να υποβοηθήσει την επικοινωνία. Νομίζω φορούσε σακάκι, είχε τα χέρια του μπροστά, λίγο κατεβασμένους τους ώμους και έδειχνε πιθανότατα νεώτερος από την πραγματική του ηλικία. Το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν αυτόν να λέει κάτι για τη λέξη σύνταξη και να προσπαθεί με άλλες λέξεις και φράσεις να της την εξηγήσει μιας και δεν γνώριζε την ακριβή μετάφραση της λέξης στα αγγλικά. Από αυτήν θυμάμαι μόνο μία λέξη που γνώριζε πώς να την εκφέρει, αεροδρόμιο.
Σκέφτομαι λοιπόν πώς ακόμα μία φορά οι λέξεις μας φανερώνουν την αξία τους.  Δυο τόσο διαφορετικές λέξεις βγαλμένες από τα στόματα δύο ανθρώπων μπορούν να γίνουν αυτό ή κάτι από αυτά που τους αντιπροσωπεύουν. Για εκείνον, σύνταξη και για εκείνη, αεροδρόμιο. Και τώρα που φέρνω ξανά την εικόνα αυτών των δυο στο μυαλό μου, νομίζω πώς καμιά άλλη λέξη δεν θα μπορούσε να τους ταιριάξει καλύτερα.
Ύστερα, σηκώθηκα. Βγήκα έξω από την αίθουσα και περπατούσα στην αποβάθρα. Εκείνος και εκείνη στην ίδια θέση. Να μιλάνε. Περισσότερο η κοπέλα, λιγότερο ο άντρας. Μια εικόνα που δεν άλλαζε. Που γινόταν όλο και πιο ασήμαντη καθώς πηγαινοερχόμουν στην αποβάθρα. Είχαν βλέπετε αρχίσει καινούριοι ήρωες να εμφανίζονται.
Το τρένο έφυγε στην ώρα του.







Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Γράφεις και συ; Γράφω και γω!

Το ότι γράφω είναι μάλλον κάτι συνηθισμένο. Αν φυσικά έγραφα τους άλλους στα παλαιά μου υποδήματα θα ήταν ακόμα πιο συνηθισμένο. Προς το παρόν λοιπόν δεν κάνω κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο-δηλαδή να "γράφω" τους άλλους. Ούτε και οι άλλοι μπορώ να πω πως τις πλείστες φορές με γράφουνε, οπότε κάπου εδώ κλείνει αυτή η παρένθεση με το ξεκαθάρισμα πως δε γράφω ούτε με γράφουνε.
Κάνω λοιπόν κάτι άλλο. Κάτι συνηθισμένο, αλλά όχι και τόσο συνηθισμένο. Γράφω κείμενα. Εδώ να πω πως το μεγαλύτερο συγγραφικό μου όνειρο είναι να γράψω ένα βιβλίο τύπου άρλεκιν. Είναι μεγάλος λάθος που δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα, γιατί πραγματικά ξέρω πώς θα μου ανοίξει νέους ορίζοντες. Και μετά από αυτή τη δεύτερη παρένθεση, της αποδοχής δηλαδή του λάθους μου, συνεχίζω αυτά που έλεγα.
Γράφω λοιπόν, πρώτα για μένα. Εδώ οι εγωισμοί χωράνε. Χωράνε, γιατί αν δεν χωρούσανε θα είχα αρχίσει μαθήματα αλεξίπτωτου πλαγιάς.
Αφού λοιπόν ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες, αποφασίζω  να μοιραστώ με τον έξω κόσμο αυτά που γράφω. Ο έξω κόσμος έχει δει και έχει ακούσει χίλια μύρια, οπότε χίλια μύρια ένα δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. Η αλήθεια είναι πως δεκάδες σελίδες μου  μέσα από τον υπολογιστή, από κουτιά, συρτάρια, ντουλάπια και τσάντες που κρατάω το καλοκαίρι, μου βγάζουν γλώσσα αυτή τη στιγμή, αλλά εγώ αδιαφορώ και μετά από αυτή την τρίτη παρένθεση, συνεχίζω αυτό το κατά τ άλλα ενδιαφέρον κείμενο που γράφω.
Γράφεις και συ. Το ξέρω. Δεν είναι πρόβλημα αυτό. Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να σου περάσει και ούτε πρόκειται να γίνεις ποτέ καλά. Σίγουρα ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου και ψάχνεις ένα στυλό-αν τώρα ανοίγεις και υπολογιστή κάλεσε επειγόντως το 166-σου μιλάνε στην παρέα και δεν απαντάς, και το κλασικό, σκοντάφτεις όταν περπατάς-αν πέφτεις πάνω σε άλλους ανθρώπους ή σε κολώνες της ΔΕΗ είναι καλό να έχεις μαζί  σου πάντα ένα κουτί πρώτων βοηθειών.
Δεν έχω να μας δώσω καμιά συμβουλή. Είναι παρήγορο που δεν είμαι μόνη μου σε αυτό τον κόσμο. Που χιλιάδες -εκατοντάδες χιλιάδες μήπως είναι σωστότερο;-σε αυτό τον κόσμο κάνουν αυτό που κάνω και γω. Δηλαδή, χάνουν τον ύπνο τους, βαστάν το κεφάλι τους και το στομάχι τους-ειδικά όταν περιμένουν ένα βιβλίο να κυκλοφορήσει-χαλάνε τα νύχια τους- αν είσαι γυναίκα σου κοστίζει κάτι παραπάνω (μέση τιμή 4-5 ευρώ το μπουκαλάκι + ασετόν+ βαμβάκι), τρώνε τις μύτες των παπουτσιών τους και κλείνουν το τηλέφωνο για ώρες -αν έχεις φίλο που πνίγεται, έχει πνιγεί.
Τι άλλο να μας ευχηθώ; Φυσικά να μην είμαστε ποτέ εμείς η αιτία που ένας φίλος μας θα πνιγεί, μια κατσαρόλα θα αρπάξει φωτιά, και μια κολώνα της ΔΕΗ θα χρειαστεί ν αλλάξει θέση-αυτό όταν συμβαίνει το παίρνουν κατάκαρδα οι κολώνες, γι αυτό το αναφέρω. Και μετά από αυτή την παρένθεση-την τέταρτη στη σειρά-και της γνώσης που πρόσφερα στον πολύ κόσμο για τις κολώνες, λέω να σταματήσω.
Δεν είναι όμορφο πράγμα η τελεία;