ΜΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ-ΟΝΕΙΡΟ!

Η πρώτη μου κουβέντα ήταν: "Θέλω να ξανάρθω!"-μάλλον αταίριαστη στη φράση υποδοχής μου:"Καλώς ήρθατε!". Κάποιες φορές πρέπει να λες αυτά που νιώθεις χωρίς να σκέφτεσαι ή να κρατάς του τύπους. Και εγώ δεν τους κράτησα ούτε μία στιγμή! Αυτή ήταν μία εισαγωγή. Ακολουθεί τώρα μία εισαγωγή της εισαγωγής!
Το 2008 βρέθηκα στη Δανία, που έμελλε να γίνει μια αγαπημένη χώρα για μένα. Εκεί λοιπόν, στην πατρίδα του Άντερσεν, συνάντησα το όνειρο μου. Ένα καταπληκτικό Παιδικό Μουσείο δίπλα στο Μουσείο-σπίτι του Άντερσεν στην Οντένς-πρώτη φορά που βούρκωσα σε μουσείο- και δυο καταπληκτικές παιδικές βιβλιοθήκες στην πόλη της Κοπεγχάγης. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ζήλεψα τόσο πολύ. Κράτησα και  κρατάω ακόμα τις εικόνες, γιατί πίστευα μέχρι πριν λίγες μέρες πως στον τόπο μου δεν θ αντίκριζα ποτέ βιβλιοθήκες σαν αυτές. Τελείωσαν οι εισαγωγές!
Η παιδική βιβλιοθήκη που αντίκρισα βρισκόταν στο -1 που καθόλου μείον δεν ήτανε, του Κολλεγίου Αθηνών "Προχωρήστε ευθεία στο τέρμα αριστερά, κατεβείτε τις σκάλες" μου είπαν στην υποδοχή. Κάποιο λάθος πρέπει να έγινε. Περπατάω παράλληλα με τη τζαμαρία της αίθουσας. Το στόμα μου έχει ανοίξει μια πιθαμή και τα μάτια μου έχουν αποκτήσει το ύφος κάποιου που βλέπει βροντόσαυρο από κοντά. Μπαίνω μέσα. Η αίθουσα όσο περίπου είναι το σχολείο που διδάσκω.
Οι βιβλιοθηκονόμοι μου μιλάνε και εγώ απλά τους κοιτάω. Ευτυχώς αυτό δε θα κρατήσει πολύ. Χαμογελάω και αρχίζω να απαντάω. Παραμιλούσα ταυτόχρονα, αλλά είχα αρχίσει να αντιδράω σαν ένας φυσιολογικός άνθρωπος πλέον.
Η παιδική βιβλιοθήκη του Κολλεγίου Αθηνών, είναι μία καταπληκτική βιβλιοθήκη. Και είναι καταπληκτική, όχι μόνο γιατί είναι μεγάλη. Είναι καταπληκτική γιατί οι τρεις βιβλιοθηκονόμοι που δουλεύουν εκεί αγαπάνε αυτό που κάνουνε. Και αυτό μου πήρε μόνο πέντε λεπτά να το καταλάβω. Ο χώρος αν και τεράστιος είναι πολύ ζεστός. Βιβλία, βιβλία. Όμορφα παιδικά βιβλία με χρωματιστά εξώφυλλα. Στα ράφια, στα τραπέζια. Άλλα φαίνονται, άλλα κρύβονται. Διακοσμητικές κατασκευές των παιδιών και όχι μόνο, πλαισιώνουν το χώρο και σε ένα σημείο το μικρό βασίλειο μου για την επόμενη μιάμιση ώρα. "Εδώ θα κάνετε τις παρουσιάσεις" "Εδώ;" Αρχίζω πάλι το γνωστό ποιήμα: "Και τι ωραία που είναι. Καταπληκτικά. Μπράβο σας. Έχω εντυπωσιαστεί!" Οι βιβλιοθηκονόμοι σκέφτονται: "Ωχ! Όχι πάλι!"  Μικρά καναπεδάκια με μαξιλαράκια, εκεί που σε λίγο δυο διαφορετικές ομάδες παιδιών θα έρθουν να καθίσουν. Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Είναι πάντα γλυκά και χαριτωμένα και έξυπνα και δημιουργικά, αλλά όταν είναι παιδιά στα οποία καλλιεργείται από μικρή ηλικία η αγάπη για το βιβλίο, είναι ένα άλλο κοινό. Και το ένιωθα κάθε στιγμή αυτό.
Πόσο θα ήθελα ο χρόνος να μην μετράει αντίστροφα. Αλλά φυσικά, ο χρόνος δεν  μου έκανε τη χάρη. "Μα ούτε τώρα;" τον παρακάλεσα.
Το τέλος ήρθε. Το ευχαριστώ του διευθυντή, των βιβλιοθηκονόμων, των δασκάλων που ήταν εκεί. "Να μας ξανάρθετε". "Θα σας ξανάρθω".
Και εκεί που νομίζεις πως όλα τελείωνουν και μένεις μόνη σου με τις αναμνήσεις-το πολύ να τις κάνεις ανάρτηση στο ιστολόγιο σου-κάτι συμβαίνει και ανατρέπεται η φυσική συνέχεια των πραγμάτων.
Τώρα ακολουθεί ο επίλογος και ο επίλογος του επίλογου.
Την επόμενη μέρα μοιράστηκα την εμπειρία μου με τους μαθητές μου. Πρέπει να ήμουν πολύ ενθουσιασμένη! Ήμουν. Είμαι. Με άκουγαν. Μετά μιλήσαμε για τη δική μας μικρή βιβλιοθήκη και για ένα όνειρο που για πρακτικούς, οικονομικούς και άλλους λόγους δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Είπαμε κι άλλα. Ύστερα μάθημα.
Δυο μέρες αργότερα μία μαθήτριά μου, μου δίνει δυο χαρτιά. Στο ένα έχει γράψει μια έκθεση και στο άλλο μια ζωγραφιά. Η έκθεσή της μιλάει -σε α΄πρόσωπο-για μια συγγραφέα που επισκέφτηκε ένα σχολείο (στην Κυψέλη!) με καταπληκτική βιβλιοθήκη. Η ζωγραφιά δείχνει τη βιβλιοθήκη.
Συγκινούμαι εύκολα. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτή η κίνηση ήταν σίγουρα ένα από τα πιο συγκινητικά πράγματα που έχω βιώσει σα δασκάλα. Ήταν κάτι που ειλικρινά δεν το περίμενα.
Και αυτός ήταν ο επίλογος του επίλογου!

                                                       ΑΘΗΝΑ-ΚΟΠΕΓΧΑΓΗ 1-1 !

                                                                                                      Αθήνα 2011

                                                                                      Κοπεγχάγη 2008

ΟΤΑΝ ΤΡΑΒΑΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ...(ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ)

ΠΕΝΤΕ  ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ

1.Δεν γνωρίζει τους μήνες. Ή αν τους γνωρίζει δεν ξέρει τη σωστή σειρά τους.
2. Δεν ξέρει να μετράει. (πιθανότατα να εμφανίζει το πρόβλημα μόνο στην αρίθμηση παρκαρισμένων αυτοκινήτων και λουομένων)
3. Δεν καταλαβαίνει τίποτα από θερμοκρασία (βλέπει ήλιο και του φτάνει)
4. Αγνοεί εντελώς την έννοιες "ανοιχτό" και την αντίθετη αυτού, "κλειστό".
5. Και τέλος, νομίζει πως οι πιο κάτω λέξεις αποτελούν λεξιλόγιο παντός καιρού: αντηλιακό, καπέλο, ψάθα, καφές φρέντο, σαγιονάρα, μάσκα, βατραχοπέδιλα, μαγιώ, πετσέτα θαλάσσης κ.ά

ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΤΡΑΒΑΕΙ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ

1. Δεν γνωρίζει τι είναι πόδια. Ή αν γνωρίζει δεν ξέρει πως αυτά είναι της ευτυχίας.
2. Δεν γνωρίζει από που αλλού μπορεί να τραβήξει την ευτυχία.
3. Δεν καταλαβαίνει ότι η ευτυχία έχει δυο πόδια και όχι περισσότερα.
4. Αγνοεί εντελώς τις έννοιες "δυστυχία" και τη συνώνυμη αυτής "δυστυχία ξανά"
5. Και τέλος, νομίζει πως οι πιο κάτω λέξεις αποτελούν λεξιλόγιο τρελής χαράς: λεφτά, ταξίδια, φωτογραφίες, σπίτι, αγκαλιά, έρωτας, καλοκαίρι, γέλια, σαπουνόφουσκες, μους σοκολάτα κ.ά

                                                           

Το λένε καλοκαιρινές αναμνήσεις ή 43 τίτλοι βιβλίων που ποτέ δε θα γράψω

Έφυγαν/
Ανατολές και δύσεις/
Το μπλε που κόβει την ανάσα/ "Είναι βαφτιστικιά μας, όχι κόρη μας"/Παγιανώτα/Το μοναστήρι χαλκομανία/
9 το πρωί με 12 το μεσημέρι/Διπλός ελληνικός/Γεννημένες την ίδια χρονιά/Ψημένη ρακί/Ο παράδεισος/Ιταλοί με τατουάζ/Ο ζωγράφος και η ερωμένη του/Γυμνοί/Άμμος/Παγωμένη μπύρα/
Εκπλήξεις/Παιδιά στην παραλία/Ξαπλώστρες/Σκηνή/Αϋπνίες/Όνειρα/Ζέστη/Πρωινή βροχή/ Μποφόρια/Αγόρια/15Αυγουστος/Ρακέτες/
Το δωμάτιο χάλια/
Δικηγόρος και Γεωγράφος/
Κόκκινη βέσπα/Καινούριοι φίλοι/Η Λούση και ο Λούκυ είναι σκυλιά/Νυστάζω/Ποτά/Βουτιές/Είμαι μαύρη/Μεγάλες αλήθειες/
Μύγες, κουνούπια,τζιτζίκια/Πεταλούδα στο αμάξι/Μικρές φωτιές/Φωτογραφίες/Πυγολαμπίδες/Κανείς δε μάζεψε τα καρπούζια/Τάφοι προγόνων

                                                                                                                    ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2011

ΖΩΗ ΑΙΩΡΑ

Η ζωή ίσως να είναι σαν την αιώρα που είναι στημένη έξω από τις σκηνές μας. Δεν είναι φτιαγμένη κι απ το καλύτερο υλικό-τη δεύτερη μέρα χρειάστηκε μπάλωμα.  Είναι όμως γερή. Ανεβήκαμε τόσες φορές πάνω της κι αυτή μας άντεξε.

Την πρώτη φορά που πήγα ν' ανέβω, παραλίγο να χάσω την ισορροπία μου. "Κρατήσου", μου φωνάξανε. "Από πού;" απάντησα. Την πρώτη φορά...

Ακολούθησαν πολλές φορές. Μεσημέρια της ξεκούρασης, απογεύματα βαρεμάρας, νύχτες ονειροπόλησης.

Μερικές φορές τσακωνόμαστε. "Εγώ!" "Όχι εγώ! Εσύ ανέβηκες χτες δυο φορές!"  Είναι μία βλέπετε και είμαστε πολλοί.

Η αιώρα ακίνητη. Η αιώρα κινείται. Κάποιες φορές βάζω το πόδι μου στο χώμα και σπρώχνω. Κάποιες άλλες ένα χέρι ή περισσότερα την σπρώχνουν.

Πέρα δώθε η αιώρα. Πέρα δώθε η ζωή μου. Με ή χωρίς ισορροπία. Με ή χωρίς κίνηση. Με ή χωρίς μπαλώματα. Μα πάντα αντέχει και αντέχω και γω μαζί της.

Η ζωή αιώρα...

20 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

Προσφυγικός καταυλισμός Άγιος Κορνήλιος, Άχνα

Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1974

Κυριάκος Πλησής

"Θρηνητικό συναξάρι της πικρής χώρας Κύπρος", Ιωλκός 1974

ΤΟ ΙΔΙΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ

Απόψε ανέβηκα στο ίδιο λεωφορείο. Στο λεωφορείο της εφηβείας και των φοιτητικών μου χρόνων. Δεν ξέρω γιατί ειδικά απόψε το λεωφορείο πήρε αυτή τη μορφή. Ίσως γιατί δεν το χρησιμοποιώ συχνά. Κι αν ποτέ περάσω από τα μέρη που μεγάλωσα, το κάνω βιαστικά. Δεν μένω. Δεν περπατάω στους δρόμους, ούτε χαζεύω στις πλατείες. Ίσως γιατί είχα στα χέρια μου ψώνια και στήθηκα στην στάση κουρασμένη και χαρούμενη όπως τότε, να το περιμένω.
Τότε λοιπόν, όταν έμπαινα στο 235,όπως και απόψε ή στο 222 που δεν υπάρχει πια, μιλούσα και γελούσα δυνατά με την παρέα μου. Αν ήμουν μόνη, κάποιον θα έβρισκα να χαιρετήσω, να πιάσω κουβέντα να μικρύνει η διαδρομή.
Απόψε, κανέναν δε συνάντησα στο λεωφορείο. Ένας ηλικιωμένος με έσπρωξε τρεις φορές σε τρεις διαφορετικές στιγμές. Ένας δεύτερος ηλικιωμένος, ασιατικής καταγωγής, τακτοποιούσε συνεχώς τις τσάντες του, δυο νέοι άντρες στέκονταν απέναντι μου. Με τον ένα βγάλαμε ακριβώς την ίδια στιγμή το κινητό μας! Δίπλα μου δυο νεαρά κορίτσια με χαμηλά παπούτσια. Ήταν φίλες.Μάλλον. Δεν γελούσαν, ούτε μιλούσαν δυνατά.
Η διαδρομή ίδια. Όπως και το λεωφορείο. Εγώ μεγαλύτερη. Οι γύρω άγνωστοι. Από το παράθυρο έβλεπα τα πεζοδρόμια και την απέναντι λωρίδα κυκλοφορίας. Και τότε ίσως είναι που κατάλαβα πως όλα είναι ίδια και διαφορετικά ταυτόχρονα.
Όταν κατέβηκα, στην πλατεία φοιτητές είχαν συγκέντρωση. Το θερινό σινεμά είχε αρχίσει προβολή, δωρεάν πλέον αν διάβασα σωστά και όταν έφτασα στην πολυκατοικία είπα σε δυο γνωστές μου κυρίες, καλησπέρα.
Ξεκλείδωσα και ύστερα κλείδωσα.

*Νιώθω παράξενα σήμερα. Νιώθω κάπως έτσι:  Όταν η χαρά μου, πλέει μέσα στη δυστυχία των τόπων μου..

ΟΙ ΟΧΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Οι όχι ευτυχισμένες μέρες του δασκάλου είναι τώρα. Εδώ στην άδεια αίθουσα. Με τα άδεια ντουλάπια, με ό,τι απέμεινε στους τοίχους, με έναν πίνακα γραμμένο με συνθήματα.
Σ αυτή την αίθουσα που εσύ άκουγες φωνές. Που τα χέρια σηκώνονταν ψηλά, που οι απορίες βγαίναν από τα στόματα, που ήσουν μαζί τους, αλλά και απέναντι τους.
Οι όχι ευτυχισμένες μέρες του δασκάλου, έρχονται κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Και κάθε χρόνο νιώθεις το ίδιο ανήμπορος να τις αντιμετωπίσεις.
Αυτές οι μέρες σε κάνουν να σκέφτεσαι ξανά και ξανά ποιος είναι ρόλος σου. Σε αφήνουν  μόνο, αντιμέτωπο με το χρόνο ,τον εαυτό σου, τις προσδοκίες και τους στόχους και κείνη την άδεια αίθουσα που είναι βουβή, μα λέει πολλά.
Οι όχι ευτυχισμένες μέρες είναι εκεί μόνο για σένα. Κλέβουν την καρδιά σου και τη σκέψη σου και κλείνουν την πόρτα στους άλλους.
Όταν ήμουν μαθήτρια, δεν ήξερα τίποτα γι αυτές...

"ΚΥΡΙΑ, ΜΗ ΓΡΑΨΕΙΣ ΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ!"

Ημέρα Πέμπτη, αυτού του μήνα, βρέθηκα σε ένα σχολείο στο Μενίδι. Η συγκεκριμένη πρόσκληση, ήταν πρόκληση για μένα. Αν και μετράω πολλά χρόνια επαφής με τα παδιά, είτε ως δασκάλα είτε ως συγγραφέας, η συγκεκριμένη επίσκεψη ήταν πρωτόγνωρη.
Το σχολείο αυτό βρίσκεται σε μια από τις πιο φτωχές περιοχές της Αθήνας. Στην πλειοψηφία τους οι μαθητές είναι Ρόμα (Ρουμανόβλαχοι όπως οι ίδιοι θέλουν να αποκαλούνται). Παιδιά από φτωχές, με  χαμηλό πνευματικό και βιοτικό επίπεδο οικογένειες. Οι γονείς τους αγράμματοι.
Είχα μια τεράστια αγωνία. "Τα παιδιά αυτά δε διαβάζουν βιβλία"-Ποιος να τους διαβάσει και ποιος να τους αγοράσει; "¨Εχουμε φτιάξει μια βιβλιοθήκη στο σχολείο και προσπαθούμε"
Έφτασα σε ένα σχολείο πρόσφατα χτισμένο, που θα το ζήλευε ο κάθε δάσκαλος. Δεν ξέρω όμως αν ένας δάσκαλος θα ήθελε να δουλέψει εκεί.
Ήταν μια παράξενη εικόνα. Από τη μια ένα σύγχρονο κτίσμα με υποδομές και από την άλλη παιδιά ενός κόσμου διαφορετικού από αυτού που έχω συνηθίσει. Αταίριαστα μου φάνηκαν. Σαν κάποιος να προσπαθεί να τα εντάξει σε έναν κόσμο μακρινό. Αυτή όμως ήταν η πρώτη εντύπωση. 'Ολα ανατράπηκαν όταν συναντηθήκαμε στην καινούρια και ηλιόλουστη αίθουσα της βιβλιοθήκης. Μεγάλα παράθυρα με θέα οικόπεδα, σπίτια και χαμηλές πολυκατοικίες. Κάποια στιγμή ένα παιδί σε μια κοντινή βεράντα θα εμφανιστεί σαν μια παράλληλη ταινία.
Εγώ και αυτά. Καθισμένα στο χαλί να με κοιτάνε. Να περιμένουν. Πρώτα τα πιο μικρά και αργότερα τα πιο μεγάλα. Ζευγάρια μάτια που λάμπανε. "Δεν έχουν ξαναδεί συγγραφέα". Γενικά είναι παιδιά με ελάχιστες εμπειρίες. Ακόμα και το σχολείο που μπορεί να τους δώσει τις ευκαιρίες, δεν μπορεί ν ανταποκριθεί στο ρόλο αυτό, λόγω των οικονομικών απαιτήσεων.
Σκέφτομαι τι τους έδωσα και τι πήρα και νιώθω για πρώτη φορά στη ζωή μου πως ισοpροπούν αυτά τα δυο. Σίγουρα για αυτά ήταν μια εμπειρία η γνωριμία τους με μένα. Άκουσαν πράγματα που δεν γνώριζαν. Συμμετείχαν σε δραστηριότητες που ίσως δεν είχαν βιώσει ξανά.
Εγώ τι πήρα; Είναι παράξενο, αλλά ένιωσα και κείνη τη στιγμή, αλλά και τώρα που έχουν μεσολαβήσει μέρες πως διδάχτηκα από αυτά. Σκέφτομαι τις στιγμές της συνάντησης μας. Τη συμμετοχή τους στα θεατρικά παιχνίδια, τις ερωτήσεις τους και τις ατάκες που θα με συντροφεύουν για αρκετό καιρό, όπως αυτή που χρησιμοποίησα ως τίτλο στην ανάρτηση. Κάποια στιγμή ήθελαν να μάθουν πόσα χρήματα βγάζω από τα βιβλία. Η πραγματικότητα μάλλον τους απογοήτευσε. Δε βγάζω. "Αυτά κυρία δε φτάνουν να πληρώσεις τα χαρτιά!" (αυτά που χρησιμοποιώ για να εκτυπώσω τις δουλειές μου) "Γιατί κυρία δεν τα εκδίδεις μόνη σου;" Και η αλησμόνητη ατάκα: "Κυρία, μην γράψεις άλλο βιβλίο!" (με την έννοια του δε συμφέρει) Τώρα να πω πως από μικρό και από τρελό... Λες και εγώ ήθελα ένα μικρό ή ένα τρελό να μου το πει. Αν είχα το χρόνο θα τους εξηγούσα πως δεν είναι μόνο τα ανύπαρκτα οικονομικά οφέλη των περισσότερων συγγραφέων, είναι και άλλα πολλά που με βάζουν συχνά και αναρωτιέμαι γιατί το κάνω όλο αυτό.
Αχ, μάτια που με είδατε. Ελπίζω να ήμουν ένα δυνατό κίνητρο για να αρχίσετε, με τη βοήθεια των δασκάλων σας, να διαβάζετε λογοτεχνικά βιβλία.
Εγώ πάλι στη λίστα με τα υπέρ και τα κατά αυτού του γοητευτικού ταξιδιού της συγγραφής, θα προσθέσω κάτι ακόμα. Πρέπει να γράψεις γιατί υπάρχουν εκεί έξω παιδιά που διψάνε για ιστορίες. Και εμείς έχουμε υποχρέωση να τις πλάσουμε.

ΑΛΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ Η΄ΑΝ ΖΟΥΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ

Τις τελευταίες μέρες λαμβάνω μηνύματα μέσω του διαδικτύου για το καινούριο μου βιβλίο. Κάτι που και για μένα είναι καινούριο, αν και αυτή δεν είναι η πρώτη μου δουλειά. Σίγουρα το φέισμπουκ έκανε και κάνει αρκετή δουλειά. Η αλήθεια είναι πως πολύ θα θελα μια κουβέντα γραμμένη σε χαρτί. Μα τι λέω; Άλλοι καιροί...
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, δουλεύαμε πάνω στην ιστοσελίδα για το έργο του πατέρα μου. Ψάχναμε υλικό. Όλα σε χαρτιά. Διαδίκτυο; Επιστολές ανθρώπων -σπουδαίων ανθρώπων-με συγχαρητήρια για τη νέα του δουλειά. Με σχόλια και ευχαριστίες. Ανάμεσα τους ο Ελύτης, ο Καμπανέλης, ο Κανελλόπουλος, ο Μόντης, ο Κρανιδώτης και τόσοι άλλοι. Αποκόμματα εφημερίδων, γράμματα φίλων. Άλλοι καιροί...
Ο πατέρας μου έζησε  και την εποχή του διαδικτύου. Πριν φύγει από τη ζωή το συζητάγαμε πολύ έντονα πως πρέπει να φτιάξουμε μια σελίδα για να μάθει ο κόσμος, το άγνωστο σε πολλούς, έργο του. Ο θάνατος του και δυο φοιτήτριες στο πτυχίο Βιβλιοθηκονομίας, μας πρόλαβαν. Ο μεν θάνατος τον πήρε δίχως να μας τον επιστρέψει και να μπορέσει να δει να γίνεται πραγματικότητα  ένα από τα σχέδια του-έκανε πολλά αλήθεια-οι δε φοιτήτριες μας πρόλαβαν και έστησαν-την αδημοσίευτη ακόμα- ιστοσελίδα του. Περίεργη που είναι η ζωή.
Αν ζούσε ο πατέρας μου, θα χαιρόταν σίγουρα με τη νέα μου δουλειά και την ανταπόκριση του κόσμου. Θα χαιρόταν και τη δημιουργία της σελίδας με το όνομα του. Αν και αρνιόταν μέχρι το τέλος της ζωής του να γράψει σε υπολογιστή-θα χαιρόταν με αυτή την εξέλιξη. Σίγουρα όμως θα το σχολίαζε με το πάντα ιδιάιτερο χιούμορ του. Τι να έλεγε άραγε; 
Σε αυτούς τους άλλους καιρούς που είναι διαφορετικοί από τους προηγούμενους και από αυτούς που ακολουθούν θα ήθελα κάποια πράγματα να μην αλλάξουν ποτέ. Και όποιος θέλει ας μου στείλει και ένα γράμμα!

ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΥΤΕΡΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΟΙ ΜΥΤΕΣ

Η αλήθεια είναι πως δεν το γνώριζα αυτό. Και δεν το γνώριζα γιατί ποτέ μου δεν είχα παπούτσια με μύτες. Ναι το παραδέχομαι. Ποτέ δε ζήλεψα τα μυτερά παπούτσια. Ούτε εγώ, ούτε τα πόδια μου.
Αναρωτιέμαι όμως πώς κόβονται αυτές οι μύτες. Και γιατί κάποιος να θέλει να τις κόψει; Επειδή δεν τον βολεύουν θα μου πείτε. Τελοσπάντων. Στο κάτω κάτω οι μύτες είναι για να κόβονται. Δε λέμε βέβαια "θα σου κόψω τη μύτη", όπως λες "θα σου κόψω το βήχα", αλλά τι σημασία έχει αυτό; Αφού υπάρχουν κάποιοι που κόβουν τις μύτες σημαίνει πως υπάρχουν μύτες που θέλουν να κοπούν.
Το θέμα είναι πώς είναι το παπούτσι μετά; Χωρίς μύτη θα μου πείτε. Προφανώς. Πραγματικά με ενδιαφέρει να μάθω την εμφάνιση τους μετά την αφαίρεση της μύτης τους. Πώς να είναι άραγε;
Χωρίς μύτη θα μου ξαναπείτε. Έπρεπε να το σκεφτώ μόνη μου αυτό.
Κοιτάζω τα παπούτσια μου. Παρατηρώ εκείνα που έχουν μια υποψία μύτης. Τα φαντάζομαι δίχως αυτή.Τρομακτικό! Ύστερα αρχίζω για ακόμα μια φορά να πλάθω ιστορίες. Για παπούτσια με ή χωρίς μύτες. Για ανθρώπους που αρπάζουν τα παπούτσια μέσα από τα σπίτια για να κόψουν τις μύτες τους. Για ένα τόπο με παπούτσια δίχως μύτες. Και το παραμύθι συνεχίζεται. Όπως και η πραγματικότητα. Αν δεν υπήρχε αυτή, δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε το παραμύθι μας.

2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ, Η ΧΤΕΣΙΝΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ

Χτες "γιόρτασα" διπλά. Αν και οι παγκόσμιες ημέρες πάντα με βάζουν σε σκέψη, κυρίως για τη χρησιμότητα τους, δεν μπορώ να κρύψω πως δυο πράγματα που έχουν παίξει ρόλο στη ζωή μου, χτες γιόρταζαν μαζί.
Η 2α Απριλίου έχει καθιερωθεί να γιορτάζεται παγκόσμια ως η μέρα παιδικού βιβλίου και η μέρα αυτισμού.
Εγώ λοιπόν είχα κάθε λόγο να γιορτάζω φέτος, μιας και το νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί αύριο έχει σα θέμα του το σύνδρομο Άσπεργκερ, ένα σύνδρομο που ανήκει στο ευρύ φάσμα του αυτισμού.
Το βιβλίο αποδείχτηκε για μένα μέχρι τώρα, ένα σωτήριο μέσο. Είτε ως αναγνώστης, είτε ως συγγραφέας. Πέρα από το ρόλο του "σωσιβίου", είναι για μένα το όχημα που χρησιμοποιώ στα ταξίδια μου με τα παιδιά. Για όσους εκεί έξω έχουν βιώσει τέτοιου είδους ταξίδια - και ελπίζω να είναι πολλοί-ξέρουν καλά τι σημαίνει αυτό.
Το Άσπεργκερ από την άλλη, ήρθε στη ζωή μου να μου δείξει για ακόμα μία φορά, τι πάει να πει να πιστεύουν οι άλλοι πώς είσαι διαφορετικός. Κάτι, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου προσπαθώ να το καταλάβω. Δεν το κατάλαβα ποτέ και ούτε πρόκειται να συμβεί αυτό.
Θαυμάζω όλους αυτούς τους ανθρώπους που καθημερινά δίνουν αγώνα για να αποδείξουν στους άλλους πως είμαστε όλοι μας ιστότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας.  Δεν ξέρω πότε επιτέλους τα μέλη αυτής της κοινωνίας θα το καταλάβουν. Εύχομαι η απάντηση να είναι μην είναι "ποτέ".

Πριν χρόνια είχα γράψει ένα παραμύθι, που ακόμα δεν είχε την τύχη να εκδοθεί. Το χω όμως φυλαγμένο όχι μόνο στα αρχεία μου, αλλά και βαθιά μέσα στην καρδιά μου.  Μιλούσε για την προσπάθεια και την αγωνία ενός γίγαντα να γίνει αποδεκτός από τους "κανονικούς" ανθρώπους.
Σε ένα σημείο της ιστορίας εκείνης ο γίγαντας λέει για τους ανθρώπους:

"Οι άνθρωποι που δεν είναι γίγαντες νομίζω πως με έχουν συνηθίσει. Και εγώ το ίδιο.

Στην αρχή υπήρχαν ένα σωρό πράγματα που δεν καταλάβαινα. Δεν είχα ζήσει βλέπετε ποτέ ξανά με ανθρώπους. Κανονικούς. Όχι σαν εμένα.

Νόμιζα πώς περπατούσαν διαφορετικά. Πώς έτρωγαν διαφορετικά. Πώς γέλαγαν, φώναζαν, θύμωναν με άλλο τρόπο.

Νόμιζα ακόμη πώς μπορεί να φιλούσαν αλλιώς κι ας μην ήξερα πως είναι το φιλί και πώς μπορεί και ν αγαπούσαν αλλιώς κι ας μην είχα κάποιον κοντά μου να με αγαπάει".

ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ 2

Ξαναβρέθηκα εκεί, χτες το απόγευμα. Ένα γεγονός ήρθε να μου θυμίσει μια δουλειά που με περιμένει από το καλοκαίρι που πέρασε. Η ηρωίδα μου-πώς τη λέγανε; (Ψάχνω στα αρχεία, πουθενά. Σηκώνομαι, παίρνω το φλασάκι. Εδώ είναι. )-Ρέα τη λένε, δούλευε  καθαρίστρια στις τουαλέτες του Σταθμού Λαρίσης. Ποτέ της όμως δεν ταξίδεψε.. Έτσι την είχα φτιάξει. Από ότι φαίνεται όμως δεν πρόκειται να πάει πουθενά, προς το παρόν τουλάχιστον. Είναι φυλακισμένη μέσα στα αρχεία του υπολογιστή μου (έτσι νόμισα στην αρχή), σε ένα φλασάκι και σε χαρτιά Α4 εκτυπωμένα. Η πρώτη γραφή. Θέλει ακόμα αρκετή δουλειά. Αν φυσικά ασχοληθώ ξανά μαζί της.
Πάνε τώρα οκτώ μήνες. Όλοι οι ήρωες της απόπειρας εκείνης, σε μια φυλακή. Πόσοι και πόσοι ήρωες μου έχουν μείνει  φυλακισμένοι και πόσοι από αυτούς θα μείνουν για πάντα.
Χτες λοιπόν, αρκετή δόση νοσταλγίας έχει αυτό το κείμενο, επισκέφτηκα τις τουαλέτες του σταθμού.
Ήταν εκεί. Η ηρωίδα μου ήταν εκεί. Δεν μου έδωσε καμία απολύτως σημασία. Έκανε κάτι που πρώτη φορά την είχα δει να κάνει. Μιλούσε με ένα σκύλο. Ένας σκύλος, ένας όμορφος σκύλος ήταν μέσα στις τουαλέτες. Απλωμένος λίγο πιο πέρα απο την καρέκλα της. Σίγουρα δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε αυτό.  Φαινόντουσαν και οι δυο απόλυτα εξοικιωμένοι με αυτή την πραγματικότητα.
Αυτή έτρωγε έτοιμο φαγητό από τα ΄Εβερεστ του σταθμού. Του πέταξε ένα μικρό λουκάνικο. Δεν το έφαγε αμέσως. Εγώ εκείνη τη στιγμή σκούπιζα τα χέρια μου και έριχνα κλεφτές ματιές. Αμφιβάλλω γι αυτό. Πρέπει το βλέμμα μου να ήταν καρφωμένο.
Σε λίγο θα τους άφηνα πίσω μου και θα κατέβαινα τις σκάλες. Πολύ αργότερα κατάλαβα πως εκτός από την ηρωίδα που με τον τρόπο της ήθελε να μου θυμίσει πως είναι εδώ, αυτή η σκηνή ήταν σαν να μου έδειχνε ένα δρόμο που δεν είχα σκεφτεί μέχρι τώρα. Και όταν ανοίγεται ένας δρόμος, συνήθως ανοίγεται κι άλλος, κι άλλος.. Με αυτή τη νέα προοπτική γύρισα χτες το βράδυ  στο σπίτι. Αφού έκανα τις προσευχές μου για να βρεθεί ο χρόνος που πάντα χρειάζομαι, έπεσα για ύπνο.
Μια μέρα μετά, θυμήθηκα ξανά πως δε γύρισε στιγμή να με κοιτάξει. Αυτή που πάντα γυρνούσε. Από την άλλη λέω πως καλά μου έκανε, αφού εγώ ούτε το όνομα της καν δε θυμόμουν.

ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ

Ήταν ένα από τα πιο παράξενα ζευγάρια που έχω δει. Δεν ξέρω καν αν ήταν ζευγάρι. Τη στιγμή που το κοιτούσα, ήταν.
Εκείνη νέα με μακριά ξανθά μαλλιά, μάτια κόκκινα της αγρύπνιας ή γιατί ώρες έκλαιγαν. Έκανα λάθος. Αυτή ήταν παράξενη. Αυτός όχι. Ίσως να γίνεσαι και συ παράξενος όταν σμίγεις με έναν που δείχνει έτσι. Η κοπέλα λοιπόν, είχε σίγουρα προέλευση μιας άλλης χώρας της Ευρώπης. Πιθανότατα της ανατολικής. Είχε νύχια μακριά, βαμμένα πράσινα, με κάποιο άσπρο σχέδιο. Αυτό που σε οδηγούσε με ανοιχτά μάτια στο συμπέρασμα πώς είναι παράξενη, ήταν οι κάλτσες της. Η μία ήταν πορτοκαλί και η άλλη πράσινη. Δυο διαφορετικές κάλτσες λοιπόν, μπορούν να σε κάνουν παράξενο, διαφορετικό. Οι ασυνήθιστες αυτές κάλτσες έμπαιναν μέσα σε ένα ζευγάρι άσπρα, ίσια, μαλακά παπούτσια. Ακατάλληλα για μια τέτοια μέρα κρύα και βροχερή. Είχαν αρχίσει να χαλάνε.
Μιλούσε. Μιλούσε πολύ. Και εκείνος άκουγε.
 Ο άντρας ήταν φανερά πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Ίσως να είχανε περάσει τη νύχτα μαζί. Ίσως και όχι .Μπορεί να βρεθήκανε τυχαία εκεί, λεπτά πριν τους δω ή να μοιραστήκανε για μήνες μια κοινή ζωή. Ποιος ξέρει; Και ποιος νοιάζετε; Μόνο κάτι συγγραφείς που περπατάνε με μάτια και αυτιά ανοιχτά. Συλλέκτες υλικών.
Η αλήθεια είναι πώς έστησα αυτί. Ήταν όμως δύσκολο να καταλάβω τι λέγανε. Ο άντρας δυσκολευότανε περισσότερο με τα αγγλικά-σε αυτή τη γλώσσα επικοινωνούσανε-έκανε ταυτόχρονα έντονες κινήσεις για να υποβοηθήσει την επικοινωνία. Νομίζω φορούσε σακάκι, είχε τα χέρια του μπροστά, λίγο κατεβασμένους τους ώμους και έδειχνε πιθανότατα νεώτερος από την πραγματική του ηλικία. Το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν αυτόν να λέει κάτι για τη λέξη σύνταξη και να προσπαθεί με άλλες λέξεις και φράσεις να της την εξηγήσει μιας και δεν γνώριζε την ακριβή μετάφραση της λέξης στα αγγλικά. Από αυτήν θυμάμαι μόνο μία λέξη που γνώριζε πώς να την εκφέρει, αεροδρόμιο.
Σκέφτομαι λοιπόν πώς ακόμα μία φορά οι λέξεις μας φανερώνουν την αξία τους.  Δυο τόσο διαφορετικές λέξεις βγαλμένες από τα στόματα δύο ανθρώπων μπορούν να γίνουν αυτό ή κάτι από αυτά που τους αντιπροσωπεύουν. Για εκείνον, σύνταξη και για εκείνη, αεροδρόμιο. Και τώρα που φέρνω ξανά την εικόνα αυτών των δυο στο μυαλό μου, νομίζω πώς καμιά άλλη λέξη δεν θα μπορούσε να τους ταιριάξει καλύτερα.
Ύστερα, σηκώθηκα. Βγήκα έξω από την αίθουσα και περπατούσα στην αποβάθρα. Εκείνος και εκείνη στην ίδια θέση. Να μιλάνε. Περισσότερο η κοπέλα, λιγότερο ο άντρας. Μια εικόνα που δεν άλλαζε. Που γινόταν όλο και πιο ασήμαντη καθώς πηγαινοερχόμουν στην αποβάθρα. Είχαν βλέπετε αρχίσει καινούριοι ήρωες να εμφανίζονται.
Το τρένο έφυγε στην ώρα του.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΕΡΑΣ, ΣΟΥ ΛΕΩ! Ένα βιβλίο για το σύνδρομο Άσπεργκερ-υπό έκδοση, Κέδρος

http://deneimaiterassouleo.blogspot.com/

Γράφεις και συ; Γράφω και γω!

Το ότι γράφω είναι μάλλον κάτι συνηθισμένο. Αν φυσικά έγραφα τους άλλους στα παλαιά μου υποδήματα θα ήταν ακόμα πιο συνηθισμένο. Προς το παρόν λοιπόν δεν κάνω κάτι που είναι πολύ συνηθισμένο-δηλαδή να "γράφω" τους άλλους. Ούτε και οι άλλοι μπορώ να πω πως τις πλείστες φορές με γράφουνε, οπότε κάπου εδώ κλείνει αυτή η παρένθεση με το ξεκαθάρισμα πως δε γράφω ούτε με γράφουνε.
Κάνω λοιπόν κάτι άλλο. Κάτι συνηθισμένο, αλλά όχι και τόσο συνηθισμένο. Γράφω κείμενα. Εδώ να πω πως το μεγαλύτερο συγγραφικό μου όνειρο είναι να γράψω ένα βιβλίο τύπου άρλεκιν. Είναι μεγάλος λάθος που δεν έχω κάνει κάτι τέτοιο μέχρι τώρα, γιατί πραγματικά ξέρω πώς θα μου ανοίξει νέους ορίζοντες. Και μετά από αυτή τη δεύτερη παρένθεση, της αποδοχής δηλαδή του λάθους μου, συνεχίζω αυτά που έλεγα.
Γράφω λοιπόν, πρώτα για μένα. Εδώ οι εγωισμοί χωράνε. Χωράνε, γιατί αν δεν χωρούσανε θα είχα αρχίσει μαθήματα αλεξίπτωτου πλαγιάς.
Αφού λοιπόν ικανοποιήσω τις προσωπικές μου ανάγκες, αποφασίζω  να μοιραστώ με τον έξω κόσμο αυτά που γράφω. Ο έξω κόσμος έχει δει και έχει ακούσει χίλια μύρια, οπότε χίλια μύρια ένα δεν κάνει και μεγάλη διαφορά. Η αλήθεια είναι πως δεκάδες σελίδες μου  μέσα από τον υπολογιστή, από κουτιά, συρτάρια, ντουλάπια και τσάντες που κρατάω το καλοκαίρι, μου βγάζουν γλώσσα αυτή τη στιγμή, αλλά εγώ αδιαφορώ και μετά από αυτή την τρίτη παρένθεση, συνεχίζω αυτό το κατά τ άλλα ενδιαφέρον κείμενο που γράφω.
Γράφεις και συ. Το ξέρω. Δεν είναι πρόβλημα αυτό. Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να σου περάσει και ούτε πρόκειται να γίνεις ποτέ καλά. Σίγουρα ξυπνάς μέσα στον ύπνο σου και ψάχνεις ένα στυλό-αν τώρα ανοίγεις και υπολογιστή κάλεσε επειγόντως το 166-σου μιλάνε στην παρέα και δεν απαντάς, και το κλασικό, σκοντάφτεις όταν περπατάς-αν πέφτεις πάνω σε άλλους ανθρώπους ή σε κολώνες της ΔΕΗ είναι καλό να έχεις μαζί  σου πάντα ένα κουτί πρώτων βοηθειών.
Δεν έχω να μας δώσω καμιά συμβουλή. Είναι παρήγορο που δεν είμαι μόνη μου σε αυτό τον κόσμο. Που χιλιάδες -εκατοντάδες χιλιάδες μήπως είναι σωστότερο;-σε αυτό τον κόσμο κάνουν αυτό που κάνω και γω. Δηλαδή, χάνουν τον ύπνο τους, βαστάν το κεφάλι τους και το στομάχι τους-ειδικά όταν περιμένουν ένα βιβλίο να κυκλοφορήσει-χαλάνε τα νύχια τους- αν είσαι γυναίκα σου κοστίζει κάτι παραπάνω (μέση τιμή 4-5 ευρώ το μπουκαλάκι + ασετόν+ βαμβάκι), τρώνε τις μύτες των παπουτσιών τους και κλείνουν το τηλέφωνο για ώρες -αν έχεις φίλο που πνίγεται, έχει πνιγεί.
Τι άλλο να μας ευχηθώ; Φυσικά να μην είμαστε ποτέ εμείς η αιτία που ένας φίλος μας θα πνιγεί, μια κατσαρόλα θα αρπάξει φωτιά, και μια κολώνα της ΔΕΗ θα χρειαστεί ν αλλάξει θέση-αυτό όταν συμβαίνει το παίρνουν κατάκαρδα οι κολώνες, γι αυτό το αναφέρω. Και μετά από αυτή την παρένθεση-την τέταρτη στη σειρά-και της γνώσης που πρόσφερα στον πολύ κόσμο για τις κολώνες, λέω να σταματήσω.
Δεν είναι όμορφο πράγμα η τελεία;








 

Όταν κάποιος σου χτυπάει την πόρτα και εσύ πρέπει να του ανοίξεις

Όταν κάποιος σου χτυπάει την πόρτα εσύ πας να του ανοίξεις. Λογικά θα ρωτήσεις: "Ποιος είναι;" Λογικά θα απαντήσει: "Ο κακός ο λύκος". Όχι, όχι. Δεν ήθελα να βάλω αυτή την απάντηση. Πάμε από την αρχή. Τοκ, τοκ. "Ποιος είναι;" "Η πίτσα που παραγείλατε". (Η πίτσα χτυπάει την πόρτα; Όχι.)
"Δεν παράγγειλα καμία πίτσα". "Η κυρία Παναγιώτα Πλησή δεν είστε;" "Ολόκληρη" "Η πίτσα σας. Μία και μία δώρο. Όπως λέει και η προσφορά μας"
Εσύ δεν μπορείς να αντισταθείς στην προσφορά. Ανοίγεις την πόρτα. Η προσφορά είναι δελεαστική. Εκτός από τη μία +μία ένας γοητευτικός πιτσαδόρος σου απλώνει το χέρι και περιμένει να τον πληρώσεις. (Ας είναι και έτσι). 
Παίρνεις την πίτσα,. πληρώνεις, αποχαιρετάς τον γοητευτικό πιτσαδόρο και κλείνεις απαλά την πόρτα.
Τοκ τοκ. Η πόρτα πάλι χτυπάει. "Ο πιτσαδόρος;", ουρλιάζεις.  "Όχι, η ζωή σου" (Εδώ σηκώνεις μανίκια) "Καλώς την και ας άργησε". Ανοίγεις την πόρτα και η ζωή μπαίνει μέσα. Σε κοιτάζει στα μάτια, δεν κρατάει αυτή τη φορά περίστροφο, είναι άνετη και φυσικά σου χαμογελάει. Εσύ κρατάς χαρακτήρα. Βγάζεις όλη σου την ευγένεια, ενώ θα ήθελες παραγματικά να την αρχίσεις στα χαστούκια και της λες:
"Πάνω στην ώρα. Έχω μία+μία πίτσα στο τραπέζι". Η ζωή σου χαμογελάει ξανά-θα λεγα κάτι τώρα- και σε χτυπάει στον ώμο όπως κάνουν οι παλιόφιλοι ή τουλάχιστον όπως έκαναν κάποτε και σου λέει:
"Έχω μύτη εγώ!"
Εσύ πάλι θα ήθελες να της σπάσεις τη μύτη, αλλά σκέφτεσαι : "Πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να κάτσω και να φάω μία πίτσα με τη ζωή;"
Τοκ, τοκ ξανά η πόρτα. (Τι στο καλό;) "Ποιος είναι;" "Ο πιτσαδόρος" "Πάλι;" "Έχει γίνει λάθος" "Λάθος;" "Λάθος στην πίτσα. Θέλουμε τη μία πίσω" (η ζωή έχει  ήδη ανοίξει το κουτί και τρώει)
"Πίσω;;" "Η πίτσα που παραγγείλατε δεν ήταν στην προσφορά". Εσύ δίνεις τη δικιά σου στον πιτσαδόρο-που δεν ήταν γοητευτικός-και μένεις  με τη ζωή και την πίτσα της.
"Θέλεις ένα κομμάτι;" σου προσφέρει με ευγένεια αυτή. Εσύ σκέφτεσαι τι στο καλό, ας το πάρω πριν μου χτυπήσει κι άλλος την πόρτα. Στο κάτω κάτω από τα χέρια της ζωής είναι.
Και το τρως. Και είναι νόστιμο. Και χαμογελάς.
Και η πόρτα χτυπάει πάλι .(ευτυχώς; έχεις προλάβει να καταπιείς και την τελευταία μπουκιά)
"Ποιος είναι;" 'Ήρθαμε για τη ζωή. Εδώ είναι;" Εδώ είναι και τρώει πίτσα" ."Να αφήσει τις πίτσες και να βγει έξω". Η ζωή σηκώνεται (είχε τελειώσει) και φεύγει. Εσύ μόλις και βγάζεις μια φωνούλα "που πας;..." και η πόρτα κλείνει.
Κανείς δεν σου χτυπάει την πόρτα-είχες καλομάθει η αλήθεια.  Μήπως να παραγγείλω κάτι άλλο;

Παρασκευή βράδυ

Και πάλι πίσω στο δωμάτιο μου, δεκατρείς ώρες πριν λούσω τα μαλλιά μου-το χω κανονισμένο αυτό-καθώς οδηγούσα, ένα αεροπλάνο πέρασε από τον ουρανό μου. Φορούσες ωραίο κασκέτο απόψε, ήσουν άχρωμος, μα εγώ είχα ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο που με περίμενε.
Το μόνο σίγουρο είναι πώς αύριο πρέπει να πάρω γάλα.

4Η ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΙΔΙΚΟΥ & ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 28-31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

http://www.ekebi.gr/appdata/documents/grafeio_typou/110126/pr11.pdf

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ ΚΥΚΛΟ

Μήνες τώρα ήθελα να το κάνω και σήμερα το πήρα απόφαση. Φύγαμε από τα θρανία φτιάξαμε ένα κύκλο με τις καρέκλες και κουβεντιάσαμε. Πώς μια τόσο απλή κίνηση, μπορεί να φέρει αλλαγές.
Η πρώτη από αυτές ήταν πώς κανένας δεν ρώτησε πόση ώρα έχουμε μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι, η δεύτερη πως κανένας δεν κουνήθηκε όταν αυτό χτύπησε.
Αν πω πώς ανυπομονώ για την επόμενη φορά, θα πω αλήθεια.

ΒΡΗΚΑ ΤΗΝ ΤΖΕΝΗ, ΤΗΝ ΤΖΕΝΟΥΛΑ..

Ψάχνοντας σήμερα, το σήμερα ήδη πέρασε και έγινε χτες-στο διαδίκτυο τι υπάρχει στο όνομα μου, ανακάλυψα πώς σε ένα μπλογκ με την ονομασία "γατόσκυλο" γίνεται εκτενής αναφορά στα δυο βιβλία μου. Ποιος άραγε να κρύβεται πίσω από αυτό; Τα πράγματα σε αυτή την περίπτωση είναι πολύ απλά. Πάτησα τη διεύθυνση, εμφανίστηκε το μπλογκ και ένα όνομα που κάτι μου θύμιζε. Ευτυχώς για μένα δεν χρειάστηκε να ανατρέξω στο μακρινό παρελθόν μου. Η Τζένη, η κάτοχος του ιστολογίου υπήρξε μαθήτρια μου πριν έξι χρόνια στην Α΄και Β΄ Δημοτικού. Έφυγε μετά και από τότε δεν ξέρω τίποτα γι αυτήν. Ούτε και τώρα ξέρω, αλλά ελπίζω πώς θα το καταλάβει κάποια στιγμή και θα επικοινωνήσει μαζί μου. Η Τζενούλα..... "Κυρία Παναγιώτα" είχε μια φωνούλα. Με τις φακιδούλες της, τις όμορφες εκθέσεις και τις πολύ ιδιαίτερες ζωγραφιές της.
Τζένη;

ΔΟΚΙΜΗ

Αντιμέτωπη ακόμα μία φορά με τον υπολογιστή μου σε ένα νέο πεδίο μάχης.
Έφτιαξα μπλογκ. Συγχαρητήρια! Πάντα μου άρεσαν τα συγχαρητήρια και αφού κανείς άλλος δεν μπορεί να μου τα δώσει αυτή τη στιγμή, τα δίνω εγώ στον εαυτό μου.
Μπράβο μου! Πάντα μου αρέσαν και τα μπράβο-και για να μην επαναλαμβανόμαστε ισχύουν όσα είπα και γεια τα συγχαρητήρια.
Φτου μου! Πάντα μου άρεσαν και τα φτου, αλλά μόνο όταν με φτύνω εγώ και όχι όταν με φτύνουν οι άλλοι.
Ζουπ ραπαταταμ ζουπ πιριπαπαμ ταμ γκαπ!  - Για να πούμε και κάτι σοβαρό εδώ μέσα.
Καλωσόρισα!