Ήταν ένα από τα πιο παράξενα ζευγάρια που έχω δει. Δεν ξέρω καν αν ήταν ζευγάρι. Τη στιγμή που το κοιτούσα, ήταν.
Εκείνη νέα με μακριά ξανθά μαλλιά, μάτια κόκκινα της αγρύπνιας ή γιατί ώρες έκλαιγαν. Έκανα λάθος. Αυτή ήταν παράξενη. Αυτός όχι. Ίσως να γίνεσαι και συ παράξενος όταν σμίγεις με έναν που δείχνει έτσι. Η κοπέλα λοιπόν, είχε σίγουρα προέλευση μιας άλλης χώρας της Ευρώπης. Πιθανότατα της ανατολικής. Είχε νύχια μακριά, βαμμένα πράσινα, με κάποιο άσπρο σχέδιο. Αυτό που σε οδηγούσε με ανοιχτά μάτια στο συμπέρασμα πώς είναι παράξενη, ήταν οι κάλτσες της. Η μία ήταν πορτοκαλί και η άλλη πράσινη. Δυο διαφορετικές κάλτσες λοιπόν, μπορούν να σε κάνουν παράξενο, διαφορετικό. Οι ασυνήθιστες αυτές κάλτσες έμπαιναν μέσα σε ένα ζευγάρι άσπρα, ίσια, μαλακά παπούτσια. Ακατάλληλα για μια τέτοια μέρα κρύα και βροχερή. Είχαν αρχίσει να χαλάνε.
Μιλούσε. Μιλούσε πολύ. Και εκείνος άκουγε.
Ο άντρας ήταν φανερά πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Ίσως να είχανε περάσει τη νύχτα μαζί. Ίσως και όχι .Μπορεί να βρεθήκανε τυχαία εκεί, λεπτά πριν τους δω ή να μοιραστήκανε για μήνες μια κοινή ζωή. Ποιος ξέρει; Και ποιος νοιάζετε; Μόνο κάτι συγγραφείς που περπατάνε με μάτια και αυτιά ανοιχτά. Συλλέκτες υλικών.
Η αλήθεια είναι πώς έστησα αυτί. Ήταν όμως δύσκολο να καταλάβω τι λέγανε. Ο άντρας δυσκολευότανε περισσότερο με τα αγγλικά-σε αυτή τη γλώσσα επικοινωνούσανε-έκανε ταυτόχρονα έντονες κινήσεις για να υποβοηθήσει την επικοινωνία. Νομίζω φορούσε σακάκι, είχε τα χέρια του μπροστά, λίγο κατεβασμένους τους ώμους και έδειχνε πιθανότατα νεώτερος από την πραγματική του ηλικία. Το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν αυτόν να λέει κάτι για τη λέξη σύνταξη και να προσπαθεί με άλλες λέξεις και φράσεις να της την εξηγήσει μιας και δεν γνώριζε την ακριβή μετάφραση της λέξης στα αγγλικά. Από αυτήν θυμάμαι μόνο μία λέξη που γνώριζε πώς να την εκφέρει, αεροδρόμιο.
Σκέφτομαι λοιπόν πώς ακόμα μία φορά οι λέξεις μας φανερώνουν την αξία τους. Δυο τόσο διαφορετικές λέξεις βγαλμένες από τα στόματα δύο ανθρώπων μπορούν να γίνουν αυτό ή κάτι από αυτά που τους αντιπροσωπεύουν. Για εκείνον, σύνταξη και για εκείνη, αεροδρόμιο. Και τώρα που φέρνω ξανά την εικόνα αυτών των δυο στο μυαλό μου, νομίζω πώς καμιά άλλη λέξη δεν θα μπορούσε να τους ταιριάξει καλύτερα.
Ύστερα, σηκώθηκα. Βγήκα έξω από την αίθουσα και περπατούσα στην αποβάθρα. Εκείνος και εκείνη στην ίδια θέση. Να μιλάνε. Περισσότερο η κοπέλα, λιγότερο ο άντρας. Μια εικόνα που δεν άλλαζε. Που γινόταν όλο και πιο ασήμαντη καθώς πηγαινοερχόμουν στην αποβάθρα. Είχαν βλέπετε αρχίσει καινούριοι ήρωες να εμφανίζονται.
Το τρένο έφυγε στην ώρα του.
Εκείνη νέα με μακριά ξανθά μαλλιά, μάτια κόκκινα της αγρύπνιας ή γιατί ώρες έκλαιγαν. Έκανα λάθος. Αυτή ήταν παράξενη. Αυτός όχι. Ίσως να γίνεσαι και συ παράξενος όταν σμίγεις με έναν που δείχνει έτσι. Η κοπέλα λοιπόν, είχε σίγουρα προέλευση μιας άλλης χώρας της Ευρώπης. Πιθανότατα της ανατολικής. Είχε νύχια μακριά, βαμμένα πράσινα, με κάποιο άσπρο σχέδιο. Αυτό που σε οδηγούσε με ανοιχτά μάτια στο συμπέρασμα πώς είναι παράξενη, ήταν οι κάλτσες της. Η μία ήταν πορτοκαλί και η άλλη πράσινη. Δυο διαφορετικές κάλτσες λοιπόν, μπορούν να σε κάνουν παράξενο, διαφορετικό. Οι ασυνήθιστες αυτές κάλτσες έμπαιναν μέσα σε ένα ζευγάρι άσπρα, ίσια, μαλακά παπούτσια. Ακατάλληλα για μια τέτοια μέρα κρύα και βροχερή. Είχαν αρχίσει να χαλάνε.
Μιλούσε. Μιλούσε πολύ. Και εκείνος άκουγε.
Ο άντρας ήταν φανερά πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Ίσως να είχανε περάσει τη νύχτα μαζί. Ίσως και όχι .Μπορεί να βρεθήκανε τυχαία εκεί, λεπτά πριν τους δω ή να μοιραστήκανε για μήνες μια κοινή ζωή. Ποιος ξέρει; Και ποιος νοιάζετε; Μόνο κάτι συγγραφείς που περπατάνε με μάτια και αυτιά ανοιχτά. Συλλέκτες υλικών.
Η αλήθεια είναι πώς έστησα αυτί. Ήταν όμως δύσκολο να καταλάβω τι λέγανε. Ο άντρας δυσκολευότανε περισσότερο με τα αγγλικά-σε αυτή τη γλώσσα επικοινωνούσανε-έκανε ταυτόχρονα έντονες κινήσεις για να υποβοηθήσει την επικοινωνία. Νομίζω φορούσε σακάκι, είχε τα χέρια του μπροστά, λίγο κατεβασμένους τους ώμους και έδειχνε πιθανότατα νεώτερος από την πραγματική του ηλικία. Το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν αυτόν να λέει κάτι για τη λέξη σύνταξη και να προσπαθεί με άλλες λέξεις και φράσεις να της την εξηγήσει μιας και δεν γνώριζε την ακριβή μετάφραση της λέξης στα αγγλικά. Από αυτήν θυμάμαι μόνο μία λέξη που γνώριζε πώς να την εκφέρει, αεροδρόμιο.
Σκέφτομαι λοιπόν πώς ακόμα μία φορά οι λέξεις μας φανερώνουν την αξία τους. Δυο τόσο διαφορετικές λέξεις βγαλμένες από τα στόματα δύο ανθρώπων μπορούν να γίνουν αυτό ή κάτι από αυτά που τους αντιπροσωπεύουν. Για εκείνον, σύνταξη και για εκείνη, αεροδρόμιο. Και τώρα που φέρνω ξανά την εικόνα αυτών των δυο στο μυαλό μου, νομίζω πώς καμιά άλλη λέξη δεν θα μπορούσε να τους ταιριάξει καλύτερα.
Ύστερα, σηκώθηκα. Βγήκα έξω από την αίθουσα και περπατούσα στην αποβάθρα. Εκείνος και εκείνη στην ίδια θέση. Να μιλάνε. Περισσότερο η κοπέλα, λιγότερο ο άντρας. Μια εικόνα που δεν άλλαζε. Που γινόταν όλο και πιο ασήμαντη καθώς πηγαινοερχόμουν στην αποβάθρα. Είχαν βλέπετε αρχίσει καινούριοι ήρωες να εμφανίζονται.
Το τρένο έφυγε στην ώρα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου