Ξαναβρέθηκα εκεί, χτες το απόγευμα. Ένα γεγονός ήρθε να μου θυμίσει μια δουλειά που με περιμένει από το καλοκαίρι που πέρασε. Η ηρωίδα μου-πώς τη λέγανε; (Ψάχνω στα αρχεία, πουθενά. Σηκώνομαι, παίρνω το φλασάκι. Εδώ είναι. )-Ρέα τη λένε, δούλευε καθαρίστρια στις τουαλέτες του Σταθμού Λαρίσης. Ποτέ της όμως δεν ταξίδεψε.. Έτσι την είχα φτιάξει. Από ότι φαίνεται όμως δεν πρόκειται να πάει πουθενά, προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι φυλακισμένη μέσα στα αρχεία του υπολογιστή μου (έτσι νόμισα στην αρχή), σε ένα φλασάκι και σε χαρτιά Α4 εκτυπωμένα. Η πρώτη γραφή. Θέλει ακόμα αρκετή δουλειά. Αν φυσικά ασχοληθώ ξανά μαζί της.
Πάνε τώρα οκτώ μήνες. Όλοι οι ήρωες της απόπειρας εκείνης, σε μια φυλακή. Πόσοι και πόσοι ήρωες μου έχουν μείνει φυλακισμένοι και πόσοι από αυτούς θα μείνουν για πάντα.
Χτες λοιπόν, αρκετή δόση νοσταλγίας έχει αυτό το κείμενο, επισκέφτηκα τις τουαλέτες του σταθμού.
Ήταν εκεί. Η ηρωίδα μου ήταν εκεί. Δεν μου έδωσε καμία απολύτως σημασία. Έκανε κάτι που πρώτη φορά την είχα δει να κάνει. Μιλούσε με ένα σκύλο. Ένας σκύλος, ένας όμορφος σκύλος ήταν μέσα στις τουαλέτες. Απλωμένος λίγο πιο πέρα απο την καρέκλα της. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό. Φαινόντουσαν και οι δυο απόλυτα εξοικιωμένοι με αυτή την πραγματικότητα.
Αυτή έτρωγε έτοιμο φαγητό από τα ΄Εβερεστ του σταθμού. Του πέταξε ένα μικρό λουκάνικο. Δεν το έφαγε αμέσως. Εγώ εκείνη τη στιγμή σκούπιζα τα χέρια μου και έριχνα κλεφτές ματιές. Αμφιβάλλω γι αυτό. Πρέπει το βλέμμα μου να ήταν καρφωμένο.
Σε λίγο θα τους άφηνα πίσω μου και θα κατέβαινα τις σκάλες. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως εκτός από την ηρωίδα που με τον τρόπο της ήθελε να μου θυμίσει πως είναι εδώ, αυτή η σκηνή ήταν σαν να μου έδειχνε ένα δρόμο που δεν είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Και όταν ανοίγεται ένας δρόμος, συνήθως ανοίγεται κι άλλος, κι άλλος.. Με αυτή τη νέα προοπτική γύρισα χτες το βράδυ στο σπίτι. Αφού έκανα τις προσευχές μου για να βρεθεί ο χρόνος που πάντα χρειάζομαι, έπεσα για ύπνο.
Μια μέρα μετά, θυμήθηκα ξανά πως δε γύρισε στιγμή να με κοιτάξει. Αυτή που πάντα γυρνούσε. Από την άλλη λέω πως καλά μου έκανε, αφού εγώ ούτε το όνομα της καν δε θυμόμουν.
Πάνε τώρα οκτώ μήνες. Όλοι οι ήρωες της απόπειρας εκείνης, σε μια φυλακή. Πόσοι και πόσοι ήρωες μου έχουν μείνει φυλακισμένοι και πόσοι από αυτούς θα μείνουν για πάντα.
Χτες λοιπόν, αρκετή δόση νοσταλγίας έχει αυτό το κείμενο, επισκέφτηκα τις τουαλέτες του σταθμού.
Ήταν εκεί. Η ηρωίδα μου ήταν εκεί. Δεν μου έδωσε καμία απολύτως σημασία. Έκανε κάτι που πρώτη φορά την είχα δει να κάνει. Μιλούσε με ένα σκύλο. Ένας σκύλος, ένας όμορφος σκύλος ήταν μέσα στις τουαλέτες. Απλωμένος λίγο πιο πέρα απο την καρέκλα της. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό. Φαινόντουσαν και οι δυο απόλυτα εξοικιωμένοι με αυτή την πραγματικότητα.
Αυτή έτρωγε έτοιμο φαγητό από τα ΄Εβερεστ του σταθμού. Του πέταξε ένα μικρό λουκάνικο. Δεν το έφαγε αμέσως. Εγώ εκείνη τη στιγμή σκούπιζα τα χέρια μου και έριχνα κλεφτές ματιές. Αμφιβάλλω γι αυτό. Πρέπει το βλέμμα μου να ήταν καρφωμένο.
Σε λίγο θα τους άφηνα πίσω μου και θα κατέβαινα τις σκάλες. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως εκτός από την ηρωίδα που με τον τρόπο της ήθελε να μου θυμίσει πως είναι εδώ, αυτή η σκηνή ήταν σαν να μου έδειχνε ένα δρόμο που δεν είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Και όταν ανοίγεται ένας δρόμος, συνήθως ανοίγεται κι άλλος, κι άλλος.. Με αυτή τη νέα προοπτική γύρισα χτες το βράδυ στο σπίτι. Αφού έκανα τις προσευχές μου για να βρεθεί ο χρόνος που πάντα χρειάζομαι, έπεσα για ύπνο.
Μια μέρα μετά, θυμήθηκα ξανά πως δε γύρισε στιγμή να με κοιτάξει. Αυτή που πάντα γυρνούσε. Από την άλλη λέω πως καλά μου έκανε, αφού εγώ ούτε το όνομα της καν δε θυμόμουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου